Rozdział CIII

   Ostrożnie wspięłam się po małych schodkach i stanęłam przed statywem. Podniosłam wzrok na widownię i zamarłam. Wszyscy w milczeniu wpatrywali się na nas, przez co poczułam lekką presję i serce zaczęło mi przyspieszać. Jeszcze raz przeleciałam wzrokiem po widowni. W pierwszym rzędzie przy ścianie moją uwagę przykuła znajoma blond czupryna. Patrzył dokładnie na mnie z niemym uśmiechem na ustach. Zdawało mi się, że jego złote oczy przewiercają mnie na wylot. Dopiero kiedy usłyszałam delikatny dźwięk strun gitary Kastiela, udało mi się powrócić do rzeczywistości. Wzięłam do ręki mikrofon i zaczęłam śpiewać. Po chwili dołączył się Lysander, a tłum po prostu oszalał. Śpiewali z nami refreny, klaskali, wiwatowali.. Czułam jak całe napięcie powoli ze mnie opada. Przepełniała mnie energia tak silna, jak jeszcze nigdy dotąd. Dawałam z siebie absolutnie wszystko.
- A teraz chciałbym osobiście złożyć życzenia naszej solenizantce! - powiedział Lys w połowie piosenki, dokładniej w przerwie pomiędzy śpiewem, kiedy leciała sama melodia - Jessico - spojrzał na mnie z uśmiechem - Wszystkiego najlepszego - objął mnie delikatnie.
- Dziękuję - wyszeptałam wzruszona, a cały tłum zaczął wiwatować. Białowłosy delikatnie pogłaskał mnie po włosach a następnie odsunął się i spojrzał na widownię.
- Jeszcze raz, sto lat dla naszej solenizantki!
- Sto lat!!! - rozgrzmiały wszystkie głosy na sali.
- Dziękuję wam wszystkim! - krzyknęłam - A teraz wszyscy razem refren..
Bawiłam się wspaniale. Kapela wymiatała jak jeszcze chyba nigdy dotąd. Po jakiejś pół godzinie postanowiliśmy urządzić sobie małą przerwę. Po zejściu ze sceny od Razu dopadła mnie Rozalia.
- Moja droga, byłaś świetna! - powiedziała łamiącym się ze wzruszenia głosem - Masz w sobie taki power - przytuliła mnie mocno.
- Dziękuję Roza - odwzajemniłam uścisk.
- Jessica! - usłyszałam wołanie i spostrzegłam jak przez tłum próbuje przedostać się Kentin.
- Ken! - uśmiechnęłam się i mocno objęłam szatyna, kiedy w końcu udało mu się do mnie dostać.
- Byłaś świetna! Nie zapomnij o mnie, kiedy już będziesz sławna! - jemu też załamywał się głos.
- Daj spokój, zawsze będę z tobą, Kentin!
- No ja myślę, bo jest tu jakaś szycha straszna, patrzyła jak śpiewasz i dziwnie się uśmiechała - wskazał gestem na bawiący się tłum.
- Pewnie chodzi o Carla - westchnęłam ciężko - Byłam pewna, że już odpuścił.
- Nie! - zaprzeczył szybko, łapiąc mnie za ramiona - Podobno Lys i Kastiel go tu sprowadzili i właśnie szuka ciebie! - mówił rozentuzjazmowany.
Coś mnie tknęło.
- Czekaj tu Ken, muszę pogadać z Kasem - rzuciłam i skierowałam się w stronę czerwonowłosego, który najspokojniej stroił swoją gitarę.
- Kastielu While! - krzyknęłam poważnym tonem a on natychmiast się wyprostował.
-  Jakbym słyszał swoją matkę - mruknął i opadł z powrotem na oparcie krzesła - Czego chcesz?
Ciśnienie mi skoczyło ze zdenerwowania.
- Podobno zaprosiliście tutaj znowu jakiegoś pseudo menadżera! - warknęłam - Mało wam Carla?
- Ech, kto to wypaplał? - przewrócił oczami - Tak, ale ten tu "pseuda menadżer" nie ma nic wspólnego z Carlem - ledwo na mnie spojrzał.
- Więc o co tym razem chodzi? - warknęłam zniecierpliwiona.
- Ja nic nie wiem - podniósł ręce - Lysa się pytaj.
Westchnęłam zrezygnowana i wróciłam na salę szukać Lysandra. Nie musiałam długo się za nim rozglądać - stał przy bufecie rozmawiając z.. Klementyną. Znowu poczułam to dziwne ukłucie.
