Rozdział LXXX

      Czerwonowłosy zaśmiał się donośnie. 
- Przestań mnie wrabiać, nie dam się nabrać - pokręcił głową ze śmiechem.
Białowłosy chłopak wziął ręce z twarzy i uważnie przyglądnął się swojemu przyjacielowi, jakby widział go pierwszy raz w życiu.
- Nikogo nie wrabiam, mówię prawdę - powiedział cicho, ale tak dobitnie, że buntownik gwałtownie się wyprostował.
- Może niepotrzebnie panikujesz, może pojechała do jakiejś swojej koleżanki - machnął ręką i opadł swobodnie na oparcie sofy, starając się z całej siły pokazać że ta sprawa go nie rusza. 
Ale w środku panikował.
Lysander wstał z siedzenia i posłał przyjacielowi karcące spojrzenie po czym podszedł do okna. Przez chwilę w mieszkaniu panowała pełna napięcia cisza, którą przerywało tylko ciche chrapanie psa dochodzące z kąta pokoju. Białowłosy patrzył w zamyśleniu na wirujące płatki śniegu. Przed oczami miał ciepłe, zielone oczy dziewczyny które zawsze patrzyły na niego w zaufaniu. Odkąd zniknęła, nie mógł o niej nie myśleć. Po raz pierwszy czuł tak wielki niepokój, który rozdzierał jego serce. 
- Na pewno zniknęła. Dokładniej, została porwana. Przez Dake'a - jego imię wypowiedział spokojnie, a jednak w jego głosie zabrzmiało obrzydzenie i wściekłość. Dalej nie patrzył na buntownika, ale wiedział że w tej chwili rodzi się w nim wściekłość. W końcu znał swojego przyjaciela i wiedział jak na to zareaguje.
- Pierzysz..! Ten dupek tutaj?! - prawie krzyknął, wstając z siedzenia.
- Niestety - białowłosy odwrócił się w końcu w stronę czerwonowłosego i z pozornym spokojem na twarzy odczytał wzburzenie w jego oczach.
- Jak go tylko dorwę, to tak mu tyłek skopię że nie usiądzie na nim do Wielkanocy! - teraz krzyknął, zaciskając pięści - Musimy ją odnaleźć. Jej ciotka wie? - spytał wkładając na siebie czarną kurtkę z kapturem.
- Raczej nie. Nie ma jej w domu, podejrzewam że pracuje do późna - odparł białowłosy zarzucając na siebie swój płaszcz i dokładnie poprawiając kołnierz.
- A brat? - Kastiel zawiązał drugiego buta i wyprostował się.
- Wyjechał dziś przed południem do domu.
Czerwonowłosy westchnął ciężko i oboje opuścili dom. Szli przed siebie w całkowitej ciszy. Dalej padał gęsty śnieg, ale na szczęście nie tak bardzo jak wcześniej. Nagle ciszę przerwał telefon białowłosego.
- Tak, słucham? - zwolnił kroku. Czerwonowłosy próbował coś usłyszeć, ale nie był w stanie - Ach tak, rozumiem. Dobrze, spotkajmy się obok przystanku - uciął rozmowę i rozłączył się.
- Kto to? - mruknął Kas.
- Alexy. Powiadomił o jej zniknięciu Kentina, Nataniela, Rozalię i Armina. Mamy wszyscy spotkać się na przystanku obok szkoły, żeby wspólnie obmyślić dalszy plan poszukiwać. Oczywiście, policja została już powiadomiona przez Alexy'ego, ale my nie będziemy stać bezczynnie - odparł skręcając w jedną z wąskich uliczek parku przysypanych śniegiem. 
- Mhm - mruknął czerwonowłosy i resztę drogi spędzili w ciszy, oboje pogrążeni w swoich myślach.
W końcu po kilku minutach marszu dostrzegli biały budynek swojego liceum. Po paru krokach widzieli wyraźnie sylwetki ludzi stojących na przystanku. Wszyscy żywo dyskutowali o tym incydencie i starali się wspólnie dogadać co do dalszych kroków.
- Siema wszystkim - mruknął Kastiel, starannie omijając wzrokiem szkolnego gospodarza.
- Cześć wam - odparła żywo Rozalia - Wiecie już coś więcej na temat Jess?
- Niestety nic - powiedział białowłosy przygaszonym tonem.
- Słuchajcie, ale nie możemy się załamywać! Trzeba jej szukać! Macie pomysły gdzie mógł zabrać ją Dake? - odezwał się Kentin.
Przez chwilę panowała cisza, każdy intensywnie myślał nad słowami szatyna.
- Wiem! - krzyknęła Roza - Znacie ten opuszczony blok na przedmieściach? Chodzą pogłoski że tam straszy - białowłosa objęła się ramionami po wypowiedzeniu tych słów, jakby chciała obronić się przed niewidzialnym niebezpieczeństwem.
- Wątpię, że Dake mógłby ją tam zabrać - mruknął Armin, wkładając konsolę do tylnej kieszeni swoich spodni - To zbyt oczywiste.
- Mógł ją też zabrać do tej chatki, która stoi w lesie - zamyślił się Kastiel.
- Wszystko możliwe - odezwał się Nat wzruszając ramionami.
- A ten stary szpital psychiatryczny? - spytała Rozalia.
- Ale on przecież jest zamknięty od lat - machnął ręką czerwonowłosy.
- Ale widziałam tam powybijane szyby. Tamtędy łatwo można byłoby wejść do środka - odparła Roza zaplatając ręce na piersi i rzucając buntownikowi tryumfalne spojrzenie.
- Dobra, podzielmy się jakoś i szukajmy w tych trzech miejscach, a oprócz tego jeszcze ktoś musi szukać po mieście i pytać, czy ktoś ją może widział - odparł Kentin, jednocześnie przerywając wymianę zdań pomiędzy białowłosą a Kastielem.
Po wypowiedzi szatyna wybuchła wrzawa. Wszyscy zaczęli dogadywać się co do swojego zadania. Tylko Kentin stał lekko z boku i nie brał udziału w dyskusji. Nie obchodziło go to, gdzie i do której grupy zostanie przydzielony. Zależało mu tylko na odnalezieniu Jess. Po raz pierwszy czuł się aż tak bezradny. Musi ją odnaleźć. Choćby nie wiadomo co.
W końcu po długich dyskusjach ustalono, że Kastiel z Lysandrem poszukają w starej chacie, Armin z Rozalią rozejrzą się w starym szpitalu psychiatrycznym, Kentin z Natanielem pójdą w stronę bloku, a Alexy z racji tego, że jest taki wygadany pójdzie sam szukać po mieście i pytać ludzi. Niebieskowłosy oczywiście nie był zbytnio zadowolony z takiego obrotu spraw, ale na jego nieszczęście większość była za tym pomysłem. Kiedy dobitnie dali mu do zrozumienia że nic nie będą zmieniać, mruknął coś niezrozumiale i założył ręce na piersi demonstrując obrazę.
Umówili się, że za trzy godziny spotkają się na tym przystanku, po czym każda grupka ruszyła w swoją stronę.
Wszyscy się o nią bali. Wszyscy się martwili. 
- Mam nadzieję, że ją znajdziemy - powiedział Nat, kiedy razem z Kentinem oddalili się trochę od przystanku.
- Na pewno ją znajdziemy. I to jeszcze dzisiaj - odparł szatyn z ogromną pewnością siebie - "Bądź silna Jessie, nie poddawaj się" - dodał w myślach, gdy minęli kolejną przecznicę.