Rozdział CXI

   Godzinę później leżeliśmy przytuleni do siebie na kanapie. Lysander delikatnie głaskał mnie po włosach, a ja patrzyłam w sufit wtulona w jego nagi tors. 
Oj, już ja wiem co sobie myślicie zboczeńce jedne! Nic z tych rzeczy. Muszę was zasmucić, do niczego więcej nie doszło. Lysander, to nie Kastiel, zna umiar i ma swoje zasady jak prawdziwy dżentelmen. Pomijając to, jest niezwykle delikatny i każdy jego dotyk sprawia, że chciałabym już zawsze być przy nim. Tak, wiem. Jestem niesamowitą szczęściarą.
- Kocham cię Jessico - usłyszałam jego ciepły, głęboki głos i podniosłam się nieco, by móc spojrzeć mu w oczy.
- Wiem o tym - uśmiechnęłam się i jeszcze raz go pocałowałam, po czym szybko zeskoczyłam z kanapy i narzuciłam na siebie swoją szarą bluzę. Tak, tylko bluzę, bo podkoszulek wciąż był na swoim miejscu. Zdziwieni, hę? Nie mniej niż ja zapewne. I sama nie wiedziałam w tym momencie, czy mam się cieszyć, czy nie. Tak czy siak, machnęłam na to ręką i rozciągnęłam się leniwie.
- Wracamy do reszty? - spytałam spoglądając w jego stronę. Białowłosy odwrócił się na bok i podpierając głowę ręką patrzył na mnie z lekkim uśmiechem na ustach.
- Jasne - odparł, a po chwili z westchnieniem podniósł się z miejsca i zarzucił na siebie zgrabnym ruchem swoją białą koszulę, która nie wiadomo jak znalazła się na podłodze. Nie pytajcie, nie wnikajmy w to.
Po chwili byliśmy już gotowi do wyjścia. Wyszliśmy z pokoju, a Lys szybko zamknął go. Kiedy wsiedliśmy do windy, białowłosy podał mi klucz.
- Ale po co.. - zaczęłam
- To jest nasz pokój, prawda? - uśmiechnął się uroczo - Więc i ty powinnaś mieć klucz - mrugnął do mnie porozumiewawczo. Mimowolnie uśmiechnęłam się pod nosem i schowałam skarb do kieszeni. Zaraz potem winda otworzyła się na naszym piętrze. Pożegnaliśmy się przelotnymi uśmiechami i każde z nas weszło do swojego pokoju.
- Jess, gdzieś ty była?! - jeszcze dobrze nie zdążyłam wejść, a już przy progu naskoczył na mnie zdenerwowany Kentin, machający małą karteczką tuż przed moim nosem - Za chwilkę wrócę, hę? - zacytował moja słowa piskliwym głosikiem, zapewne mającym naśladować mój.
- Ken, spokojnie - uśmiechnęłam się do szatyna - Byłam z Lysandrem - powiedziałam rozsiadając się na swoim łóżku.
- To nie mogłaś zadzwonić i powiedzieć, że przyjdziesz dużo później? - spytał już łagodniejszym tonem i usiadł obok mnie - Tak się martwiłem.. martwiliśmy - zarumienił się delikatnie i przytulił mocno. Lekko zdziwiły mnie jego słowa, nie przypuszczałam, że będzie aż taki zdenerwowany moją nieobecnością. Aż cały trząsł się z emocji. Zrobiło mi się głupio.
- Przepraszam Kentin - odwzajemniłam uścisk i odsunęłam się nieco, żeby móc spojrzeć mu w twarz - Wynagrodzę ci to, okej? - uśmiechnęłam się do zielonych, przejętych oczu chłopaka.
- Zgoda - na jego twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech. 
- Nie gniewasz się? - spytałam, chcąc się upewnić.
- Ja nie - na jego twarzy pojawił się szeroki, tajemniczy uśmiech - Ale bardzo, bardzo ci współczuję.
Jego słowa lekko zbiły mnie z tropu.
- Dlaczego? - zmarszczyłam brwi i próbowałam wyłapać spojrzenie chłopaka.