- Cześć wam - wysiliłam się na uśmiech, a jednak wcale nie było mi do śmiechu. Lysander chyba podchwycił mój chłodny ton, ale ta idiotka nie, bo zachichotała wesoło i klapnęła białowłosego w ramię.
- O cześć Jessie - wybełkotała. Chyba była lekko napita, o czym świadczyła w połowie pusta szklanka trzymana w jej dłoni (z pewnością nie pierwsza) i to, że zwraca się do mnie "Jessie". No błagam, najlepsza przyjaciółka Amber? W życiu by nawet na mnie nie spojrzała - Właśnie gadamy o tym jaki to Lysio jest zdolny - odłożyła szklankę z powrotem na stolik.
- Ach, tak? Właśnie widzę - mruknęłam zaplatając ręce na piersi i rzucając "Lysiowi" mordercze spojrzenie.
- Jessico, wybacz mi, Klementyna właśnie..
- Właśnie idzie z tańczyć z nieziemskim przystojniakiem - złapała go za łokieć i zaczęła ciągnąć na parkiet - No chodź, ty mój wokalisto - ten jej chichot doprowadzał mnie do białej gorączki.
- Klementyno, na litość boską, puść mnie! - próbował oswobodzić się z jej ramion.
- Nie, daj sobie spokój Lys i nie zwracaj na mnie najmniejszej uwagi - uśmiechnęłam się - Przepraszam, że przeszkodziłam. Bawcie się dobrze - odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w przeciwną stronę, by białowłosy nie zauważył moich czerwonych od złości policzków i łez, które nieubłaganie zaczęły zbierać się pod powiekami.
- Jessico, proszę zaczekaj..! - usłyszałam za sobą, ale nawet nie spojrzałam w tamtą stronę, tylko jeszcze bardziej przyspieszyłam kroku. Musiałam ochłonąć, więc automatycznie skierowałam się na zewnątrz. Wyparowałam ze szkoły jak poparzona i wściekła usiadłam na schodach.
- Jess, nic ci nie jest? - dopiero teraz zauważyłam Kentina, który stał przy drzwiach przyglądając mi się z troską w oczach.
- Tak, wszystko w porządku - ukradkiem wytarłam nadgarstkiem łzy, które wymknęły się spod mojej kontroli. Szatyn usiadł przy mnie i delikatnie objął mnie ramieniem.
- Na pewno wszystko gra? Powiedz co się stało - pogłaskał mnie delikatnie po włosach. Czułam, że coś właśnie we mnie pękło, ale mimo to, że chciałam wyżalić się Kenowi, nie zrobiłam tego. Sama uważałam, że użalający się nad sobą ludzie muszą być bardzo słabi psychicznie. Ja nie chciałam taka być, zawsze jakoś sobie radziłam. I teraz też nie będę płakać z byle powodu.
- Na pewno - uśmiechnęłam się na potwierdzenie moich słów - Po prostu ktoś tam zapalił papierosa, a dym z nich bardzo drażni moje oczy - uff, chyba zabrzmiało wiarygodnie.
Szatyn na chwilę przyglądał mi się z uwagą, ale zaraz uśmiechnął się z ulgą.
- Cieszę się, że wszystko w porządku - usiadł swobodniej, podpierając się rękami - Serio bałem się, że coś się stało. Tak wyleciałaś nagle jak usłyszałaś o tym menadżerze.
Faktycznie, miałam o to zapytać Lysa! Aż klepnęłam się w czoło za swoją głupotę. Boże, o czym ja myślę! Ale może lepiej na razie mu nie przeszkadzać, ma lepsze towarzystwo. Skoro tak, to ja też będę się świetnie bawiła, nawet bez niego!
- Prosimy na scenę nasz zespół! - usłyszałam wydobywający się z głośników głos DJ-a.
- No idź, nasza gwiazdo - klepnął mnie w plecy - Idź i daj czadu! - uśmiechnął się.
- To idę - pomógł mi wstać - Ale po występie rezerwuję z tobą jeden taniec - uśmiechnęłam się.
Tak, będę się dobrze bawić nawet bez Lysandra!
Kentin spojrzał na mnie ze zdziwieniem, ale moje pytanie chyba jednak go ucieszyło.
- Jak masz ochotę, to możemy przetańczyć nawet całą noc - zaśmiał się wesoło.
- Trzymam cię za słowo - pomachałam mu i z powrotem wleciałam na scenę.