Rozdział LXXXIII

       Szłam powoli pustymi korytarzami. Czasami mijały mnie zapracowane, pochłonięte swoimi sprawami, zabiegane pielęgniarki ale na szczęście żadna nie zwracała na mnie najmniejszej uwagi. Stawiałam machinalnie krok za krokiem, zmierzając po prostu przed siebie. Chciałam stamtąd uciec, schować się przed wszystkim. 
Dach. Tylko tam mogę się zaszyć.
Skręciłam do windy i nacisnęłam na zero. Żelazne drzwi zamknęły się z głuchym trzaskiem i maszyna ze skrzypnięciem ruszyła w dół. Nie trwało to długo, po paru sekundach byłam na dole. Ruszyłam do wyjścia. Nagle przez cały parter rozległ się znajomy krzyk, którego echo zdawało ponieść na ostatnie piętro.
- Jessica! - odwróciłam głowę w stronę źródła głosu i ujrzałam ciepłe, zielone oczy podobne do moich, okolone sińcami oraz sterczące brązowe włosy. Chłopak szybkim krokiem podszedł do mnie i dopiero teraz zauważyłam spore rozcięcie na jego dolnej wardze, fioletowe siniak na policzku i plaster nad lewą brwią.
- Kentin - szepnęłam i zakryłam dłonią usta na widok wyglądu chłopaka. Szatyn uśmiechnął się słabo i wziął mnie pod rękę.
- Jessie, gdzie ty się wybierasz? - spytał cicho i delikatnie popchnął mnie z powrotem w stronę windy.
- Chciałam tylko się przewietrzyć - odparłam dając się prowadzić szatynowi - Pokaż się - powiedziałam, kiedy drzwi windy się za nami zamknęły i odwróciłam się w jego stronę delikatnie dotykając palcami zranionych miejsc na jego twarzy. Chłopak stłumił ciche syknięcie z bólu.
- Przepraszam - szepnęłam ciągle nie odrywając wzroku od jego pobitej twarzy.
Moja wina. Wszystko moja wina. 
- To nic - uśmiechnął się dotykając niby przez przypadek mojej dłoni - Wyliżę się. A jak z tobą? - zmrużył oczy przyglądając mi się uważnie.
- Wyliżę się - odparłam wzruszając ramionami.
Mimo przeszywającego bólu parsknęliśmy śmiechem. 
W końcu winda stanęła na szóstym piętrze i drzwi powoli otworzyły się przed nami. Szatyn w milczeniu złapał moją dłoń i zaprowadził do sali 509 w której miałam jeszcze leżeć. Powoli odsunął kołdrę z łóżka i pomógł mi usiąść, po czym przysunął krzesło i opadł na nie na przeciwko mnie.
- Co tam się stało? - szepnęłam starając się wyłapać zamyślone spojrzenie Kentina. Na początku chyba nie załapał o co mi chodziło, ale zaraz oprzytomniał i zaczął opowiadać co działo się po moim zemdleniu.
Kiedy osunęłam się na ziemię, Kentin złapał mnie po czym delikatnie położył na zmasakrowane łóżko i okrył kocem. Nataniel starał się unieszkodliwić pijanego i agresywnego Dake'a, a Ken w tym czasie zadzwonił na policję. Po tym telefonie pomógł blondynowi i wspólnie dali sobie z nim radę. Dokładniej, Dake tak mocno dostał w brzuch od Nata, że przez chwilę stracił przytomność a to wystarczyło do przyjazdu pogotowia i policji. Szatyn zaniósł mnie na zewnątrz i pomógł ratownikom zapakować moje bezwładne ciało do karetki po czym sam usiadł obok i pojechaliśmy razem do szpitala w którym właśnie leżę.
- Nie chciałem ponownie stracić cię z oczu - tłumaczył ciepło, patrząc z pewnym napięciem w moją stronę - To głupie, wiem, przecież w karetce już nic ci nie groziło. Ale mimo wszystko.. - urwał i spuścił wzrok w ziemię.
Przysunęłam się bliżej niego i objęłam go ramionami opierając głowę o jego plecy. Cały drżał, sama nie wiem czy z bólu, emocji, czy zimna. Czułam nieregularny rytm jego serca i słyszałam niespokojny oddech. Wiedziałam jak było mu trudno.
- Dużo przeszedłeś - szepnęłam obejmując go mocniej.
- To nic w porównaniu do ciebie - odparł gorzko i chwycił moje dłonie, po czym odwrócił się w moją stronę - Wiesz, chciałbym już zawsze być przy tobie.
Kentin patrzył mi w oczy tak intensywnie, że sama pod jego wpływem traciłam grunt pod nogami. 
- Zawsze będziesz - uśmiechnęłam się - Przecież jesteś moim najlepszym przyjacielem - ponownie objęłam go mocno i zamknęłam oczy. Tak, on już zawsze będzie najbliższym mi człowiekiem, nie ważne co ma się wydarzyć.
Chwilę jeszcze posiedzieliśmy razem po czym weszła pielęgniarka i niezbyt uprzejmie wyprosiła Kentina pod pretekstem robienia mi kolejnych badań. Szatyn podniósł się ciężko i na pożegnanie pocałował mnie w policzek. 
- Zobaczymy się jutro - uśmiechnął się czule i rzucając pogardliwe spojrzenie starej lekarce, wyszedł cicho zamykając za sobą drzwi.
Badania przebiegły szybko, dowiedziałam się, że na szczęście nie ma żadnych obrażeń wewnętrznych ani krwotoków, więc miałam zostać wypisana ze szpitala następnego dnia. Kiedy wróciłam z powrotem do siebie na krześle obok łóżka siedziała ciotka z czerwonymi od płaczu oczami. Bez słowa wstałam z wózka i rzuciłam się jej w ramiona. Ona tylko delikatnie pogłaskała mnie po włosach i gorąco przepraszała za swoją nieobecność.
- Przecież nie mogłaś tego przewidzieć, ciociu - uśmiechnęłam się żeby dodać jej otuchy - Najważniejsze że nic wielkiego się nie stało, poza tym mam dostać wypis już jutro.
Po tych słowach cioci wyraźnie ulżyło i obiecała, że kiedy tylko wyjdziemy ze szpitala, zafunduje mi całe popołudnie w centrum handlowym oraz na lodach. Nie mogłam powstrzymać śmiechu kiedy opowiadała jakie ma plany na następny dzień.
Siedziałyśmy dość długo, lecz w końcu moja opiekunka została wyproszona, ponieważ godziny wizyt się skończyły. Późnym wieczorem miałam jeszcze telefon od mamy i brata. Oboje przekrzykiwali się w słuchawce chcąc wiedzieć jak się czuję i czy wszystko w porządku. Dopiero po moich gorących zapewnieniach że już jest lepiej i powiadomieniu że już jutro wychodzę, zgodzili się rozłączyć. Odłożyłam telefon obok łóżka i z uśmiechem na ustach zapadłam w sen.