Rozdział CIV

  Obudziłam się w środku nocy zalana potem. Byłam tak przerażona wizjami, które zobaczyłam we śnie, że bałam się z powrotem zamknąć oczy by nie przyszły do mnie po raz kolejny. Usiadłam na łóżku i pierwsze na co spojrzałam to okno. Na szczęście nie było za nim żadnych cieni, czy niepokojących postaci. Starając się wyrównać oddech, powoli przypominałam sobie co się działo w moim śnie. Niestety, jedyne co w tym momencie mogłam sobie przypomnieć to krew. Mnóstwo krwi. Kiedy zamknęłam oczy starając się odpędzić od siebie te wizje, poczułam jej zapach. Mdły, lekko metalowy i dławiący połączony z delikatnym i słodkim zapachem róż. Otworzyłam oczy pewna, że pod moim łóżkiem leży coś bardzo zakrwawionego. Delikatnie opuściłam głowę, przy okazji przyświecając sobie telefonem. Miałam wrażenie, że bicie mojego serca zaraz obudzi śpiącego obok Kentina. Spojrzałam ostrożnie.. Na szczęście niczego tam nie znalazłam. Odetchnęłam z ulgą i z powrotem usiadłam na swoim łóżku. Nadal byłam zbyt przerażona, by spać. I wciąż czułam tę lepką ciecz na dłoniach.

     Zerwałam się z łóżka bardzo wcześnie, kiedy tylko słońce zaczęło się delikatnie wychylać zza horyzontu. Do samego rana nie mogłam zasnąć, więc po prostu siedziałam na łóżku oparta o poduszkę z nogami podwiniętymi pod siebie. Teraz lekko bolał mnie kark, ale na szczęście nie przeszkadzało mi to zbytnio, więc odchyliłam lekko głowę raz w jedną raz w drugą stronę i powoli podniosłam się z miejsca. Kentin spał jeszcze smacznie. Spojrzałam na niego i mimowolnie uśmiechnęłam się, po czym szybko zarzuciłam na siebie jakieś ubranie i zbiegłam na pierwsze piętro do bufetu. W brzuchu niesamowicie mi burczało, a gdy poczułam wokół ten pyszny zapach świeżego chleba i porannej kawy.. Natychmiast poleciałam do kasy zamówić sobie ze dwie duże kanapki z wszystkim co się dało i kubek porządnej kawy, która mogłaby mnie postawić na nogi. 
Po zapłaceniu wzięłam talerz i usiadłam przy stoliku najdalej oddalonym od ludzi. Szczerze, nie przepadałam za tymi spojrzeniami wszystkich w moją stronę. Nawet jeżeli nikt się nie patrzył, to ja i tak miałam nieodparte wrażenie, że czuję na sobie czyjś wzrok. Dlatego wolałam siedzieć w kącie i zostać "anonimowa". Szybko pochłonęłam obie kanapki i z rozleniwieniem piłam ciepły napój przyglądając się wszystkim dookoła. Nagle coś przykuło moją uwagę. Przede mną stał chłopak w mniej więcej moim wieku, odwrócony do mnie plecami. Jednak to, co sprawiło, że serce podskoczyło mi do gardła to jego włosy. Włosy w kolorze srebrzystego śniegu. Nie mogłam oderwać wzroku od tajemniczego nieznajomego, który przypominał.. Tego kogoś z wczoraj. Nagle chłopak zaczął się powoli odwracać. Wstrzymałam oddech pewna, że teraz zobaczę te czerwone oczy. Byłam tak osłupiała, że nawet nie odwróciłam wzroku. Patrzył wprost na mnie ale.. jego oczy były w kolorze szarym, tym samym co jego włosy. Mimowolnie westchnęłam z ulgą, a jednak to nie dawało mi spokoju. Miałam wrażenie, że widzę w nich tę samą ciekawość i pewiem rodzaj lęku. Odwróciłam wzrok jako pierwsza, nie mogąc znieść świdrującego spojrzenia. Kiedy znów spojrzałam, chłopaka nie było. Szybko dokończyłam pić i jak najszybciej wróciłam do pokoju. Biegnąc po korytarzu czułam na sobie czyjś wzrok. Wparowałam do pokoju jak burza. Kentin jeszcze słodko spał. Na szczęście nie wiercił się i nie miał koszmarów jak wczoraj. Kamień spadł mi z serca. Cokolwiek to jest czym on się dręczy, najwidoczniej zdołał sobie odrobinę z tym poradzić. 
Położyłam się z powrotem na łóżku i spróbowałam jeszcze trochę się zdrzemnąć. Niestety, mimo zmęczenia, które mi dokuczało nie mogłam zmrużyć oka. To tak, jakby ktoś mnie zablokował. Czułam, że długo tak nie wytrzymam. Myśli krążyły w mojej głowie nieustannie. Problem mojego przyjaciela i tajemnicza zjawa zeszłej nocy.. Kiedy próbowałam logicznie to sobie wytłumaczyć, w skroniach zaczynało mi pulsować. W końcu dałam sobie z tym spokój i wstałam z łóżka. W tym momencie telefon w mojej kieszeni zaczął wibrować. Wyciągnęłam go jednym ruchem ręki, ale na podłogę jeszcze coś upadło. Schyliłam się - to były klucze do pokoju mojego i Lysa. Uśmiechnęłam się pod nosem na wspomnienie jego ciepłych oczu i schowałam je z powrotem do tylnej kieszeni spodni. Telefon, okazało się, że jest na wyczerpaniu, a wibracjami chciał mi to po prostu uświadomić. Podpięłam go więc do ładowarki, a sama ostrożnie, żeby nie obudzić szatyna, wyszłam z pokoju. Powoli przemierzałam długi korytarz wciąż nie mogąc się nadziwić luksusowym wystrojem tego hotelu. W końcu dotarłam na sam koniec. Wsiadłam do windy i nacisnęłam dwunastkę, a ona głuchym skrzypnięciem ruszyła w górę. Uśmiechnęłam się pod nosem i z westchnieniem oparłam się o metalową ścianę.