Rozdział C

     Odwróciłam się gwałtownie stając z nim twarzą w twarz.
- Lysander..? - przyjrzałam się mu dokładniej. Miał teraz na sobie czarny garnitur z zieloną apaszką przewiązaną wokół szyi, a na rękach śnieżnobiałe rękawiczki. 
Wstrzymałam oddech i podałam mu dłoń. Białowłosy uśmiechnął się, lekko mrużąc oczy i pociągnął mnie do siebie. Nim się zorientowałam, kołysałam się w jego ramionach w powolny takt muzyki. Biło od niego przyjemne ciepło, czułam się bezpieczna. Uśmiechnęłam się pod nosem i wtulając policzek w jego tors, przymknęłam oczy.
- Przepraszam cię, że ostatnio byłem taki oschły - powiedział cicho, odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy - Przyznaję, że jestem o ciebie zazdrosny, choć wiem, że to nie jest dobra cecha - westchnął.
Otworzyłam oczy i spojrzałam mu w twarz. 
- Lys, w porządku. Nie jestem zła - uśmiechnęłam się delikatnie.
- Ale wiem, ile przykrości ci to sprawiło i jest mi bardzo głupio. Wybacz mi - spojrzał na mnie troskliwie.
- Przykrość mi teraz sprawi to, jeśli nie przestaniesz się zamartwiać. Nie myśl tyle o tym. O to jedno cię proszę.
Lysander uśmiechnął się ciepło i lekko przybliżył twarz do mojej.
- Odbijamy! - usłyszałam, zanim ktoś gwałtownie pociągnął mnie za rękę. Kiedy spojrzałam w górę dostrzegłam zadziorny uśmiech szatyna.
- Kentin - zaśmiałam się - Jesteś niemożliwy.
- Wiem o tym. Chciałem cię mieć chociaż przez chwilkę tylko dla siebie - uśmiechnął się, przyciągając mnie bliżej do siebie. Odwróciłam się próbując wyłapać w tłumie tak dobrze znaną mi białą czuprynę, ale niestety gdzieś się już ulotniła. Westchnęłam ciężko.
- Gorąco tu, co nie? Chodźmy się przewietrzyć na boisko - zanim zdążyłam odpowiedzieć, szatyn pociągnął mnie za sobą w stronę wyjścia. Kiedy wyszłam na zewnątrz owiał mnie chłodny wiatr, ale mimo tego, że było to przyjemne, zadrżałam pod jego wpływem.
- Zimno ci? - spojrzał na mnie z troską i ściągając z siebie marynarkę, nałożył mi ją na ramiona.
- Teraz tobie będzie zimno - oburzyłam się i chciałam z powrotem ją oddać, ale szatyn powstrzymał mnie łapiąc za nadgarstek.
- Pomyśl, jak bym się czuł, gdyby dama mojego serca marzła przy moim boku a ja miałbym ciepło? Nie mógłbym nazwać siebie mężczyzną - powiedział donośnie, uderzając się w pierś. Parsknęłam śmiechem.
- Ken, jesteś jedyny w swoim rodzaju - spojrzałam mu w oczy z rozczuleniem. Szatyn odwzajemnił niepewnie uśmiech i odwrócił wzrok. Nie uszło jednak mojej uwadze to, że się zarumienił. Tylko dlaczego..?
- Stało się coś? - spytałam, czując że Kentin zrobił się nagle spięty. Położyłam dłoń na jego ramieniu a on drgnął jakby poparzony. 
- Nic się nie stało - uśmiechnął się przepraszająco i przysunął się bliżej - Jess, ja..
- O tu jesteście, gołąbeczki! - usłyszałam znajomy głos za plecami, a zaraz potem czyjaś dłoń wylądowała na moim ramieniu - Wszyscy się martwią, bo solenizantka zniknęła - odwróciłam się i spojrzałam w roześmiane, złote oczy blondyna.
- Cześć Nat - odwzajemniłam uśmiech i podniosłam się z miejsca - już idziemy. Kentin, idziesz? - podałam mu rękę.
- Idę - westchnął z rozczarowaniem i złapał moją dłoń.
- Dziękuję - podałam mu marynarkę.
- Nie ma sprawy - odparł, kładąc rękę na moim ramieniu.
- A właśnie, Jessico, mogę liczyć na jeden taniec z solenizantką? - spytał Nat uśmiechając się ciepło, a ja poczułam jak palce szatyna zaciskają się nieprzyjemnie na moim ramieniu.
- Nie możesz - warknął szatyn - Przecież jeszcze nie dokończyliśmy naszego tańca, prawda? -zwrócił się do mnie przymilnie. Spojrzałam ze zdziwieniem na Kentina, jednak on patrzył z wrogością na blondyna. Kompletnie nie rozumiałam co się tutaj dzieje. 
- Nataniel, poczekasz chwilkę? - westchnęłam - Kolejna piosenka należy do nas - uśmiechnęłam się przepraszająco.
- Na ciebie zaczekam ile będzie trzeba - odparł wzruszając ramionami ze zrezygnowaniem - To idę wybrać następną piosenkę - powiedział i od razu ruszył w stronę DJ-a, a szatyn złapał mnie i przyciągnął do siebie kołysząc delikatnie w takt muzyki.
- Chyba się za bardzo z Natem nie lubicie - westchnęłam.
- Nie ufam mu i tyle - mruknął szorstko i zapatrzył się gdzieś przed siebie. Zrezygnowana dałam się ponieść rytmowi piosenki i delikatnie zmrużyłam oczy. Nagle zauważyłam znajomą sylwetkę stojącą przy ścianie, zaraz obok drzwi. Facet w kapeluszu i marynarce podniósł wzrok i jego spojrzenie zatrzymało się dokładnie na mnie. Zamarłam na moment, kiedy na jego twarzy pojawił się uśmiech...

----------------------------------------------------------------------

Dotarliśmy do setnego rozdziału!!! Jejku ale dużo tu tego, że też wam się chce to wszystko czytać '-' Chciałabym wam wszystkim podziękować, a w szczególności: Liv xx za trwanie przy mnie od początku mojego pisania i podnoszeniu mnie na duchu swoimi komentarzami, Fallen Angel, za uważne czytanie i korygowanie moich błędów, oraz za bardzo miłe, motywujące komentarze,  Li Juli, Kociarze, Mei Yuriko, Let is Die, White And Red Rose, Haruka Sakate, Emilii Yasminne Bley oraz wielu, wielu anonimowym czytelnikom i nie tylko ♥ Jesteście naprawdę wspaniali, dziękuję za prawie 70 tys. wyświetleń i wiele miłych komentarzy! To właśnie dzięki wam piszę, dla was ogromne ARIGATO! ♥