Rozdział CVIII

  Chłopcy popatrzyli na mnie w napięciu. Powoli wciągnęłam powietrze do płuc i wypuściłam.
- Nat, czy mógłbyś dzielić pokój z bliźniakami? - uśmiechnęłam się do blondyna, na którego twarzy po moich słowach mignął lekki cień rozczarowania.
Nie wyobrażałam sobie Nata i czerwonowłosego razem w pokoju, dlatego wolałam od razu ich rozdzielić.
- Jasne, nie ma sprawy - odparł pogodnie, a jednak w jego głosie dało się słyszeć nutkę sarkazmu. Nie wiem dlaczego chciał dzielić ze mną pokój. To trochę miłe, chciał bronić mnie przed Kastielem, ale mimo wszystko umiem radzić sobie z nim sama.
- Dzięki - rzuciłam, kiedy chłopak lekko podniósł swoje bagaże i skierował się do pokoju Armina i Alexy'ego.
- Proszę, uważaj na Kastiela - szepnął mi do ucha, kiedy mnie mijał. Był tak blisko mnie, że zastygłam w bezruchu, a po plecach przeleciał mi dreszcz. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, odetchnęłam z ulgą.
- Jednak masz tą główkę na karku - czerwonowłosy uśmiechnął się szatańsko. Cudem powstrzymałam się od złośliwej odpowiedzi.
Spojrzałam na Kentina, który wyglądał na lekko zdenerwowanego. Miałam wrażenie, że bał się dzielenia pokoju z buntownikiem. Zrobiło mi się go szkoda.
- Kastiel będziesz z Lysandrem w pokoju - odparłam lekko. Uśmieszek, który przez chwilę błąkał się na ustach czerwonowłosego znikł bezpowrotnie. Wspaniałe uczucie.
- Czyli chcesz być w pokoju z tym.. - mruknął coś niezrozumiale pod nosem.
- Brawo Sherlocku - uniosłam brwi i zaplotłam ręce na piersi.
- Jednak nie jesteś aż taka domyślna. Cofam wcześniejsze słowa - prychnął i z resztką dumy podniósł swoje walizki, kierując się do pokoju obok. Lysander spojrzał na mnie z uśmiechem.
- Kentin, masz klucze i idź się wypakuj - posłałam uśmiech do przyjaciela, który wciąż oszołomiony wziął swoje wraz z moimi walizkami i powoli wszedł do naszego pokoju.
- Przepraszam Lys - spojrzałam nieśmiało w stronę różnookiego, kiedy staliśmy już sami na korytarzu. Patrzył na mnie spokojnie, starałam się jednak odczytać jakieś emocje z jego twarzy, niestety bezskutecznie - Wolałabym być z tobą, ale ta dwójka nie lubi się za bardzo i pomyślałam..
- Dobra decyzja - przerwał i poczochrał mnie z czułością po włosach.
- Słucham..? - Przez chwilę myślałam, że żartuje sobie ze mnie. Spojrzałam na niego uważniej i dopiero teraz to dostrzegłam. Lekki uśmiech błąkający się nieśmiało na twarzy i wesołe iskierki w spojrzeniu. Ulżyło mi.
- Też o tym pomyślałem. Również wolałbym być z tobą, ale przecież Kentin to twój najbliższy przyjaciel, więc nie muszę być zazdrosny, prawda? - powiedział ciepło, głaskając mnie po policzku.
- Lysander, jesteś jedyny w swoim rodzaju - uśmiechnęłam się do białowłosego, który po chwili powoli przybliżył swoją twarz do mojej i delikatnie musnął swoimi ciepłymi ustami moich ust. Zadrżałam.
- W zamian za to zapraszam cię później do hotelowej kafejki na pierwszym piętrze. Chciałbym się w końcu móc tobą nacieszyć - szepnął mi do ucha i powoli wszedł do pokoju w którym chwilę temu znikł czerwonowłosy. Z bijącym sercem również wróciłam do siebie. Delikatnie zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie z westchnieniem ulgi.
- Jess jesteś niesamowita! - krzyknął szatyn i dosłownie rzucił się na mnie przytulając mocno. Chyba nawet trochę za mocno, ponieważ poczułam jak żebra niebezpiecznie wgniatają mi się w płuca.
- Kentin, dusisz mnie - wysapałam z trudem łapiąc powietrze.
- Ups, przepraszam - natychmiast odskoczył ode mnie i spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem na ustach. Tym samym, którym obdarzał mnie codziennie, dzień w dzień od dnia wspólnej zabawy w piaskownicy aż do teraz. Może i zmienił się po szkole wojskowej. Może trochę wydoroślał, urósł, zmężniał. Ale dla mnie był tym samym Kenem którego poznałam czternaście lat temu.
- Jessico, wszystko w porządku..? - z zamyślenia wyrwał mnie pełen troski, ciepły głos szatyna. W tej chwili dotarło do mnie, że cały czas dziwnie mu się przyglądałam. Poczułam jak rumieniec bezczelnie zakrada się na moje policzki.
- Tak, wszystko okej - uśmiechnęłam się - Obejrzymy pokój?
- No pewnie - zawtórował mi.
