Rozdział LXXXII

    Gdy tylko z trudem podniosłam ociężałe powieki, natychmiast uderzył mnie niesamowicie bolesny blask słońca i bieli. Zmrużyłam oczy i rozejrzałam się dokładnie po wielkim pomieszczeniu. Dopiero gdy machinalnie przejechałam dłonią po sztywnej pościeli dotarło do mnie że leżę w szpitalnym łóżku. Z przerażeniem podniosłam się szybko, ale natychmiast tego pożałowałam, ponieważ zaczęło mi się mocno kręcić w głowie. Ciężko opadłam na poduszkę i przymknęłam oczy. 
W tym momencie drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem i ktoś po cichu wszedł do środka. Odwróciłam głowę w tamtą stronę i dostrzegłam białe kosmyki i różnobarwne tęczówki pochłoniętego swoimi myślami chłopaka. Zamknął za sobą drzwi i spojrzał w moją stronę. Dopiero wtedy spostrzegł, że przyglądam mu się z zaciekawieniem.
- Jessico - szepnął z ulgą w głosie a kąciki jego ust uniosły się w lekkim uśmiechu.
Przyjrzałam się mu uważnie. Oczy miał zaczerwienione i podkrążone, co mogło świadczyć o jego bezsennej nocy. Włosy były w nieładzie, roztrzepane na wszystkie strony kosmyki jakby same decydowały gdzie się ułożyć. 
Chłopak podszedł do mnie i delikatnie usiadł na skraju łóżka. Przez chwilę oboje milczeliśmy, ale po kilku minutach białowłosy odwrócił się w moją stronę. Jego oczy lśniły, a w kącikach obecne były łzy. Wyobrażałam sobie jak wiele on musiał wycierpieć. Mimowolnie złapałam go za rękę.
- Lysander - wyszeptałam z trudem - Przepraszam.
Czułam się winna. Martwił się o mnie aż do tego stopnia. Gdybym biegła szybciej, albo kazała Alexy'emu iść ze sobą.. Moja wina. 
Biedny Lysander.
Białowłosy spojrzał na mnie zaskoczony i dopiero teraz po jego policzkach popłynęły łzy. Przytulił mnie mocno i trwaliśmy tak przez kilka minut pogrążeni w ciszy. Czułam ciepło, jego oddech na karku i słyszałam niespokojne bicie serca. Mój nos uderzył zapach jego perfum. Niezbyt mocny, był raczej delikatny i trudno dokładnie określić do czego był podobny. Ale nigdzie jeszcze takiego nie spotkałam.
- Myślałem, że już cie nie spotkam. Bałem się. To co cię spotkało.. - urwał i delikatnie odsunął się i spojrzał z czułością w moje oczy - To co cię spotkało nie może obejść się bez konsekwencji. Teraz najważniejsze jest twoje bezpieczeństwo - zacisnął usta w gniewie.
- Przepraszam - tylko tyle zdołałam z siebie wydusić. Wszystko mnie bolało, w oczach miałam już łzy.
- Jessico, jesteś dla mnie najważniejszą osobą w życiu - powiedział i delikatnie otarł mój policzek. Spojrzałam na niego z wdzięcznością.
- Chciałbym... - zaczął, ale nie skończył, ponieważ w tej chwili drzwi do pokoju skrzypnęły i do środka wszedł niepewnie Nataniel. Rozglądnął się po pokoju po czym spojrzał na mnie z troską i szybkim krokiem podszedł do łóżka.
- Nareszcie się obudziłaś - szepnął i uniósł lekko kąciki ust w uśmiechu.
Odwzajemniłam uśmiech i spojrzałam w złote oczy blondyna. Też nie wyglądał najlepiej. Pomięta koszula, rozczochrane włosy, podkrążone oczy i blada cera.. Poczułam się trochę niezręcznie przez to, że oni tak długo czekali aż się obudzę. Wszystkim przysporzyłam wielu zmartwień przez moją bezmyślność. 
W tym momencie białowłosy podniósł się z miejsca z lekkim westchnieniem.
- To ja was tu zostawię - powiedział cicho i wyszedł z pokoju, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Nawet nie zdążyłam go zatrzymać.
- Coś go ugryzło? - zdziwił się Nat, ale zaraz usiadł na miejscu w którym przed chwilą siedział Lys i położył dłoń na mojej ręce - Jak się czujesz? - szepnął starając się uśmiechnąć.
- Jest już dobrze - skłamałam, żeby trochę podnieść go na duchu.
- Na pewno? Nie wygląda mi na to - westchnął i spojrzał na mnie z czułością. 
- Na pewno - zapewniłam go gorąco i uśmiechnęłam się na dowód moich słów - Teraz na pewno.
Blondyn zamyślił się na moment, jakby ważył w myślach każde słowo które ma zamiar wypowiedzieć. 
- Nataniel, to wy mnie znaleźliście - z trudem wypowiadałam każde słowo. Zdawało mi się, że płuca mam ściśnięte z bólu.
Chłopak wrócił do mnie spojrzeniem i pokiwał smutno głową.
- Dziękuję wam - już ledwo mówiłam, w głowie mi się zakręciło - A gdzie jest Kentin? - spytałam ledwo słyszalnym głosem.
- Jest w poczekalni. Zawołać go? - ścisnął mocniej moją dłoń.
- Jakbyś mógł - uśmiechnęłam się. Pragnęłam z całej siły zobaczyć w jakim stanie jest mój przyjaciel. Pewnie też długo nie spał. Chciałam go zapewnić że jest już dużo lepiej. Poza tym uderzyło mnie dziwne uczucie niepokoju. Nie wiem jak ale podświadomie czułam że tylko na widok ciepłych, zielonych oczu Kena może ono zniknąć. 
Nataniel uśmiechnął się czule na pożegnanie i wyszedł cicho zamykając za sobą drzwi. Poczułam się samotna, jakbym została sama w całym szpitalu. Było tak cicho, że miałam wrażenie że moje serce słychać aż na korytarz. Nie mogąc tego znieść, powoli podniosłam się z łóżka. Poprawiłam swoją wymiętą poduszkę i powoli ruszyłam na korytarz.

-----------------------------------------------------------------------------

Przepraszam, że tak długo nie było rozdziału. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że przez dwa dni byłam na klasowej wycieczce i niestety nie miałam warunków by pisać, nawet nie miałam za bardzo na czym. Dlatego dziękuję za waszą cierpliwość i obiecuję, że postaram się wam to wynagrodzić ♥