Rozdział CII

    Oparłam się o ścianę uważnie przyglądając się mojemu rozmówcy z założonymi rękami. Ten spokojnie wyjął z kieszeni marynarki papierosa i powoli zapalił.
- Nie toleruję palaczy - mruknęłam. Carl przyjrzał mi się z irytacją.
- To musisz zacząć tolerować, jeśli chcesz ze mną rozmawiać - zaśmiał się gorzko i specjalnie dmuchnął mi dymem w twarz. Zakrztusiłam się, odganiając od siebie palącą w oczy mgłę.
- Kto powiedział, że chcę z panem rozmawiać? - prychnęłam i już chciałam wejść do toalety, kiedy brunet zatrzasnął mi drzwi przed nosem.
- Dlaczego tak się wzbraniasz? Miliony takich nastolatek jak ty marzą o karierze, którą właśnie ja ci proponuję! - podniósł głos. Chyba się lekko zdenerwował, co wywołało u mnie lekki atak śmiechu. Ten cały menadżer był żałosny. Dokładnie ten sam charakterek co Debra.
- To niech pan je o tą całą karierę spyta -  odparłam, kiedy już trochę mi przeszło.
- Nie rozumiesz tego czy nie chcesz rozumieć?! Twój głos jest niesamowity! I musi być wypromowany. A tylko ja mogę to zrobić! - zrobił się już lekko czerwony ze zdenerwowania.
- Ach, tak? A więc, jeżeli mam taki "niesamowity głos" - przewróciłam oczami - To stać mnie na lepszego menadżera. A teraz żegnam - powiedziałam i odwróciłam się na pięcie. Byłam już u granic wytrzymałości, a jednak ten bezczelny człowiek jeszcze mnie zatrzymał, chwytając gwałtownie za ramię.
 - Nie wiesz, co tracisz - syknął mi do ucha, a zaraz potem poczułam jak gwałtownie odsuwa się ode mnie.
- Chyba powiedziała, że masz ją zostawić w spokoju - usłyszałam nad sobą głos Lysandra. Nagle ogarnęła mnie fala spokoju.
- Och, może w końcu uda mi się porozmawiać z kimś rozsądnym - westchnął Carl z ulgą i położył przyjacielsko dłoń na ramieniu Lysa. Białowłosy jednak natychmiast ją odtrącił jakby z obrzydzeniem.
- Odejdź stąd. Ona nie chce cię widzieć - poczułam, jak jego dłoń zaciska się na mojej. Wiedziałam, że mam jego wsparcie. To było tak przyjemne uczucie, że aż uśmiechnęłam się do siebie mimowolnie.
- No co ty, Lysander! - Carl zrobił się biały jak ściana - Ty jesteś rozsądny..
- Wyjdź stąd - mruknął i rzucając mu pogardliwe spojrzenie, oddalił się, dalej trzymając mnie za rękę. W milczeniu ubrał mi swoją marynarkę i wyprowadził na zewnątrz.
- Dziękuję Lys - uśmiechnęłam się.
- Nie ma za co - westchnął ciężko i spojrzał na mnie - Dla ciebie wszystko, Jessico - uśmiechnął się uroczo. Moje serce natychmiast stopniało. Białowłosy lekko przybliżył twarz do mojej i delikatnie musnął ustami moich ust. 
- Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę - powiedział tajemniczo i zaprowadził mnie z powrotem do sali, a tam... stała wielka scena.
- Kiedy zdążyliście to rozłożyć? - byłam w lekkim szoku, a jednocześnie wypełniało mnie szczęście.
- Jak rozmawiałaś z panem menadżerem - powiedział wyniośle, a ja parsknęłam śmiechem - Zrobisz mi ten zaszczyt i zaśpiewasz ze mną?
Spostrzegłam stojącą za nim resztę kapeli i o mało nie padłam jak zobaczyłam strój Kastiela. Był ubrany w niedbale zapiętą marynarkę, a na szyi miał krzywo zawiązany krawat. No cóż, nie wiem kto go zmusił do włożenia garnituru, ale był cudotwórcą. 
- Czemu mi się tak przyglądasz? - mruknął czerwonowłosy z irytacją.
- Bez powodu - odparłam szybko odwracając od niego wzrok.
- Już ci się Lysander znudził i patrzysz na mnie? - na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek.
- Niedoczekanie - prychnęłam, ale nie mogłam się powstrzymać, by również się nie uśmiechnąć.
Wzięłam głęboki wdech i z bijącym sercem chwyciłam dłoń Lysa, ostrożnie wchodząc na scenę.