- Rozalia - westchnął teatralnie a po chwili wybuchnął śmiechem - Ja nie wiem, jak jej się wytłumaczysz - tłumiąc śmiech w sobie, podszedł do stolika i wziął łyk napoju ze szklanki. Nagle poczułam, jak robi mi się ciepło na plecach. Przed oczami stanęła mi wkurzona Roza... Ciarki mi przeszły.
- Cholera.. - mruknęłam pod nosem - Jest aż tak źle? - spojrzałam z nadzieją na szatyna.
- Aż tak - odparł rozbawiony.
- Błagam cię, pomóż - jęknęłam, siląc się na zrobienie jak najbardziej smutnego i rozczarowanego wyrazu twarzy. Miałam nadzieję, że Ken ma serce.
- O nie, te twoje oczka na mnie nie działają - podniósł ręce w geście obrony - Nie chcę oberwać.
- Tchórz - prychnęłam i z ciężkim westchnięciem padłam na łóżko. Przymknęłam oczy i starałam się nie myśleć o wściekłej białowłosej. Szatyn z lekkim uśmiechem usiadł obok mnie i podparł się rękami o krawędź łóżka. Przez chwilę w pokoju panowało milczenie.
- Jessico? - pierwszy odezwał się Ken. Powoli otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Na jego twarzy malował się lekki rumieniec.
- Tak? - spojrzałam na niego pytająco i podniosłam się do pozycji siedzącej. Chłopak wziął głęboki oddech i spojrzał na mnie.
- Ja chciałbym..
Nagle usłyszałam głośny trzask otwieranych drzwi i aż podskoczyłam na łóżku z przerażenia.
- Tu jesteś! - usłyszałam pełen gniewu głos Rozalii, która powoli zmierzała w moją stronę z sarkastycznym uśmieszkiem na ustach. Nie czekając na dalszy rozwój wydarzeń, wskoczyłam na łóżko, schowałam się za plecami Kentina i okryłam kołdrą. Wiem, że to głupie ale to była moja pierwsza myśl: ukryć się. Szatyn zaśmiał się cicho, a ja jak najbardziej wtuliłam się w jego plecy tak, by Roza mnie nie dosięgła. Boże, ale jestem głupia.
- Jessie, widzę cię - powiedziała grobowym, zimnym tonem a ja aż zadygotałam. Proszę, niech ona sobie pójdzie.
- Roza, wyluzuj - odparł chłopak z rozbawieniem - Była z Lysandrem - w jego słowach mimo wesołego tonu wyczułam nutkę.. smutku? Nie, chyba mi się zdaje.
- Z Lysiem?! - powiedziała już mniej grobowo, ale nadal w pokoju było chłodno - Już ja sobie z nim pogadam - nie widziałam co robi, byłam zakryta kołdrą, ale w wyobraźni widziałam jak zaciska pięści.
- To najpierw z nim pogadaj, a później tutaj wróć - powiedziałam, nadal przytulona do pleców szatyna. Zmrużyłam oczy pewna, że białowłosa zaraz zerwie ze mnie kołdrę i zacznie się robić nieciekawie. Na szczęście zamiast tego usłyszałam pełne rezygnacji westchnięcie po czym drzwi zamknęły się z głuchym skrzypnięciem.
- Zagrożenie minęło - zaśmiał się Kentin, ściągając ze mnie prowizoryczny bunkier. Odrzucił kołdrę w kąt pokoju po czym spojrzał na mnie i lekko się zarumienił.
- Całe szczęście - zaśmiałam się i jednym susem zeskoczyłam łóżka, po czym dobiegłam do drzwi i przekręciłam klucz.
- Co ty robisz? - spytał szatyn posyłając mi zdziwione spojrzenie.
- Ciii.. Niech myśli, że nas nie ma - szepnęłam, uśmiechając się porozumiewawczo do Kentina, po czym wykończona dosłownie rzuciłam się na swoje łóżko i wtuliłam twarz w poduszkę - Poza tym, co chciałeś mi wcześniej powiedzieć..? - odwróciłam się w jego stronę posyłając mu pytające spojrzenie.