Rozglądnęłam się dokładnie po pomieszczeniu w którym właśnie stałam. Przedsionek był pomalowany na biało, na ścianach wisiały obrazy. Podeszłam trochę dalej do naszego pokoju i zamarłam. Wielki pokój w odcieniu kremowym prezentował się wspaniale. Naprzeciwko wejścia było wielkie okno z przepiękną panoramą na góry, zasłaniała je delikatna firanka a po bokach wisiały satynowe, czarne zasłony. Tuż obok okna stały dwa duże łóżka z czarno-białą narzutą i poduszkami w tych samych kolorach. Obok każdego z łóżek stał malutki, drewniany stolik z nocną lampką a obok każdej z nich leżała jedna, piękna, krwistoczerwona róża, których zapach przyjemnie rozchodził się po pokoju. Na przeciwległej ścianie pod sufitem wisiała szeroka plazma. A jeśli chodzi o lampę.. No cóż, wyglądem bardziej przypominała żyrandol. Podeszłam bliżej do okna i poczułam coś niezwykle miękkiego i delikatnego pod stopami. Spojrzałam w dół na śnieżnobiały dywan i powoli przejechałam po nim stopą.
Jedno było pewne - pokój wyglądał na niezwykle nowoczesny i niezwykle drogi. Nie mam pojęcia jak to się mogło stać, przecież pokoje które zamówiłam miały być zwykłe, bez żadnych bajerów i tym podobnych.. Może się pomylili i dali przez przypadek inne pokoje? 
- Łał.. - usłyszałam pełne podziwu sapnięcie szatyna - Jessico, nigdy nie mówiłaś, że twoja ciotka jest tak bogata - uśmiechnął się.
- Ale.. - chciałam wytłumaczyć, jednak przerwało mi ciche pukanie.
- Proszę! - krzyknął wesoło Kentin, a kiedy zobaczył kto wchodzi do pokoju natychmiast zmarkotniał - Idę przemyć sobie twarz do łazienki - mruknął i już go nie było.
- Nadal nie mogę uwierzyć, że będziesz spała w jednym pokoju z tym palantem - prychnął czerwonowłosy rozsiadając się wygodnie w wielkim fotelu tuż obok okna - Czemu patrzysz na mnie jakbyś zobaczyła ducha? - zdziwił się.
Faktycznie, nadal byłam nieco oszołomiona wyglądem naszych pokoi.
- Chyba pomylili nasze pokoje - powiedziałam w miarę spokojnie.
- Nie pomylili - Kastiel uśmiechnął się złośliwie - A co, nie podobają ci się?
- Są piękne, tylko zamawiałam inne i..
- No tak, ale zmieniłem naszą rejestrację i wybrałem jedne z lepszych - powiedział z dumą przekładając jedną nogę na drugą - Wiesz, matka niedawno dostała wypłatę i zaproponowała nam, żebyśmy wzięli najlepsze pokoje - wzruszył ramionami.
Miałam wrażenie, że jego słowa wprowadziły mnie w jeszcze większe skołowanie.
- Naprawdę? O mój Boże, musimy jej później podziękować! - westchnęłam - Ależ musiała się wykosztować.
- Spoko, luz, dla niej to nie było dużo. Większa część wypłaty pójdzie pewnie na te jej buty, którymi męczy ojca od początku miesiąca - parsknął śmiechem, a ja chyba doznałam największego szoku w moim życiu.
Nie chciałam wiedzieć, ile kosztują te buty.
- To miłe ze strony twojej mamy - uśmiechnęłam się i swobodnie usiadłam na łóżku naprzeciwko niego.
- Spoko, przekażę. A teraz, co? Zajmiemy się w końcu poważniejszymi rzeczami? - spojrzał na mnie ze złośliwym uśmieszkiem na ustach a w jego oczach dostrzegłam pożądanie.
- Chyba śnisz - zgasiłam jego zapał lodowatym tonem mojego głosu. Niestety, jak znam Kastiela, on się tak łatwo nie podda.
- Debil - usłyszeliśmy pełne dezaprobaty mruknięcie Kentina, który właśnie wyszedł z toalety - Mógłbyś już wyjść? Przeszkadza mi twoja obecność tutaj - miałam wrażenie, że w pokoju zrobiło się ciut zimniej. Ton głosu szatyna był jeszcze chłodniejszy niż mój własny. Muszę nad tym popracować, żeby dorównać Kentinowi.
- Nie przyszedłem do ciebie - mruknął buntownik.
- Kastiel, wyjdź. Chciałabym móc w spokoju odpocząć po podróży - westchnęłam ciężko.
Czerwonowłosy niezbyt dyskretnie zerknął na moje łóżko.
- Mogę ci potowarzyszyć. Będzie ciekawiej - zaśmiał się niskim, zmysłowym głosem. Wzdrygnęłam się i rzuciłam w niego poduszką. Niestety, uniknął mojego ataku.
- Wyjdź - powiedziałam z rozbawieniem.
Buntownik podniósł się z westchnieniem, podszedł do mnie powoli i czule pogłaskał mnie po policzku.
- Jeszcze tu wrócę - szepnął mi wprost do ucha. Mój kark owiał jego ciepły, miętowy oddech.
- Nie musisz - uśmiechnęłam się i odprowadziłam go do drzwi.
- Do zobaczenia niebawem, ma Julietto - tyle zdążył powiedzieć, zanim zamknęłam ze nim drzwi.
- Co za bezczelny człowiek - warknął zdenerwowany Kentin - Nie ma za grosz kultury.
Parsknęłam niekontrolowanym śmiechem. Nie wiem dlaczego, rozbawiła mnie ta cała sytuacja do tego stopnia, że nie mogłam się powstrzymać. Szatyn spojrzał na mnie ze zdziwieniem a zaraz potem i on się śmiał. Nawet nie wiem kiedy zaczęliśmy się nawzajem okładać poduszkami. 
Zapowiada się wspaniały tydzień.