Rozdział CIV

   Kiedy śpiewam zawsze czuję taki power. Coś we mnie, tam w środku mówi, żebym nie przestawała. To bardzo przyjemne uczucie. Uczucie jakby takiego spełnienia. Robię to, co lubię i jestem szczęśliwa. Wypełnia mnie energia. Tłum szaleje. Kastiel szarpie struny. Lysander śpiewa, też daje z siebie wszystko. Iris wali w bębny. Widownia śpiewa z nami. Wspaniałe uczucie.
Po godzinie byliśmy już ledwo żywi. Z uśmiechami na ustach i wśród wiwatów zeszliśmy ze sceny. Wykończona, od razu udałam się do bufetu po szklankę ponczu.
- Proszę - zanim zdążyłam sobie nalać, obok mnie pojawił się białowłosy podając pełną szklankę.
- Dziękuję - rzuciłam tylko i z grzeczności wzięłam od niego napój.
- Jessico, chciałbym...
- Wiem - przerwałam mu i wzięłam łyk napoju - przyjmuję przeprosiny - odłożyłam szklankę na stole i chciałam odejść, jednak białowłosy gwałtownie złapał mnie za nadgarstek.
- Naprawdę cię przepraszam. Klementyna była lekko upita i dlatego... 
- Dlatego jej nie powstrzymałeś. Dlatego łaziłeś za nią. Dlatego nic nie mówiłeś - wyrwałam mu rękę - To zrozumiałe. Dlatego zgodziłeś się na taniec. Bo była upita - warknęłam gniewnie i odwróciłam się do niego plecami.
- Jessico.. - złapał mnie, odwracając do siebie - Nie dziwię się, że jesteś zła - uklęknął przy mnie i delikatnie musnął ustami moją dłoń - Proszę o zbyt wiele - podniósł się i westchnął ze zrezygnowaniem, puszczając moją dłoń. Spojrzał jeszcze raz na mnie tymi swoimi dwukolorowymi oczami. Serce zaczęło mi drżeć na widok tego smutku w jego spojrzeniu. Złapałam go niepewnie za rękaw, kiedy zaczął powoli się oddalać.
- Wybaczam ci Lys - mruknęłam odwracając głowę tak, by nie widział moich rumieńców - Wybaczam.
Białowłosy ze zdziwieniem odwrócił się w moją stronę. Nie mogłam dłużej się na niego gniewać. Wiem, że mu na mnie zależy. Czy zawładnęła mną.. zazdrość? To takie głupie uczucie. Nie wierzę, że tak łatwo dałam się podejść.
- Nie zasługuję na to - uśmiechnął się lekko - Jesteś bardzo wyrozumiałą osobą.
Podniosłam głowę i spojrzałam na niego z uśmiechem.
- A ty strasznym lizusem - oboje parsknęliśmy śmiechem po czym białowłosy z czułością potargał mnie po włosach.
- Jessica, tu jesteś, szukam cię po całej sali! - usłyszałam wesoły głos Kentina, a po chwili poczułam jak ktoś ze śmiechem łapie mnie w talii - Bałem się, że uciekłaś.
- Ze swoich urodzin? W życiu - zawtórowałam mu - Stało się coś? 
- Nie, tylko obiecałaś mi taniec - uśmiechnął się wesoło.
- Ja mam pierwszeństwo - powiedział spokojnie Lys i złapał mnie pod ramię - Prawda? - spojrzał tryumfalnie na szatyna, który westchnął ze zniecierpliwieniem.
- Wiesz Lys, mógłbym się o to z tobą założyć - posłał mu złośliwy uśmieszek.
Spojrzałam na białowłosego z rozbawieniem. Niby był spokojny i opanowany, a jednak już słyszałam w jego głosię nutkę irytacji. Oj, coś czuję, że nie tylko ja tu jestem zazdrosna. Delikatnie wymknęłam się z uścisku Lysa i zostawiłam chłopaków samych. Najwyraźniej byli tak zajęci sobą i swoją sprzeczką, że nawet nie zwrócili uwagi na mnie. Tym lepiej, nie chciałam brać w tym udziału. Powoli przeciskałam się przez kolejne osoby do wyjścia, co nie było takie proste, jak mogłoby się wydawać.
- Jessica Hillson? - usłyszałam głęboki, męski głos. Odwróciłam się powoli stając twarzą w twarz z dość młodym chłopakiem z zadziornym, pewnym siebie uśmiechem na ustach i jasno-zielonymi oczami patrzącymi śmiało prosto w moją stronę. Jednak to nie oczy na początku zwróciły moją uwagę, tylko włosy. A dlaczego? Już wyjaśniam. Chłopak miał lekko zaczesane do tyłu włosy w kolorze srebrzystej miedzi. Mówiąc prościej - był rudy. Ale nie był brzydki, wbrew stereotypom. Mocne rysy twarzy i lekki, prawie niewidoczny zarost dodawał mu klasy. Moją opinię potwierdzały wzdychania dziewczyn siedzących przy stoliku niedaleko nas. 
