Rozdział LXXXV

      Szybko wbiegłam po stromych schodach na górę do Rozalii. Od razu można było się domyślić, które ze drzwi prowadzą do jej pokoju, ponieważ tylko jedne były w kolorze lekkiego fioletu z białymi zdobieniami. Uśmiechnęłam się pod nosem i zapukałam cicho.
- Proszę - ze środka zabrzmiał wesoły głos białowłosej i jak na komendę powoli weszłam do środka. Moja przyjaciółka siedziała na białym, puchowym dywanie kreśląc coś zawzięcie w swoim dużym notatniku, a dokoła niej walały się pisaki i zużyte kartki z bloku. Kiedy zamknęłam drzwi podniosła głowę i z uśmiechem wstała z podłogi.
- Cześć Jess - przywitała mnie ciepło - Właśnie miałam do ciebie iść, no ale widzisz - wskazała ruchem głowy na podłogę i spojrzała na mnie przepraszająco.
- Nic nie szkodzi - odwzajemniłam uśmiech i usiadłam na skraju wielkiego łóżka Rozalii. Przyjaciółka szybko sprzątnęła rzeczy z podłogi i usiadła obok mnie.
- Widzę, że nieźle się trzymasz - uśmiechnęła się pocieszająco.
- Niby tak, ale wiesz jak mi ciężko, wszyscy patrzą na mnie ze współczuciem i we wszystkim chcą pomagać, jakbym była kaleką - westchnęłam ciężko na wspomnienie Armina, który rwał się, żeby ponieść moją torbę do samochodu i ciotki która o wszystko wypytuje.
- Wyobrażam to sobie - pokiwała głową ze zrozumieniem - Ale sama jak się czujesz?
- Jeszcze mięśnie mnie trochę bolą, ale jest już lepiej - spojrzałam w okno wychodzące na pobliskie drzewa rosnące w parku.
- Silna jesteś dziewczyno, niektórzy nie mogliby się po czymś takim pozbierać.. - urwała w połowie zdania gdy nagle usłyszałyśmy głośny stuk. Z przerażenia aż podskoczyłam na łóżku.
- Co to było? - spojrzałam na białowłosą, a następnie z powrotem w stronę okna.
Rozalia podniosła się bez słowa i wyglądnęła ostrożnie przez okno, a po niedługiej chwili na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- To twój Romeo - zachichotała i pokazała ręką bym podeszła bliżej. Nieufnie wstałam z łóżka i popatrzyłam w dół. A tam, na środku ulicy zauważyłam czerwoną czuprynę i figlarny uśmiech, a w dłoniach dość sporą kulkę ze śniegu. Otworzyłam okno na oścież i natychmiast poczułam mroźny powiew wiatru. Zadrżałam.
- Co ty tu robisz? - spytałam obejmując się ramionami.
- To jest napad - odparł wzruszając ramionami. Białowłosa podeszła do okna.
- Czemu nie wejdziesz? - krzyknęła do Kastiela ze zdziwieniem.
- A bo wolę was postraszyć - uśmiechnął się niewinnie.
- Idiota - mruknęłam, zamykając okno. Poprawiłam firankę i usiadłam z powrotem na miejsce w którym wcześniej siedziałam. Rozalia przewróciła oczami i również usiadła.
- Jak dzieci - westchnęła ciężko.
Po chwili ponownie usłyszałyśmy huk a na oknie pojawiła się biała plama sunąca powoli w dół.
- Nie zwracaj na to uwagi - mruknęłam do Rozy.
- Spoko, przecież mówimy o Kastielu - zachichotała pod nosem a po chwili spoważniała i przyjrzała mi się uważnie - A jednak widzę, że coś cię gryzie. Jeżeli nadal myślisz o tym co się stało.. - wstała i przytuliła mnie mocno. 
- Dziękuję Rozalio - szepnęłam odwzajemniając uścisk, a po moich policzkach popłynęły łzy na wspomnienie nieprzyjemnego dotyku Dake'a na moich plecach i obrzydliwego oddechu przesiąkniętego alkoholem. Trwałyśmy tak przez chwilę a świadomość bliskości mojej przyjaciółki dodawała mi sporej otuchy. Byłam jej wdzięczna za każdą pomoc.
- No już, spokojnie - podała mi chusteczki i zamyśliła się na moment podczas gdy ja ocierałam nieustannie płynące łzy - Wiem kto cię pocieszy - uśmiechnęła się tajemniczo wyciągając telefon.
- Kogo masz na myśli? Przecież nikogo tutaj nie trzeba - mruknęłam wyrzucając zużytą chusteczkę do kosza. Poza tym nie miałam ochoty widzieć dzisiaj już nikogo.
- Jak to? Przecież brakuje najbliższej ci osoby - szybko napisała do kogoś i schowała telefon z powrotem do tylnej kieszeni spodni.
- Przecież Eric jest już w domu rodziców - palnęłam bezmyślnie.
- A oprócz niego? Komu tak bardzo ufasz? Kto zawsze cię pociesza? Komu na tobie zależy tak bardzo, że potrafi rzucić wszystko byle tylko móc być przy tobie? - zachichotała tajemniczo i podniosła się z miejsca.
Zamyśliłam się na moment ale nie mogłam wyobrazić sobie kogo może mieć na myśli białowłosa. Siedziałam tak przez moment podczas gdy Roza stała przy oknie przyglądając się uważnie ulicy z szerokim uśmiechem na ustach. Po paru minutach uśmiechnęła się jeszcze szerzej i odwróciła się w moją stronę.
- Już tu idzie - szepnęła podekscytowana.
Zmarszczyłam brwi i wstałam z miejsca. Ostrożnie podeszłam do okna i wyglądnęłam delikatnie na ulicę.
- No nie mów mi, że... - odparłam cicho, śledząc uważnie sylwetkę chłopaka, który powoli zbliżał się do domu białowłosej.
- Właśnie tak - klasnęła w dłonie i starannie unikając mojego morderczego spojrzenia wyszła z pokoju by przywitać przybyłego gościa. Westchnęłam ciężko i opadłam na łóżko białowłosej. Zamknęłam oczy i z całej siły starałam się nie myśleć o niedawnej sytuacji, choć pod powiekami nie ubłagalnie gromadziły się łzy.