Rozdział CXI

  Po wypożyczeniu sprzętu dołączyliśmy do reszty.
- No nareszcie - uśmiechnął się Alexy, ciągnąc za sobą drewniane sanki. Spojrzeliśmy po sobie z Kentinem, po czym parsknęliśmy śmiechem.
- Co was tak bawi? - zdziwił się niebieskowłosy.
- Nic Alexy, nic - Rozalia z uśmiechem poklepała go pocieszająco po ramieniu.
- No, no - gwizdnął Kastiel, podchodząc do nas - Nasza droga Jess spróbuje jazdy na desce? Jestem pod wrażeniem - uśmiechnął się złośliwie.
- Daruj sobie - wyminęłam go i pewnym krokiem skierowałam się do wyciągu - No co tak stoicie? Zjeżdżamy w końcu, czy nie? - uśmiechnęłam się do reszty po czym wskoczyłam na deskę i złapałam się haczyka. Szczerze, nie byłam pewna, czy nadal potrafię jeździć. Ostatni raz stałam na desce jakieś pięć lat temu, więc teraz ręce lekko mi drżały. Dobrze pamiętam te lekcje ze snowboardingu, których udzielił mi tata. Ale czy dalej to potrafię..?
Niedługo się przekonamy.
Po wyjechaniu do góry niepewnie puściłam się haczyka i ruszyłam przed siebie. Widok stąd był naprawdę przepiękny.. Ale ta stroma góra pode mną już nie napawała mnie takim zachwytem. Przełknęłam nerwowo ślinę i poprawiłam swój niebiesko-biały kask na głowie.
- Hej, Jess, stało się coś? - usłyszałam za plecami głos Kentina, a po chwili poczułam jego dłonie na swoich ramionach.
- Sama nie wiem.. - mruknęłam - Nie wiem, czy nadal umiem jeździć. A strasznie boję się zbłaźnić - poczułam, jak policzki mi różowieją. I to nie od mrozu.
Starałam się zasłonić twarz szalikiem.
- Przecież ty byłaś w tym mistrzynią - zdziwił się szatyn - Dokładnie pamiętam te lekcje z twoim tatą - mimo, że stał za mną, słyszałam jak się uśmiecha.
Faktycznie, Ken też wtedy uczył się jeździć, ale na nartach.
- A ty? Potrafisz jeździć? - spytałam, spogladając na niego z zaciekawieniem.
- Zaraz się przekonam - uśmiechnął się lekko i poklepał mnie po ramieniu - Jestem pewny, że dasz sobie radę - mrugnął do mnie po czym puścił się w dół. Patrzyłam za nim i nie mogłam wyjść z podziwu. Kentin świetnie jeździł, robił skręty, slalomy, skakał na rampie.. Był niesamowity.
- No dawaj, zamknij tą buźkę i jedź - usłyszałam złośliwy ton głosu Kastiela, a po chwili i on mnie minął. Westchnęłam ciężko i lekko przesunęłam się do przodu.
- Spokojnie - powiedziałam sobie na głos i starałam się uspokoić. Wdech, wydech, wdech, wydech..
- Nie martw się, umiesz jeździć - niespodziewany szept tuż nad uchem niemiłosiernie mnie przestraszył. Odwróciłam się. 
- Wiktor! Co ty tutaj robisz? - spytałam chłopaka, który stał przede mną i lekko się uśmiechał. W prawej dłoni trzymał.. srebrną deskę snowboardową.
- Jeżdżę - wzruszył ramionami - I ty też potrafisz - powiedział to z takim przekonaniem, że sama zaczęłam wierzyć w jego słowa.
- Skąd ta pewność? - spojrzałam na niego podejrzliwie.
Białowłosy chłopak, który był dla mnie jedną, wielką tajemnicą, uśmiechnął się szeroko.
- Wiem o tobie wszystko, Jessie - położył dłoń na moim ramieniu.
- Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego samego o tobie - mruknęłam i odwróciłam się w stronę chłopaka - Poza tym, nie nazywaj mnie Jessie. Tylko..
- Tylko mama ma prawo tak cię nazywać? - przerwał mi zadziwiająco spokojnym tonem, a mnie wmurowało.
- Ale skąd ty..?
- Niedługo wszystkiego się dowiesz - powiedział i lekko popchnął mnie w stronę stoku.
- Wiktor! Nie jestem gotowa..! - zdążyłam krzyknąć, ale deska wraz ze mną już sunęła powoli w dół.
- Ależ jesteś - usłyszałam za sobą - Wczuj się.
Odwróciłam się by posłać mu mordercze spojrzenie, ale ku mojemu zdziwieniu, nie było go już. Rozglądnęłam się dokoła uważnie szukając w tłumie charakterystycznej białej fryzury, niestety nadaremnie. 
Deska sunęła coraz szybciej.
- Dobra Jess, spokojnie - starałam się uspokoić skołatane serce i zapanować nad drżeniem rąk - Jak cie tata uczył? - zamyśliłam się - No tak! Ręce na boki i trzymaj równowagę. 
Jak powiedziałam, tak zrobiłam. O dziwo, szło mi coraz lepiej.
- Wczuj się - usłyszałam szept Wiktora tuż nad moim uchem. Lekko wystraszona rozglądnęłam się, ale nigdzie go nie było.
- Wczuwam się - powiedziałam do siebie i zrobiłam lekki skręt. Z każdym kolejnym przemierzonym metrem, szło mi coraz lepiej. Pod koniec już szusowałam, rozsypując śnieg dookoła.
- Jessico, byłaś wspaniała - powiedział Lys, kiedy dołączyłam do nich w kolejce do wyciągu.
- Dziękuję - uśmiechnęłam się szeroko, lekko rumieniąc się pod wpływem jego komplementu. Spojrzałam z satysfakcją na czerwonowłosego, który patrzył na mnie zszokowany.
- Niesamowite! - pisnęła Rozalia - Jess, musisz mnie nauczyć!
- Nie najgorzej - mruknął Kastiel, a po chwili na jego twarzy wykwitł charakterystyczny uśmieszek - Myślałem, że będziesz bardziej beznadziejna i wywalisz się przynajmniej raz. Miałem nadzieję to zobaczyć.
- Wybacz, że cię zawiodłam - skrzyżowałam ręce na piersi i starałam się na niego nie patrzeć.
- Może tak mały wyścig? - spytał nagle - Przekonamy się, kto jest szybszy.
Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Szczerze, nie miałam najmniejszej ochoty brać udziału w jego chorych pomysłach, ale kuszący smak pokonania pana "Moje Ego Jest Największe" całkowicie mnie pochłonął. Z satysfakcją wyciągnęłam do niego rękę na znak zgody, a czerwonowłosy dość mocno ją uścisnął.
- Czekam na górze - powiedział, łapiąc się haczyka i posyłając mi spojrzenie typu: "Ja I Tak To Wygram, Ślamazaro", na co ja odpowiedziałam spojrzeniem "Chyba W Twoich Snach"
Chyba zrozumiał mój przekaz, bo jeszcze usłyszałam, jak parsknął śmiechem.
- Dasz radę Jess! - Roza poklepała mnie po ramieniu.
- Tak, będziemy cię dopingować - zawtórował jej Kentin - Na pewno go pokonasz.
- Trzymam za ciebie kciuki, Jessico - uśmiechnął się Lysander, który stał za mną w kolejce - Na pewno sobie poradzisz - zbliżył swoją twarz do mojej i delikatnie musnął swoimi ciepłymi wargami mój zimny policzek.
Uśmiechnęłam się do przyjaciół.
- Dokopię temu narcyzowi - uśmiechnęłam się, a cała reszta wybuchnęła śmiechem.