Rozdział CVII

  Wparowałam do pokoju jak burza. Na szczęście Kentina nie było, więc nie musiałam od razu wysłuchiwać jego "Gdzie byłaś?!", "Mogłaś chociaż list zostawić!", albo "Wiesz jak się martwiliśmy?!"
Tak, Ken wiem. Przepraszam. Więcej tak nie zrobię - dokładnie tak to będzie. I powiem to samo, chociaż wiem, że pewnie jeszcze nie raz stanę się źródłem zmartwień mojego przyjaciela. Biedny Ken.
Nie zastanawiając się długo, wzięłam z walizki swoje czyste rzeczy i od razu weszłam do łazienki wziąć szybki prysznic. Po dwudziestu minutach, odświeżona, w przetartych dżinsach i czarnej podkoszulce (brata) z logiem zespołu rockowego wyszłam z łazienki. Niestety, moje przeznaczenie już siedziało na moim łóżku i patrzyło na mnie morderczymi, zielonymi oczami. Miałam ochotę z powrotem wycofać się do bezpiecznej łazienki i uciec przez okno jak najdalej stąd. Zamiast tego przełknęłam nerwowo ślinę i starając się zachować spokój i pokładać w myślach logiczne wyjaśnienie całej sytuacji. Niespodziewane, jak w przeciągu zaledwie kilku sekund potrafiłam wymyślić przekonującą przemowę. Może powinnam startować na prezydenta?
- Gdzie byłaś? - spytał szatyn grobowym tonem, a moją wypowiedź szlag trafił, gdyż z przerażenia wyleciała mi z głowy. 
Nici z marzeń o prezydenckiej posadzie.
- Ja.. no.. ten.. Wcześniej wstałam i.. - zaczęłam się plątać. 
Kentin wstał z westchnieniem z miejsca, powoli do mnie podszedł i stanął tuż naprzeciwko mnie. Głos całkowicie mi zamarł, ponieważ na twarzy szatyna widniała chęć mordu. Poważnie, wyglądał tak, jakby chciał kogoś zamordować.
- Jessico - odezwał się głosem, jakiego jeszcze u niego nie słyszałam - Gdzie byłaś?
W gruncie rzeczy Kentin nie miał prawa się o nic wściekać. Żadnego prawa.
- Ken - powiedziałam. - Posłuchaj. Wstałam bardzo wcześnie rano i nie chciałam cię budzić, więc po prostu wyszłam się przejść.
Szatyn westchnął ciężko, a ja przyglądnęłam się uważniej jego zmęczonemu wyrazowi twarzy. Przeczesał dłonią rozczochrane włosy i powoli wszedł do łazienki. Kiedy tylko drzwi za nim się zamknęły, rzuciłam się na łóżko. Nie cieszyłam się jednak za długo błogim spokojem, bowiem po pięciu minutach mój telefon dał o sobie znać. Wstałam i odłączając go od ładowarki, odebrałam połączenie.
- Tak?
- Jess! - usłyszałam rozbawiony głos niebieskowłosego - Idziemy na sanki. Idziesz z nami? - starał się przekrzyczeć marudzącego w tle Armina.
- Nie na sanki, tylko naaaarty - sprostował do słuchawki Nataniel.
Spojrzałam z ciężkim sercem na zamknięte drzwi do łazienki.
- Z wielką chęcią - odparłam po dłuższej chwili - Dajcie mi dwadzieścia minut.
- Tak jest! - zaśmiał się Alexy, a po chwili w słuchawce zapanowała cisza.
Szybko odłożyłam telefon i podeszłam do drzwi, w których chwilę temu zniknął Kentin.
- Ken? - zapukałam delikatnie do drzwi - Ken, przepraszam.
Niestety, ze środka nie wydobył się żaden, nawet najmniejszy dźwięk.
- Słuchaj, idziemy na narty z Alexym i Natanielem. Idziesz z nami?
- Baw się dobrze - usłyszałam mruknięcie szatyna.
Prawdę mówiąc, zagotowało się we mnie. Mój przyjaciel zaczął zgrywać kogoś niedostępnego i w złości na mnie zamknął się w sobie. Nawet ledwo co odpowiadał. Nie wytrzymałam i walnęłam pięścią w drzwi.
