Rozdział CI

   Zamknęłam na chwilę oczy. Miałam ogromną nadzieję, że to tylko moje zwidy. Otworzyłam powoli oczy.. już go nie było. Ani jego, ani tego złośliwego uśmieszku. Westchnęłam z ulgą, a jednak moje serce nadal niespokojnie biło.
- Stało się coś? - spytał Ken, kiedy ze zdenerwowania zacisnęłam mocniej palce na jego ramieniu. 
- Nie nic.. - rozluźniłam uścisk.
Po chwili piosenka dobiegła końca. Podziękowałam szatynowi dygnięciem za taniec i ruszyłam w stronę bufetu. Nie zdążyłam nawet do niego dojść, kiedy ktoś zatrzymał mnie gwałtownie, łapiąc za nadgarstek.
- Hej, hej obiecałaś mi coś - usłyszałam głos Nataniela tuż przy moim uchu. Wzdrygnęłam się.
- Jasne Nat, chciałam się tylko napić - wywinęłam się i podeszłam do misy z ponczem. Wzięłam jedną z pustych szklanek i powoli napełniłam ją napojem.
- Ale masz branie Jess - zachichotała Roza, trzymając pod rękę swojego Leo - Aż muszę go pilnować - kiwnęła głową na zamyślonego bruneta. 
- Daj spokój - parsknęłam śmiechem i wzięłam łyk napoju.
- Coś czuję, że nasz kochany Lysio będzie zazdrosny - zaćwierkała wesoło.
- Nawet nie wiem gdzie on jest - westchnęłam ciężko, rozglądając się dookoła.
- Jak to nie wiesz? Tam, tańczy z Klementyną - zdziwiona wskazała ręką na pewną parę w rogu sali. Kiedy się dokładniej przyjrzałam, faktycznie dostrzegłam tam roześmianą szatynkę i białą czuprynę Lysandra. Im dłużej na nich patrzyłam, tym mocniej coś kuło mnie w klatce piersiowej. Odwróciłam wzrok.
- Dobra, ja lecę - pomachałam białowłosej i jak najszybciej ruszyłam w stronę blondyna, który stał pod oknem z Melanią. Najwidoczniej brunetka próbowała go do czegoś przekonać, stwierdziłam to po jej załamywaniu rąk i błagalnym spojrzeniu. Nataniel coś jej cierpliwie tłumaczył i kiwał głową w zaprzeczającym geście. Postanowiłam na razie im nie przeszkadzać i oddaliłam się kawałek.
- Hej Jessica! - usłyszałam za sobą głos blondyna. Odwróciłam się. Nat biegł w moją stronę - Wybacz mi, musiałem coś wytłumaczyć Melanii - odparł zdyszany kładąc dłoń na moim ramieniu.
- W porządku, mogłam poczekać.
- Nie, nasz taniec nie mógł czekać - uśmiechnął się i lekko ukłonił - Mogę prosić do tańca? - spytał, a w tle jak na zawołanie zaczęła lecieć wolna piosenka. Przełknęłam nerwowo ślinę, która stanęła mi w gardle i podałam mu dłoń, którą ujął delikatnie.
To było niesamowite. Światła dokoła mnie migotały przyjemnie na wszystkie kolory, a ja słyszałam tylko śpiew wykonawcy i delikatną melodię. Poczułam się, jakbym była w innym świecie. Popatrzyłam w złote, ciepłe oczy Nata. Wiedziałam, że jest szczęśliwy. Jego lekki uśmiech sprawił, że również się uśmiechnęłam. Dałam ponieść się melodii i na chwilę, ale tylko na malutką chwilkę, przestałam myśleć o dziwnym facecie, przykrych słowach i wszystkich innych problemach. Byłam tylko ja, Nat i muzyka. Ta niesamowita muzyka..
Niestety, musiało się to skończyć. Melodia ucichła, a dokoła rozległy się ciche brawa. Dopiero teraz zauważyłam, że na parkiecie byliśmy tylko my. Na moją twarz zaczął wkradać się rumieniec. 
- I jak? - spytał blondyn z uśmiechem kiedy już staliśmy przy bufecie.
- Niesamowicie - odparłam zgodnie z prawdą.
- Tutaj jesteś - usłyszałam głos z tyłu i poczułam jak ktoś delikatnie obejmuje mnie w pasie i kładzie brodę na czubku mojej głowy.
- Lys, przestraszyłeś mnie - uśmiechnęłam się.
- Wybacz mi, solenizantko - podał mi przepiękną, białą różę - Mogę? - spojrzał na mnie pytająco.
- Jasne - odgarnęłam włosy, a Lysander przypiął kwiat tuż obok mojego dekoltu - Śliczny - dotknęłam opuszkami palców jednego z delikatnych płatków róży.
Usłyszałam westchnięcie Nataniela.
- Lys, ty zawsze musisz popsuć atmosferę - powiedział niby od niechcenia, wzruszając ramionami, a jednak wyczułam dziwne napięcie bijące od białowłosego.
- Musisz się do tego przyzwyczaić - odparł spokojnie i chwytając mnie pod ramię, powiedział - Chodźmy się przewietrzyć.
- Dzięki Lys, ale ja jednak zostanę w sali. Na zewnątrz jest straszliwie zimno - uśmiechnęłam się przepraszająco.
- Jak chcesz - westchnął ciężko i rzucając blondynowi mordercze spojrzenie, oddalił się.
- Zaraz wrócę - rzuciłam i skierowałam kroki w przeciwną stronę, czyli do toalety. Kiedy właśnie miałam otworzyć drzwi, ktoś złapał mnie gwałtownie za ramię, wbijając mi dość mocno palce.
- Witam ponownie, panno Jessico - odwróciłam się i spojrzałam w twarz dziwnemu facetowi w marynarce i kapeluszu.
- Również witam, panie Carl - uśmiechnęłam się zadziornie. Coś czułam, że czeka mnie długa rozmowa...

--------------------------------------------------------------------

Jejku ale zaskoczyliście mnie komentarzami w poprzednim poście ^^ Wielkie WOW, jak zobaczyłam ile ich jest. Podnieśliście mnie na duchu, aż się wzruszyłam ♥ Dziękuję jeszcze raz ♥