Rozdział CIX

      Moja teoria w tamtej chwili umarła, a wyobrażenie Kentina jako przyjaciela zostało całkowicie zniszczone. Powiedzcie dziewczyny, jakbyście się czuły, gdyby wasz brat nagle powiedział, że kocha was, ale nie jako siostrę, tylko jako kobietę? Właśnie tak się czułam. Kentin.. traktowałam go jak brata. Nie, poprawka. On był moim bratem. Był jedną, z niewielu osób, którym mogę bezgranicznie zaufać. A on ukrywał coś tak ważnego przede mną "od zawsze", jak to ujął. Zabolało. Moje pierwsze słowa brzmiały:
- Dlaczego wcześniej nic mi nie powiedziałeś?
Gdyby coś takiego zrobił ktokolwiek inny prócz szatyna, czy Lysandra, zapewne dostałby ode mnie od razu w twarz na ostudzenie swojego zapału. Jednak jemu mogłam to wybaczyć. Pomimo wszystko nadal był moim przyjacielem. 
Chłopak nadal patrzył mi nieprzerwanie prosto w oczy.
- Wybacz - wziął do ręki kosmyk moich włosów - Nie chciałem cię stracić. Niestety w ostatnich dniach nie miałem siły już dłużej tego ukrywać. Dobrze wiem, że nie odwzajemnisz moich uczuć. Ale chcę, żebyś wiedziała, że dla ciebie zawsze zrobię wszystko. I zawsze będę przy tobie. Nawet jeśli postanowiłaś wybrać kogoś innego, nie przeszkadza mi to. Chcę tylko żebyś była szczęśliwa i pewnego dnia spojrzała na mnie takim wzrokiem, jak teraz patrzysz na Lysandra - uśmiechnął się smutno - Nigdy sobie ciebie nie odpuszczę. 
Szczerze, nie spodziewałam się usłyszeć takich słów od niego. Z jednej strony byłam zła, że postanowił tak długo męczyć się z tym sam. Tak jak mu obiecałam, ja również zawszę będę blisko niego, choćby nie wiem co. Ale z drugiej strony cieszyłam się, że to z siebie wyrzucił. Ale była jeszcze ta trzecia strona... Ta, która teraz była skołowana tym nagłym wyznaniem. A może Kentin ma rację? Może pewnego dnia pokocham go jak chłopaka, a nie jak brata? Nie, niemożliwe. W tym momencie wiedziałam jedno - na pewno kocham Lysandra. Akurat tego uczucia byłam absolutnie pewna. 
Uśmiechnęłam się do zmęczonych oczu szatyna i delikatnie wzięłam go za rękę.
- Ken, znasz mnie. I dobrze wiesz, co ja czuję czasami nawet lepiej ode mnie samej. Również cię kocham, ale ta miłość trochę różni się od tej, którą deklarujesz mi. Ponieważ ja kocham cię jako przyjaciela - objęłam go mocno, a on drżącymi z emocji dłońmi objął mnie w pasie - Przepraszam, że nie spełniam Twoich oczekiwań. Mimo wszystko zawsze będziemy razem - po tych słowach poczułam, jak szatyn zacieśnia uścisk, a moje ramię nagle jakby.. zwilgotniało? 
Kentin płakał. A mi serce pękało na milion kawałeczków. Tak bardzo chciałabym móc odwzajemnić jego uczucia.
- Jess, jesteś najlepsza - wyszeptał, odsuwając mnie lekko od siebie. Mimo łez, na jego twarzy widniał szczery uśmiech. Zdziwiłam się - Jesteś najlepszą przyjaciółką, jaką można sobie wymarzyć.