- Co się z tobą do cholery dzieje? - warknęłam wściekła - Rozumiem, że się martwiłeś i tak dalej, ale hej! Nie mam pięciu lat! Jesteśmy przyjaciółmi, a ty nawet nie chcesz mi powiedzieć co cię dręczy. To boli, wiesz? Mam wrażenie, że straciłam twoje zaufanie. Tylko najgorsze jest to, że nie wiem jak! Wiesz jak się czuję? Wiesz?! - krzycząc te słowa, czułam jak bardzo ranię szatyna. Po chwili zorientowałam się, że moje policzki są całe mokre od łez. Przy okazji, Ken raczył wtedy wyjść z łazienki, a to, że zobaczył, że płaczę wprawiło mnie w jeszcze większą wściekłość na siebie i niego.
- Wiesz, czemu tak robię?! - on też krzyczał - Dlatego, że te pieprzone koszmary nie dają mi spać! Dlatego, że znikasz gdzieś, a ja się martwię! Dlatego, że umawiasz się z kimś innym! Dlatego, że zrobiłem coś niewybaczalnego! 
Był wściekły. Pewnie nie mniej niż ja.
- To dlaczego nie dałeś sobie pomóc? Przecież jesteśmy przyjaciółmi..
- Właśnie dlatego - przerwał mi - że jesteśmy przyjaciółmi - mruknął już spokojniej, a jednak nadal był zły.
Nie wiedziałam już kompletnie o co może mu chodzić. Byłam zmęczona, załamana, a w dodatku po moich policzkach nieustannie leciały łzy, a ja nie mogłam ich powstrzymać.
- Więc przepraszam, że jesteś kimś ważnym w moim życiu - powiedziałam, jakby nie swoim głosem, a słowa same cisnęły mi się na usta - Jeżeli tak bardzo ci to przeszkadza, to możemy to zmienić. 
Odwróciłam się na pięcie i po prostu wyszłam. Błąkając się po korytarzu, napisałam do niebieskowłosego, że jednak nie dam rady z nimi iść, za co go przepraszam. Mój humor był tak fatalny, że nawet Alexy nie mógłby go naprawić. Zanim zdążyłam się zorientować gdzie idę, już byłam na najwyższym piętrze i zmierzałam do pokoju, w którym mogłam odciąć się od wszystkich problemów. Zamknęłam drzwi z trzaskiem i padłam zmęczona na fotel.
- Księżniczko, czemu płaczesz? - usłyszałam znajomy głos za plecami, a zaraz potem ktoś zaczął delikatnie głaskać mnie po włosach. Odwróciłam się i zobaczyłam lekko uśmiechniętą twarz Wiktora. Ale zamiast się przerazić się lub wkurzyć, jak to miałam w zwyczaju, zaczęłam jeszcze bardziej płakać. Nawet nie miałam tyle siły, żeby go teraz wygonić. Potrzebowałam teraz kogoś przy sobie, a Wiktor kolorem włosów przypominał mi Lysandra, którego teraz mi brakowało. Poza tym, wewnątrz siebie czułam, że nie mogę się go od tak pozbyć, bo on wraca.
- No już, już, spokojnie - mówił do mnie cichym, kojącym głosem - Kentin nigdy nie umiał docenić twojej przyjaźni. Zachowuje się jak zwierzak, ciągle chce od ciebie więcej i więcej. Nie rozumie, że twoja łaskawość skończyła się na etapie przyjaciół - powiedział, a ja zamarłam. Skąd miał świadomość tego, co mnie dręczy?
- Skąd to wiesz? - spojrzałam z niedowierzaniem na chłopaka.
- Przecież jesteśmy połówkami tego samego jabłka, a nasza dusza jest jedna, lecz podzielona na dwie. Czuję to samo, co ty - powiedział ze smutnym uśmiechem na ustach - Podpisując moje przeznaczenie podjąłem się tego.
- Ale czego? - nie rozumiałam w ogóle jego wypowiedzi.
- Ciii.. Już o tym nie myśl - pocałował mnie w czubek głowy - Niedługo poznasz całą prawdę.
- Wiesz może, co tak dręczy Kena? - spytałam, patrząc przed siebie, ale czułam jak stojący za mną Wiktor uśmiecha się lekko.
- Wiem. Ale nie chciałbym się mieszać pomiędzy was. Niech on ci sam powie.
- To zamiast tego powiedz mi, kim jesteś - odwróciłam głowę spoglądając wprost na jego oczy, które delikatnie zalśniły znajomą czerwienią.
Wiktor zamilkł na moment, a po chwili odezwał się ponuro:
- Jestem synem szatana - uśmiechnął się smutno, a ja poczułam w tej samej chwili rozdzierające uczucie osamotnienia.