Rozdział LVII

     Popatrzyliśmy po sobie z Lysandrem zdziwieni. Potem z tępym wyrazem twarzy wlepiłam wzrok w drzwi, w których zniknął Kas. Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam.
- Czy on.. - zaczęłam, ale głos uwiązł mi w gardle.
- Tak - powiedział Lys grobowym tonem - Poszedł do Debry - dokończył po chwili milczenia z ponurą miną.
- Można było się tego spodziewać - mruknęłam i usiadłam na ławce ukrywając twarz w dłoniach.
- Na razie nie możemy nic zrobić - westchnął - Chodźmy na lekcje - uśmiechnął się pokrzepiająco. Niestety, nie poczułam się lepiej po jego słowach. Przed oczami miałam fałszywy uśmiech tej żmii. 
Ruszyłam za białowłosym do wyjścia. Po chwili wtopiliśmy się w tłum licealistów. Czułam się beznadziejnie. Nagle poczułam, że ktoś szarpie mnie za rękaw i odciąga do tyłu.
- Cześć Jessico - uśmiechnął się blondyn.
- Cześć Nat - starałam się odwzajemnić uśmiech.
- Coś się stało? - zapytał z troską w głosie. Najwyraźniej moja mina nie wyglądała w jego oczach na minę "Hej jestem Jessica i kocham świat". Chyba sprawiała wręcz odwrotne wrażenie.
- Nie, wszystko w porządku - unikałam jego wzroku.
- Chyba jednak nie - chwycił mnie za rękę i spojrzał na Lysandra stojącego obok mnie - Co się stało?
Tym razem jego pytanie było skierowane do białowłosego.
- Chodzi o Kastiela - westchnął Lys.
- No tak, a o kogo innego - mruknął blondyn i spojrzał na mnie ciepło - Nie przejmuj się nim Jess. To idiota.
Parsknęłam śmiechem.
- Dzięki za pocieszenie Nat.
- Nie ma za co - uśmiechnął się - Postaraj się nie wyglądać tak, jakbyś miała ochotę kogoś udusić - mrugnął do mnie.
- Postaram się - odwzajemniłam uśmiech. Tym razem chyba wypadło przekonująco.
- To świetnie. Ja już będę znikać, czeka mnie masa roboty - jęknął.
- Dasz sobie z tym radę, jesteś przecież naszym najlepszym gospodarzem - zaśmiałam się.
- A ty najlepszą przyjaciółką - szepnął z uśmiechem i zniknął w pokoju gospodarzy.
- Idziemy już na lekcje, czy wolisz jeszcze przespacerować się w tę i z powrotem? - uśmiechnął się białowłosy.
- Myślę, że najlepszym wyjściem teraz będzie udanie się na zajęcia - westchnęłam i skierowałam się do sali B.
- Też tak myślę - odparł i razem weszliśmy na lekcję historii.

Po skończonej lekcji postanowiłam wyjść na dziedziniec i trochę się przewietrzyć. Usiadłam na jednej z ławeczek i przymknęłam oczy. Czułam, że na krótką chwilę zapominam o całych problemach. 
Nagle poczułam mocne szarpnięcie.
- Och cóż to? Nasza śpiąca królewna znowu przysnęła? - usłyszałam nad głową szyderczy śmiech. Otworzyłam oczy i napotkałam chłodne spojrzenie Debry. Na jej widok od razu coś się we mnie zagotowało, ale starałam się tego nie okazywać.
- Odsuń się bo zatruwasz mi powietrze - mruknęłam.
Debra zaśmiała się nerwowo, ponieważ właśnie w tym momencie obok nas kręciła się Violetta. Niewiele myśląc usiadła obok mnie.
- Uważaj do kogo mówisz idiotko - syknęła mi do ucha.
- Mam się bać? - prychnęłam.
- Powinnaś - uśmiechnęła się złowieszczo. Po plecach przeszedł mi zimny dreszcz - Pewnie wiesz, że niedawno rozmawiałam z Kastielem.
- No wiem - odparłam przyglądając się jej uważnie. Do czego ona zmierza?
- Zgodził się przyjąć moją propozycję - zaśmiała się chłodno.
- Niemożliwe. Nie zrobiłby tego - powiedziałam spokojnie, chociaż w środku właśnie przeżywałam szok.
- Oj zrobiłby. Ten idiota za mną w ogień skoczy.
- Nie wyzywaj go od idiotów. To, że nie masz serca to nie znaczy że ci wszystko wolno! - prawie krzyknęłam. Zaczęłam też trząść się ze złości. 
Debra odpowiedziała mi swoim szyderczym śmiechem. Cudem powstrzymałam się, żeby nie przyłożyć w ten jej wytapetowany pysk. Boże, jaką ja na to miałam ochotę w tym momencie.
- Kas nigdzie z tobą nie pojedzie - powiedziałam stanowczo i podniosłam się z miejsca.
- Czekaj, jeszcze nie skończyłam - chwyciła mnie za bluzkę i posadziła na ławce - Chcę poinformować cię, że wyjeżdżamy po koncercie. Więc zdążysz się jeszcze z nim pożegnać. A co do twojego .. występu - kaszlnęła pogardliwie. Udałam że nie widzę jej szyderczego wzroku - To wiedz, że się za to na tobie odegram. Ostrzegałam cię, żebyś nie zbliżała się do mojego Kasa, ale nie posłuchałaś - westchnęła teatralnie.
- To nie jest twój Kas, ty idiotyczny pustaku - warknęłam i ruszyłam wściekła w stronę szkoły. Byłam bezradna. Kas podjął decyzję.
Skierowałam się do toalety, ponieważ poczułam jak pod powiekami zbierają mi się łzy.