Rozdział CVI

  Na długiej przerwie obiadowej powiadomiłam resztę zespołu o spotkaniu z niejakim Paulem. Wszyscy zareagowali bardzo entuzjastycznie, tylko Lysander jak zwykle żył w świecie własnych myśli. Chciałabym czasami wiedzieć, co siedzi w jego głowie.
Umówiliśmy się po lekcjach przed szkołą. Każdy, bez najmniejszego wyjątku. Tylko Iris wyglądała, jakby się stresowała spotkaniem.
- Wszystko w porządku? - spytałam, kiedy powoli zmierzaliśmy w kierunki kawiarenki. Kiedy nie odpowiedziała na moje pytanie, położyłam jej rękę na ramieniu - Iris? - wzdrygnęła się i spojrzała na mnie zmieszana.
- Wybacz, zamyśliłam się - na jej twarzy pojawił się rumieniec.
- Drugi Lysander - zaśmiałam się serdecznie.
- Słyszałem - białowłosy odwrócił się w naszą stronę - Obgadujesz mnie? - uśmiechnął się ciepło.
- Jak zawsze - powiedziałam zadziornie i wróciłam spojrzeniem do rudowłosej - Jesteś pewna, że wszystko gra?
- Tak.. Nie.. Nie do końca - unikała mojego spojrzenia.
- Iris, powiedz, co cię gryzie? - zwolniłyśmy kroku, by reszta grupy nas nie dosłyszała. Dziewczyna spojrzała na mnie niepewnie.
- Boję się, że wszystko spartaczę - spuściła  głowę - To jest ważna osoba, a ja nie chciałabym niczego popsuć.. To znaczy powiedzieć czegoś niewłaściwego..
- Iris, daj spokój - uśmiechnęłam się - Jeżeli gość nie będzie wobec nas w porządku, to po prostu mu podziękujemy. Niczego nie zepsujesz, wierz mi - spojrzała na mnie z nadzieją, a na jej twarzy zaczął pojawiać się niepewny uśmiech.
- Jesteś pewna? Bo jeżeli nie, jeżeli wam przeszkadzam, to ja odejdę z zespołu..
- Nigdzie nie odchodzisz - przerwałam jej gwałtownie - Gdzie my znajdziemy takiego drugiego dobrego perkusistę? A pomijając to, chciałabyś mnie samą z nimi zostawić? Przecież to byłby koszmar! Muszę mieć w kimś wsparcie! - powiedziałam z żalem, załamując ręce.
Rudowłosa wybuchła śmiechem.
- Dobrze, nie odejdę - z jej twarzy nie schodził uśmiech. Widać, że poczuła się lepiej.
- Chwała Bogu - westchnęłam z ulgą - Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.
- Ej, wy tam! - krzyknął Kastiel - Zaraz się zgubicie.
- Jakbyś ty się zgubił, to nie miałabym nic przeciwko - mruknęłam pod nosem, przyspieszając kroku, a Iris ponownie parsknęła śmiechem.
- Świetnie się dogadujecie - rzuciła i zanim zdążyłam odpowiedzieć pobiegła w stronę całej grupy, a ja za nią.
Ja i Kas świetnie się dogadujemy? Chyba w snach!
Po niecałych piętnastu minutach byliśmy na miejscu. Przyszliśmy pół godziny przed ustalonym czasem, więc każdy swobodnie rozsiadł się na swoich miejscach, a ja podeszłam do kasy, żeby zamówić nam coś do picia. Bardzo miła, ciemnowłosa kelnerka uprzejmie przyjęła zamówienie prosząc, byśmy poczekali pięć minut. Podziękowałam i skierowałam się w stronę naszego stolika.
- Siadaj Jess! - zanim zdążyłam podejść, czerwonowłosy odsunął się robiąc miejsce obok siebie. Na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek, który jak zawsze podniósł mi ciśnienie. Rozglądnęłam się dokoła w poszukiwaniu lepszego miejsca, niestety tylko obok niego było wolne. Spojrzałam z nadzieją na Lysandra, ale on jak zwykle siedział w krainie własnych myśli. Ręce opadają. Westchnęłam ciężko i usiadłam ostrożnie obok Kastiela.
- Marzenia się spełniają - szepnął czerwonowłosy tak, że tylko ja to usłyszałam, po czym objął mnie w talii. Wzdrygnęłam się.
- Weź te łapy ode mnie - warknęłam cicho, żeby reszta grupy nie zaczęła się nam dziwnie przyglądać. Oni w sumie i tak już byli pogrążeni w rozmowie, więc nie zwracali na nas najmniejszej uwagi. Czerwonowłosy niebezpiecznie zbliżył twarz do mojej. Zastygłam w bezruchu.
- To kara za to, że ostatnio bezczelnie władowałaś mi się na kolana - zaśmiał się prosto do ucha.
- Jesteś obrzydliwy - warknęłam, kopiąc go pod stołem, na co on tylko mocniej zacisnął palce na moich żebrach.