- Ty jesteś Jess - rzucił mi zadziorne spojrzenie.
- Zależy kto pyta - wzruszyłam obojętnie ramionami, próbując ostudzić jego zapał.
- Wybacz mi moje maniery, nie przedstawiłem się. Jestem Paul Parker - delikatnie pocałował mnie w rękę - A ty pewnie Jessica, zgadza się? To ta o tak nieziemskim głosie? - uśmiechnął się.
- Tak, jestem Jessica - zabrałam dłoń - A więc, co pana sprowadza? - posłałam mu pytające spojrzenie.
- Jestem tutaj żeby zaproponować ci pewną umowę dotyczącą kariery.
- Jeżeli chce pan tylko mi to zaproponować, to podziękuję. Ale jeżeli umowa dotyczyć ma całej kapeli..
- Otóż to! To jest propozycja dla was wszystkich - mimo mojego chłodnego tonu, facet nie dawał za wygraną i dalej się uśmiechał - I proszę nie zwracać się do mnie tak oficjalnie. Mów mi Paul.
- Dobrze więc, Paul - westchnęłam - Jeżeli masz dla nas coś ciekawego, to proszę przyjść jutro o szesnastej do kawiarenki na Gold Street. Tam omówimy szczegóły.
- Spotkać się z tobą to dla mnie czysta przyjemność.
- Nie mówiłam, że przyjdę sama. To ma dotyczyć całej kapeli, więc przejdziemy wszyscy - na twarzy faceta mignął niewyraźny cień rozczarowania - A teraz proszę mi wybaczyć, ale jak pan widzi mam urodziny i chciałabym miło spędzić ten czas z przyjaciółmi - oddaliłam się zostawiając go samego. W tyle słychać było jeszcze westchnienia paru dziewczyn. Nie rozumiem, jak można zachwycać się tylko ładną buźką? Ech, chyba nigdy tego nie zrozumiem.

     Impreza powoli dobiegła końca. Przetańczyłam prawie całą noc, raz z Kentinem, raz z Natanielem, raz z Arminem.. Gdzieś tak w połowie imprezy Alexy postanowił ze mną zatańczyć. Niebieskowłosy nie jest w tym zbyt dobry, ale ubawiłam się z nim nieźle.. Chociaż po paru obrotach strasznie bolały mnie stopy przez to, że Alexy cały czas na nie stawał. Nawet Kastiel zarezerwował sobie parę tańców ze mną co było dla mnie wielkim szokiem. Ale zrobił to tylko po to, by móc bezczelnie z bliska wpatrywać się w mój biust. Zboczeniec.
Za to Lysander.. Po incydencie z Klementyną nie odstępował mnie na krok. Było to bardzo miłe, ale jak taki się uprze to trudno mu wytłumaczyć, że do toalety mogę wyjść sama.. Co za życie. 
Po wyłączeniu muzyki, wszyscy zmęczeni skierowali się do wyjścia jeszcze raz składając mi wszystkiego najlepszego. Z mojej twarzy chyba nie znikał uśmiech. Mam cudownych przyjaciół. 
- Jessico, pozwolisz, że odprowadzę cię do domu? - spytał Lys, kiedy ubierałam się do wyjścia.
- Nie pozwoli! Idzie za mną! - zaprzeczył szybko Eric, łapiąc mnie za łokieć.
- Daj spokój, braciszku - zaśmiałam się.
- Ja tu jestem od pilnowania cię a nie on - mruknął, patrząc spode łba na białowłosego, który powstrzymywał się od śmiechu.
- Eric! - usłyszałam i nagle zza rogu wyskoczył Alexy i złapał mojego brata za łokieć - Idziemy! Roza już na nas czeka - pociągnął go w stronę wyjścia.
- Alexy, ty durniu, puść mnie! - mój brat szarpał się z całej siły, a jednak nie dał rady się oswobodzić. Niebieskowłosy mrugnął do nas porozumiewawczo i z uśmiechem wybiegł na zewnątrz wraz z niezbyt zadowolonym braciszkiem.
- No to chyba idziemy sami - wzruszyłam ramionami i oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
- Mogę? - spytał białowłosy podając mi dłoń, kiedy już trochę się uspokoiliśmy.
- Oczywiście - odparłam wyniośle i złapałam go za rękę ze śmiechem.
Lysander pocałował mnie lekko w policzek i ścisnął mocniej moją dłoń, po czym w dobrych humorach powoli wyszliśmy na zewnątrz.