***

- Co z nią? - westchnął ciężko mój przyjaciel, wpatrując się natrętnie w wyświetlacz telefonu. 
Już nie mógł chociaż na moment o niej zapomnieć i po prostu cieszyć się tym, po co tu przyjechaliśmy? To pytanie nurtowało mnie odkąd weszliśmy do naszego pokoju. Drażniło mnie to, ale nie okazywałem tego.
W sumie, nawet ja nie mogę przestać o niej myśleć, a czepiam się jego.
- Daj spokój Lys i zjeżdżaj, bo zaraz Roza nas wyprzedzi - mruknąłem spoglądając, jak białowłosa wjeżdża powoli do góry ze złośliwym uśmiechem na ustach, a za nią, w pomarańczowo-niebieskiej kurtce jechał Alexy ciągnąc za sobą drewniane sanki. No ja kompletnie nie ogarniałem toku myślenia tego debila, ale teraz najbardziej skupiałem się na unikaniu go. Nie chciałem żeby ktokolwiek pomyślał, że się znamy, a już broń Boże, chodzimy do jednej szkoły. 
Lysander w końcu schował telefon do kieszeni i upewnił się, czy aby na pewno jest dobrze zapięta, po czym włożył na nos okulary.
- Dawaj, ślamazaro - zaśmiałem się w stronę Rozy, która właśnie teraz puściła się haczyka i zmierzała nieudolnie w naszą stronę na swoich fioletowych nartach. Szybkim ruchem odepchnąłem się kijkami i ruszyłem w dół po stromym stoku. Pogoda była wręcz wymarzona na takie zjazdy. Na niebie świeciło ciepłe, przyjemne słońce, którego nie zasłaniała ani jedna niepotrzebna chmurka. Sunąłem w dół starając się nabrać większej prędkości. 
Odkąd tu przyjechaliśmy prawie się z nią nie widziałem, ale z tego co Lysander relacjonował, dość często zdarzało jej się urządzać samotne spacery po hotelu przez co nasz kochany Kentinek wpadał w dosłowną rozpacz. Co za mazgaj. Gdyby Jessica nie miała takiego dobrego serca dla kretynów, to z pewnością wybrałaby mnie jako współlokatora do pokoju. A wtedy nawet nie miałaby ochoty wychodzić z pokoju, bo nie pozwoliłbym jej się nudzić. 
Uśmiechnąłem się do swoich myśli.
- Co jest Kastielku? Czyżbyś tracił poślizg? - zaśmiała się białowłosa, bezczelnie mnie wyprzedzając. Cholera, znowu za bardzo się zamyśliłem! Odpychając się kijkami starałem się ją dogonić, niestety za każdym razem zagradzała mi drogę, którą mógłbym ją wyminąć. 
- Nie jesteś tak szybki, jak ci się zdawało, co? - parsknęła śmiechem, kiedy byliśmy już na dole.
- Po prostu pozwoliłem się wyprzedzić, żeby nie było ci przykro - prychnąłem. 
Potrafiła mnie tak szybko wyprowadzić z równowagi tym swoim wkurzającym śmiechem. Nie mam pojęcia po co ją zabraliśmy. Ani tym bardziej nie mogłem zrozumieć jak Jessica z nią wytrzymuje.
Po chwili dołączył do nas Lysander. Z westchnieniem zdjął okulary i spojrzał w stronę hotelu w którym jesteśmy zameldowani. Po raz któryś miałem ochotę wylać mu na tą pustą łepetynę wiadro zimnej wody, żeby trochę otrząsnął się z myślenia o tej dziewczynie.
No cóż, nie zaprzeczam, że wiadro z zimną wodą przydałoby się i mnie.
- Słuchajcie, wy tu jeździjcie, a ja pójdę wyciągnąć Jessicę na stok. Nie może tak ciągle siedzieć w hotelu, bo przytyje a później Lysander będzie miał problem z wnoszeniem jej.
Parsknąłem śmiechem w duchu. Co za bezpośredniość.
- To ja idę z tobą - zaproponował białowłosy i szybkim ruchem zdjął swój zielono-czarny kask z głowy.
- O, nie. Ty zostajesz. Idę sama - pogroziła mu palcem jak młodszemu bratu - Zaraz wracam - uśmiechnęła się i ruszyła w stronę hotelu.
- Te, rycerzu! No chodź, ścigamy się w dół - zaśmiałem się i ruszyłem w stronę wyciągu. Chciałem jak najszybciej ochłonąć.
Bo przed chwilą sam chciałem powiedzieć to samo, co Lysander.