- Witam was - w tym samym momencie podszedł do nas Paul. Wszyscy zwrócili oczy w jego stronę. Nawet Lysander spojrzał z zaciekawieniem w jego stronę. Facet był ubrany w dobrze dopasowany garnitur z krawatem. Jego rude włosy jak zwykle były zaczesane lekko do tyłu, a jednodniowy zarost dodawał klasy. Spojrzałam ukradkiem na Iris, która nerwowo przełknęła ślinę. No tak, Paul sprawiał wrażenie profesjonalisty, przez co rudowłosa pewnie jeszcze bardziej zaczęła się denerwować.
- Witam - przerwałam pełną napięcia ciszę - Niech pan siada.
- A ta znowu do mnie na pan - uśmiechnął się przysuwając krzesło do naszego stolika - Już mówiłem, mów do mnie na "Ty" - pocałował mnie delikatnie w rękę.
Zerknęłam ukradkiem na białowłosego, który teraz nieprzyjemnie patrzył na Paula. No tak, teraz mu to nie pasuje, a kiedy Kastiel bez skrupułów zaproponował miejsce obok siebie to nawet nie zaszczycił nas swoim spojrzeniem. Cały Lys.
- Jasne - rzuciłam chłodno - Więc Paul, powiedz nam na czym będzie polegać nasza rola w twojej umowie.
- Dobra, podstawowe pytanie. Chcecie być sławni? - popatrzył na nas uważnie. Każdy rzucił pytające spojrzenie do sąsiada a po krótszej chwili odezwała się Iris.
- Czemu nie - powiedziała cicho, a każdy jej przytaknął.
- Pierwsza część za nami - uśmiechnął się Paul - Dobra. A więc najpierw zaśpiewacie tu w miasteczku i w miejscowości obok parę znanych piosenek. Wtedy zobaczymy jak ludzie na was zareagują. Z tego co widziałem na waszych koncertach w szkole, to nie będzie problemu z tą częścią planu. Jestem pewny, że wszyscy będą domagać się więcej. Wtedy dostaniecie propozycję koncertów w innych miejscach. A resztę będziemy ustalać już razem - podparł głowę na dłoni i jeszcze raz przejechał po nas spojrzeniem. 
- Moim zdaniem to brzmi dobrze - odezwałam się jako pierwsza. Szczerze spodobała mi się taka perspektywa. Paul przynajmniej będzie wszystko z nami ustalał. To mi pasuje.
- Jeżeli Jess tak mówi - mruknął Kas, przybliżając się bliżej do mnie, za co dostał łokciem w żebra.
- Mnie też pasuje - westchnął Lysander rozsiadając się wygodniej. Wszyscy spojrzeli na Iris.
- Jeżeli tak mówicie - spojrzała na wszystkich z niepokojem - To ja też się zgadzam.
Uśmiechnęłam się do niej pocieszająco. 
- Więc ustalone. Jessico, dałabyś mi swój numer telefonu? - spytał Paul przymilnie.
- Hej, hej koleś! Hamuj się trochę - czerwonowłosy podniósł głos - Ona ma chłopaka.
Paul uśmiechnął się sarkastycznie.
- Wnioskuję, że ciebie? - spojrzał na niego z politowaniem.
- Nie. Mnie - odezwał się Lysander, rzucając facetowi mordercze spojrzenie.
Iris wytrzeszczyła na mnie oczy. No tak, przecież ona nie wiedziała. Patrzyła raz za razem to na mnie, to na Lysa.
- Ulżyło mi. Przez chwilę myślałem, że ta urocza dama nie ma za grosz gustu - zaśmiał się spoglądając na Kastiela, który lekko zaczerwienił się ze zdenerwowania. Sama nie wytrzymałam i na widok jego miny parsknęłam śmiechem i wymieniłam z białowłosym porozumiewawcze spojrzenie.
- Chcę od niej numer - kontynuował z rozbawieniem - żeby w razie czego powiadomić was o zbliżających się koncertach. Jak tak patrzę, to mam wrażenie, że ona jest liderką zespołu, dlatego chcę numer od niej - wyjaśnił.
- Przykro mi, ale ja dołączyłam niedawno i z pewnością nie jestem..
- Ależ jesteś - uśmiechnął się Lysander - Jesteś naszą liderką.
Spojrzałam pytająco na resztę zespołu, a wszyscy z powagą mu przytaknęli. Zrobiło mi się ciepło na sercu, ale jednocześnie byłam szczerze zdziwiona.
- A więc Jessico, mogę twój numer? - ponowił pytanie Paul.
- Cóż, jeżeli reszta nie ma nic przeciwko.. - wciąż w lekkim szoku podałam mu swój numer.
- Dziękuję - uśmiechnął się uprzejmie - A więc, do zobaczenia wam. Najbliższy koncert zaraz po feriach - rzucił tylko i zapinając do końca kurtkę, wyszedł na zewnątrz.