Rozdział CXII

    - Przyznaj się do porażki, Kas! - zaśmiała się Rozalia, kiedy weszliśmy do hotelu.
Ogólnie, każde z nas było w świetnym humorze. Spędziliśmy na stoku dobre trzy godziny. Nawet Armin po godzinie do nas dołączył. Wprawdzie siedział cały czas w kawiarence i obserwował przez szybę jak zjeżdżamy, a w międzyczasie gładził zombie na swojej konsoli, ale ważne, że ruszył się z hotelu. A teraz, kiedy słońce już prawie schowało się za horyzontem, planowaliśmy jeszcze porobić coś razem. Tylko nie mogliśmy się jeszcze dogadać, co.
- Wcale nie przegrałem - ofuknął ją czerwonowłosy  - Po prostu dałem jej wygrać. Poza tym, gdyby Alexy mi nie zajechał drogi, to wszystko byłoby okej - posłał niebieskowłosemu mordercze spojrzenie.
Oj, tak. Właśnie napawałam się tym cudownym uczuciem zwycięstwa. Bo wygrałam w pięknym stylu nasz mały wyścig.
- No już, Kastiel, wyluzuj. To tylko zabawa - z uśmiechem poklepałam go po ramieniu - Tak między nami to i tak straszna z ciebie ślamazara - szepnęłam mu do ucha, a on w podziękowaniu zaczął wyżywać się na mnie, czochrając mi włosy.
- Pożałujesz swoich słów!
- Dobra, Kas wrzuć na luz - zaśmiał się Alexy, starając się oderwać chłopaka ode mnie.
- Puść mnie! - ze śmiechem starałam wyrwać się z uścisku buntownika.
Całą bandą wpakowaliśmy się do ciasnej windy, ale nikomu to nie przeszkadzało. Ja akurat miałam z nich wszystkich najgorzej, bo byłam niemiłosiernie wciskana do kąta przez Kastiela. I miałam nieodparte wrażenie, że nie robi tego z powodu braku miejsca.
- Ej, miażdżysz mnie - wydusiłam z siebie resztkami sił.
- Ach tak? - odwrócił się w moją stronę tak, że miał twarz tuż przy mojej - Nie wiedziałem, że nasza księżniczka jest taka delikatna.
- Ta księżniczka zaraz zasadzi ci takiego kopa, że się nie pozbierasz - starałam się go odepchnąć.
Nagle winda zatrzęsła się niemiłosiernie, oznajmiając koniec podróży. Przez to szarpnięcie Kastiel znalazł się jeszcze bliżej mnie. Oczywiście odepchnęłam go, tym razem skutecznie, przez co wszyscy dosłownie wylecieli z ciasnej windy przez otwarte drzwi.
- Wybaczcie - uśmiechnęłam się przepraszająco do przyjaciół  - To przez ten ścisk.
Wszyscy spojrzeli po sobie a po chwili wybuchnęli śmiechem.
- W końcu mogę doprowadzić się do porządku - westchnęła Rozalia zamykając się w swoim pokoju.
- Ja też - uśmiechnęłam się i weszłam do swojego razem z Kentinem.
- Nareszcie - westchnął szatyn, kiedy drzwi się za nami zamknęły - Jestem wyczerpany - powiedział i natychmiast rzucił się na łóżko, nie ściągając nawet kurtki.
- Nie tylko ty - zawtórowałam mu i również rzuciłam się na swoje łóżko. Przez kilka minut napawaliśmy się spokojem leżąc w bezruchu. Niestety, po chwili zaczęło robić mi się gorąco, więc zaczęłam ściągać kombinezon. Kentin również podniósł się z miejsca i spojrzał na mnie z uśmiechem.
- Chcesz kakao? - spytał, starając się odwiązać szlik.
- Myślałam, że nigdy nie spytasz - odwzajemniłam uśmiech - Poproszę.
Szatyn podszedł do telefonu, który wisiał przy drzwiach i zamówił dwa kubki ciepłego kakaa, z dużą ilością pianek wraz z talerzem czekoladowych ciastek.
- Ty i te twoje ciastka - uśmiechnęłam się, kiedy odłożył słuchawkę. 
Kentin od dzieciństwa jest od nich uzależniony. Tak poniękąd to moja wina, bo ja mu je zawsze piekłam.
Wzięłam rzeczy do przebrania i zamknęłam się w łazience. Ciuchy, które miałam na sobie niestety całkowicie przemokły, więc musiałam je zmienić. Szybko ubrałam suche, czarne leginsy i swój ulubiony, miętowy sweterek z białym napisem. Jeszcze przeczesałam wilgotne włosy, poprawiłam delikatny makijaż i już byłam gotowa.  Kentin oczywiście dalej leżał na łóżku i czekał z utęsknieniem na swoje ciastka. Kiedy wyszłam podniósł głowę i spojrzał na mnie. Po chwili na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech.
- Lubię, kiedy ubierasz ten sweter - obrócił się w moją stronę i podparł dłonią głowę - Wyglądasz w nim ślicznie.
- Dzięki Ken - uśmiechnęłam się i usiadłam na swoje łóżko - Zapuszczamy jakieś bity jak za starych lat?
- No pewnie - szatyn ożywił się i chwycił swój telefon. Po chwili w pokoju rozległy się przyjemne nuty rocka.
- To lubię - rozciągnęłam się na łóżku. Właśnie w tej chwili usłyszeliśmy ciche pukanie do pokoju - Kentin, ścisz - powiedziałam, podnosząc się z miejsca i kierując w stronę drzwi.
- Panienka zamawiała ciastka? - spytał chłopak o blond włosach, ubrany w śnieżnobiałą koszulę i czarną kamizelkę. Typowy strój kamerdynera.
- Tak, dziękuję bardzo - uśmiechnęłam się do niebieskookiego i zaprosiłam ruchem ręki - Proszę tutaj postawić - wskazałam mały stolik obok drzwi.
- Oczywiście - posłał mi swój uśmiech i odłożył nasze kakao i ciastka Kentina - Czy mogę w czymś jeszcze służyć? - skłonił się nisko.
Trochę niezręcznie się czułam. Nie przywykłam do bycia traktowaną jak księżniczka, w końcu wychowałam się wśród chłopaków, czyli Erica i Kentina.
- Nie, nie, dziękuję, to wszystko.
- Tak jest - wycofał się do drzwi i nagle złapał mnie delikatnie za rękę ciągnąc lekko w swoją stronę. Trochę się wystraszyłam.
- Zaraz, co pan..
- Cii.. - położył palec na ustach i rozejrzał się dokoła - To od panicza Wiktora - powiedział wciskając mi do ręki mały zwitek papieru.
Byłam w lekkim szoku.
- Panicza..? - spojrzałam pytająco na blondyna, a ten już przybrał swoją profesjonalną pozę.
- Tak jest - skłonił się - Miłego wieczoru życzę panience.
Po tych słowach, oddalił się. 
Szybko schowałam kartkę do kieszeni i ostrożnie zamknęłam za sobą drzwi.

----------------------------------------------------------------------------

Hej wszystkim! Dzisiaj już 30 :D Jeszcze macie szansę do północy wysłać mi swoje prace dotyczące Wiktora. A ci co już wysłali, niech jeszcze dobrze sprawdzą, czy aby na pewno wiadomość doszła :) 

Pozdrawiam wszystkich ciepło i do następnego ♥