Rozdział CVI

    Przepraszam, ale musiałam wstawić ten rozdział jeszcze raz, bo coś tam mi się poknociło, nawet nie wiem, jak to opisać :/ Także przepraszam bardzo i osoby które skomentowały wcześniej nie muszą pisać drugi raz tych samych komentarzy, naprawdę doceniam wasze słowa a to moja wina, że ich nie ma, więc przepraszam ;-;

------------------------------------------------------------------------------

      Tępy ból głowy przyczynił się w znacznym stopniu do obudzenia mnie. Otworzyłam niepewnie oczy mając świadomość, że znajduję się na czymś miękkim. Rozejrzałam się dokładnie po pomieszczeniu z ulgą stwierdzając, że to ten sam hotelowy pokój, który wynajął Lysander. Westchnęłam ciężko i starając przypomnieć sobie co się dokładnie wydarzyło wstałam z łóżka. Jednak coś było nie tak. W pomieszczeniu panował chłód, a żadne z okien nie było otwarte. W dodatku miałam nieodparte wrażenie, że ktoś mnie obserwuje..
- Nareszcie księżniczka raczyła wstać - usłyszałam znajomy głos za plecami. Odwróciłam się jak poparzona szukając wzrokiem właściciela głosu.
- Lys.. Ale mnie przestraszyłeś - westchnęłam z ulgą na widok białowłosego siedzącego na fotelu obok sofy z grubą książką w dłoni. Że też wcześniej go nie zauważyłam.
- Nieźle sobie pospałaś - spojrzał na zegarek - Już prawie pierwsza.
- Słucham? - z niedowierzaniem sięgnęłam ręką do kieszeni w poszukiwaniu telefonu, niestety nie znalazłam go. No tak, przecież zostawiłam go w pokoju moim i Kentina - Pewnie musieliście się nieźle o mnie martwić - westchnęłam głęboko, starając się nie myśleć o rozwścieczonej Rozalii.
- Jeśli miałbym oceniać, to Kentin wywołał największe zamieszanie - rzekł białowłosy z uśmiechem po dłuższym namyśle - Powiedziałem im, że pewnie wstałaś wcześniej i po prostu poszłaś się przejść. Wszyscy oprócz szatyna uwierzyli w tą wersję.
Mimowolnie uśmiechnęłam się pod nosem. Kentin chyba nigdy nie zamierza się zmieniać. Pewnego dnia kiedy byliśmy młodsi, podczas zabawy w chowanego zasnęłam w naszym wspólnym domku na drzewie. On szukał, a ja postanowiłam schować się za prowizoryczną szafę. Ken tak długo mnie nie mógł mnie znaleźć, że znużona czekaniem po prostu zapadłam w sen. Swoim śmiechem obudziła mnie mama, która razem z tatą, Kenem i Eric'em szukała mnie po podwórku, bo szatyn zrobił taki raban po piętnastu minutach szukania, że nawet sąsiedzi przyłączyli się do moich poszukiwań.  Mój przyjaciel kiedy mnie zobaczył, oczywiście wybuchnął płaczem i nie chcąc mnie puścić ze swoich objęć przez najbliższe pół godziny, żalił mi się jak to on się bał że już nigdy mnie nie zobaczy. 
- Co się tak uśmiechasz? - z zamyślenia wyrwał mnie ciepły głos Lysandra.
- Nie wiem o czym mówisz - rumieniąc się lekko zarzuciłam na siebie swoją bluzę i spojrzałam za okno. Nagle uderzyły mnie dziwne myśli o tajemniczym Wiktorze. Obróciłam się wzrokiem poszukując wiklinowego kosza z kwiatami, niestety nie było go. W mieszkaniu już nie roznosił się zapach krwi ani słodkich róż. Czyżby to wszystko co się tutaj zdarzyło było tylko snem? Poczułam jak kropla potu powoli spływa po moim karku. Szybkim ruchem otarłam ją i spojrzałam na dłoń. Ku mojemu zaskoczeniu nie była ona mokra od potu tylko.. od krwi. Przez chwilę powietrze w pomieszczeniu było tak gęste, że nie mogłam oddychać.
- Jessico, stało się coś? - usłyszałam jakby zza szyby głos Lysandra, ale nie zwracając na to uwagi po prostu wybiegłam z pokoju zatrzymując się dopiero w windzie. Nacisnęłam swoje czwarte piętro i z bijącym sercem odwróciłam się do lustra. Drżącymi dłońmi odgarnęłam włosy z karku przyglądając się z uwagą swojej bladej teraz skórze. Z głębokiego draśnięcia na mojej szyi powoli sączyła się krew. 
- Wybacz za tą niewielką ranę - ciszy szept tuż nad moim uchem sprawił, że podskoczyłam chyba ze trzy metry w górę z przerażenia. 
Obok mnie, w czarnej bluzie z kapturem stał nikt inny, tylko Wiktor. Nie mogąc wydusić z siebie słowa stałam tylko jak ten kołek przed nim wpatrując się w jego srebrne oczy, które teraz działały na mnie uspokajająco. Chłopak z tajemniczym uśmiechem, delikatnie zbliżył dłoń do mnie i z uśmiechem na ustach przejechał nią po mojej szyi dokładnie w miejscu z którego sączyła się krew. Jego dotyk był zimny, ale o dziwo zaczęłam się rozluźniać. Kiedy zabrał rękę z niedowierzaniem zerknęłam do lustra i dotknęłam tego samego miejsca. 
Krew już nie płynęła. 
Jedyną pozostałością po mojej dość głębokiej ranie była prawie niewidoczna blizna. Wróciłam spojrzeniem do chłopaka.
- Czym ty jesteś? - wydusiłam z siebie.
Wiktor uśmiechnął się pod nosem i dotknął z czułością mojego policzka. Chciałam się odsunąć, zrobić cokolwiek, ale niestety moje ciało odmówiło posłuszeństwa.
- Jestem twoim największym pragnieniem - wyszeptał tuż przy mojej twarzy - Niedługo sama się przekonasz.
Z niemocą osunęłam się na podłogę. Mimo tego byłam przytomna. Przytomna, ale nie przerażona. To dziwne, ale w tamtej chwili czułam tylko.. zaciekawienie.
- Co mi zrobiłeś? - próbowałam złapać go za rękaw bluzy, by się podnieść, niestety on kucnął obok mnie i złapał mnie za rękę.
- Zostawiłem po sobie ślad. Od teraz będziesz moja - powiedział cicho, a po chwili winda stanęła z nieprzyjemnym skrzypnięciem. Zamknęłam oczy starając się podnieść, co teraz wyszło mi bez najmniejszego problemu. Gdy z powrotem otworzyłam powieki - Wiktora nie było. O własnych siłach wybiegłam na korytarz kierując się do swojego pokoju. Czułam się dziwnie. Miałam nieodparte wrażenie, że.. coś mi zabrano. I że tego czegoś mi brakuje.
Tylko dziwne, że przy Wiktorze tego nie czułam.