Rozdział LXXVIII

    Jego twarz była tuż przy mojej, praktycznie stykaliśmy się nosami. Cała drżałam, bałam się tego co ma nastąpić. Już się poddałam, nie miałam najmniejszych szans, gdy nagle Dake gwałtownie odsunął się ode mnie po czym upadł na ziemię. Otworzyłam oczy i ujrzałam wzburzone, zielono-żółte oczy patrzące z wściekłością na blondyna, choć na twarzy malował się spokój. Stał naprzeciw mnie, wiatr lekko rozwiewał kosmyki białych włosów a dookoła jego postaci wirował gęsto sypiący śnieg. Osunęłam się na ziemię, patrząc z przerażeniem na leżącego, obolałego Dake'a, który zakrył twarz jęcząc cicho z bólu.
- Jess, nic ci nie jest? - usłyszałam przerażony ton głosu Alexy'ego, który kucnął obok i opiekuńczo objął mnie ramieniem. Byłam jak w amoku nie mogąc oderwać wzroku od mojego wijącego się z bólu prześladowcy. 
Nagle poczułam czyjąś drugą rękę na ramieniu i po moim ciele rozeszło się ciepło które pomogło mi otrząsnąć się z odrętwienia. Zamrugałam parę razy oczami i spojrzałam na twarz mojego wybawcy.
- Lysander.. - zdążyłam wyszeptać zanim po mojej twarzy pociekły łzy.
Białowłosy kucnął obok mnie z drugiej strony i bez słowa pomógł mi wstać po czym mocno mnie przytulił. Staliśmy tak przez chwilę a potem Lys delikatnie odsunął się ode mnie.
- Chodźmy stąd - powiedział cicho obejmując mnie czule ramieniem.
- Okej, to czekajcie na mnie zabiorę nasze rzeczy z tej kafejki - powiedział Alexy i po chwili wrócił z naszymi zakupami. 
We trójkę ruszyliśmy w stronę domu Lysandra. Przez całą drogę nikt się nie odezwał, nawet niebieskowłosy milczał co było dla mnie lekkim zdziwieniem. Na szczęście dom białowłosego był niedaleko więc po paru minutach byliśmy na miejscu. Wewnątrz nie było nikogo, pomyślałam że Leo jest pewnie w sklepie razem z Rozalią, co było mi na rękę ponieważ nie czułam się najlepiej. Pewnie nie dałoby się tego ukryć, a nie miałam najmniejszej ochoty odpowiadać na pytania Rozy. Alexy zaproponował, że zrobi herbatę, a my pójdziemy gdzieś spokojnie usiąść. Lysander zgodził się i szybko wyjaśnił niebieskowłosemu co gdzie jest, po czym wziął mnie delikatnie pod rękę i zaprowadził do swojego pokoju. Usiadłam zmęczona na łóżko, a białowłosy przysunął krzesło od biurka i usiadł naprzeciwko mnie.
- Jessico, czy on ci coś zrobił? - spytał cicho patrząc na mnie zatroskanym wzrokiem.
- Raczej nie - starałam się uśmiechnąć, żeby moje słowa wypadły wiarygodniej - Myślałam że nie ma już nadziei - spuściłam głowę wpatrując się w podłogę.
- Jessico? - szepnął.
- Ale nie chciałam tego. W tamtej chwili chciałam zobaczyć tylko jedną osobę. Kiedy to pomyślałam, pojawiłeś się ty - podniosłam głowę i spojrzałam na zdziwionego Lysandra z uśmiechem.
W tej chwili drzwi otworzyły się z hukiem a w nich stanął Alexy z tacą na której niósł trzy kubki z parującym napojem.
- Mam nadzieję że nie przeszkadzam - uśmiechnął się szeroko i wniósł tacę do pokoju.
- Dziękuję Alexy - posłałam uśmiech do niebieskowłosego i wzięłam do ręki niebieski kubek.
- Nie ma za co, cieszę się że już ci lepiej - powiedział i wziął drugi kubek - A temu co? - spytał, wskazując ruchem głowy na zamyślonego Lysandra, który uporczywie wpatrywał się w wirujący za oknem śnieg.
- Czasami tak się zawiesza - odparłam, wzruszając ramionami, po czym upiłam łyk zielonej herbaty, która niemiłosiernie poparzyła mój język. Wzdrygnęłam się i o mało jej nie wylałam.
- Uważaj, gorąca - niebieskowłosy parsknął śmiechem.
Bardzo przyjemnie spędziłam czas z chłopakami. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się. Prawie udało mi się zapomnieć o nieprzyjemnym incydencie.
Prawie.
Kiedy zaczęło się ściemniać, razem z Alexym zaczęliśmy zbierać się do wyjścia. Lysander nadal był lekko zamyślony, ale ubrał się i wyszedł razem z nami na zewnątrz. Bardzo chciał odprowadzić mnie do samego domu, ale Alexy zapewnił go że na pewno nic mi się już nie stanie. Niezbyt zadowolony takim obrotem spraw, białowłosy wrócił do siebie. My z kolei rozstaliśmy się przy parku. Alexy również chciał mieć pewność, że będę bezpieczna, więc obiecałam że całą drogę z powrotem będę biec i zadzwonię do niego kiedy tylko wejdę do środka. Po tych słowach uściskał mnie serdecznie i ruszył w swoją stronę, a ja pobiegłam do domu. Nadal padał gęsty śnieg, więc musiałam mrużyć oczy żeby cokolwiek zobaczyć. Cały czas miałam nieprzyjemne wrażenie, że jestem obserwowana. A może to tylko moja paranoja? 
Już prawie byłam na miejscu, płuca zaczęły mnie piec, ale nie zwalniałam tempa. Jeszcze tylko najgorszy kawałek ulicy, w którym niestety nie paliła się żadna latarnia. Przełknęłam nerwowo ślinę i w miarę moich możliwości przyspieszyłam. Mięśnie bolały mnie niemiłosiernie, łapczywie łapałam każdy haust powietrza. Nagle poczułam mocne uderzenie w tył głowy i ostry ból rozlał się po całej mojej czaszce. W uszach mi zaszumiało. Wszystko zaczęło mi ciemnieć, ale ostatnie co zobaczyłam, to szydercze niebieskie oczy. Po tym straciłam przytomność.