Rozdział LXXI

    Spojrzałam na chłopaka ze zdziwieniem. Jego brązowe włosy oraz szmaragdowo zielone oczy kogoś mi przypominały, ale chociaż bardzo się starałam, to nie mogłam przypomnieć sobie o kogo chodzi.
- Tak, jestem Jessica - powiedziałam z wahaniem - A ty to kto?
Szatyn uśmiechnął się szeroko pokazując rząd równych, białych zębów. Nie mogłam oderwać od niego wzroku, miałam wrażenie deja vu, które było tak silne jak nigdy dotąd.
- Naprawdę mnie nie poznajesz? - jego uroczy śmiech wypełnił ciszę.
Nagle w głowie pojawił mi się niski, chuderlawy szatyn z wielkimi okularami na nosie i ze szczerym, radosnym uśmiechem w zielonym sweterku w paski.
Porównałam do niego chłopaka stojącego przede mną w wojskowych spodniach, czarnym podkoszulku i białej, niedbale założonej koszuli.
Potrząsnęłam głową w zaprzeczającym geście.
Niemożliwe, to nie on. A jeśli...?
Spojrzałam jeszcze raz w przyjazne zielone oczy, które przyglądały mi się z wielką uwagą.
- Ken..? - szepnęłam mrużąc oczy.
Na twarzy szatyna natychmiast pojawił się szeroki uśmiech zadowolenia.
- Tak Jessico - powiedział miękkim tonem i rozłożył ramiona - Ale wolałbym Kentin - zaśmiał się.
Nie mogłam w to uwierzyć. Poczułam niewyobrażalną radość i nie zastanawiając się długo rzuciłam się na chłopaka mocno go przytulając.
- Ken wróciłeś! - powiedziałam wtulając twarz w jego koszulę. Szatyn natychmiast objął mnie mocno w pasie i przez chwilę staliśmy tak w milczeniu starając się sobą nacieszyć. W tamtym momencie nie myślałam już o niczym. Chciałam po prostu jak najdłużej zostać w jego objęciach i czuć ciepło bijące od niego. Byłam szczęśliwa.
- Jessico, nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo mi cię brakowało - szepnął, a jego ciepły oddech poczułam aż na karku.
- Mi ciebie też. Bardzo - ścisnęłam go mocniej.
Po kilku minutach w końcu odsunęliśmy się od siebie. Ken z czułością pogłaskał mnie po policzku.
- Jessie, tak bardzo tęskniłem - powiedział cicho.
Złapałam za jego dłoń.
- Wyrosłeś - uśmiechnęłam się.
Rzeczywiście, jakby porównać jego wygląd, to miało się wrażenie że to jest takie "przed i po", które często występuje w programach telewizyjnych o operacjach plastycznych, albo o modowych przeobrażeniach. 
- Ty też - zaśmiał się odgarniając moje włosy które opadły na twarz - Wypiękniałaś.
- Daj spokój - szturchnęłam go ze śmiechem w żebra.
To cały Ken. Nigdy nie czułam się przy nim skrępowana, czy onieśmielona. Spędziłam z nim większość dzieciństwa i mimo tego że czasami był denerwujący to i tak go kochałam. Jak własnego brata.
- Przyszedłem na twój koncert Jessie - uśmiech nie znikał z jego twarzy - Ale nie było mowy że ma się to odbyć w łazience - skrzyżował ręce na piersi.
- O mój Boże, koncert! Całkowicie zapomniałam - klepnęłam się w czoło.
Kentin spojrzał na zegarek.
- Masz jeszcze pięć minut do rozpoczęcia - odparł i złapał mnie za nadgarstek pociągając za sobą w stronę piwnicy - No rusz się, ślimaku - zaśmiał się.
- Idę już, idę! - odwzajemniłam uśmiech i po chwili stałam już przy drzwiach prowadzących do piwnicy.
- Kentin powiedz.. Eric wiedział że przyjedziesz? - spytałam spoglądając na niego.
- Wiedział - odparł szatyn - Ale to miała być niespodzianka - zaplótł ręce na piersi udając oburzenie.
- I była - powiedziałam i pchnęłam masywne drzwi piwnicy. Weszłam do środka i stanęłam jak wryta. 
Wewnątrz było pełno ludzi! Nie spodziewałam się takich tłumów. Wyłapałam wzrokiem uśmiechniętego Nataniela, który patrzył wyczekująco na scenę. Obok niego stała Melania i spoglądała cielęcym wzrokiem na blondyna. Uroczo.
- Co tak stoisz? - spytał Ken - Idź tam i daj czadu! - krzyknął wesoło i lekko popchnął mnie w stronę sceny.
- Postaram się - odwzajemniłam uśmiech i ruszyłam za kulisy. Przepychałam się z niemałym wysiłkiem przez spocony tłum, ale w końcu dotarłam do celu.
- Jessica!? - krzyknęły na mój widok cztery głosy: Kastiela, Debry, Rozalii i Iris. Tylko Lysander, który stał z boku lekko się uśmiechał.
- Co się tak dziwicie? - spytałam, a mój wzrok zatrzymał się na wściekłym spojrzeniu Debry.
- Mówiłem, że nie mogłaby tak po prostu odejść - powiedział białowłosy z uśmiechem i podszedł do mnie - Gdzie byłaś? - delikatnie odgarnął włosy z mojej twarzy.
- Wszystko opowiem wam później - posłałam uśmiech zdenerwowanej Debrze - Teraz chodźmy na scenę, bo ten tłum zaraz eksploduje - zaśmiałam się.
Kastiel patrzył nic nie rozumiejącym spojrzeniem raz na mnie, raz na Debrę.
- Musimy chwilkę pogadać - powiedziała przymilnie odciągając mnie na bok - Nie masz prawa wystąpić na tej scenie! Tu jest mój menadżer, który chce zrobić dla mnie reklamę więc bądź łaskawa stąd odejść jeżeli nie chcesz żeby Kas odjechał - syknęła mocno ściskając moje ramię.
- To zrobi reklamę mi - wzruszyłam ramionami - Nie boję się już twoich sztuczek.
- Co tu się dzieje? Jakie sztuczki? - Kastiel wyrósł jak spod ziemi.
- Nic, nic kotku - odpowiedziała Debra śmiejąc się nerwowo. My tylko.. rozmawiamy - zaśmiała się klepiąc mnie w plecy jak starą przyjaciółkę.
- Kotku? - spojrzałam pytająco na czerwonowłosego i parsknęłam śmiechem. Rzucił wściekłe spojrzenie Debrze.
- Powiedz Deb, co ona ma zrobić żebym nie wyjechał? - patrzył uważnie na brunetkę. Ta stała przed nim cały czas nerwowo się uśmiechając.
- Kastiel, pogadacie później, tłumy czekają - krzyknął Lys.
- Już idziemy - mruknął Kastiel i złapał za swoją gitarę. Ruszyłam za nim.
- Jesteś pewna swojego wyboru? - syknęła mi do ucha.
- Całkowicie - uśmiechnęłam się i weszłam na scenę.
-----------------------------------------------------------------------------------------------

Postanowiłam trochę się odstresować po pierwszym egzaminie z części humanistycznej i oto co wyszło :D

A wam jak poszło? Tym co dziś pisali, oczywiście. Pochwalcie się w komentarzach! Lub ponarzekajcie na naszą kochaną komisję egzaminacyjną. Mam szczerą nadzieję, że jesteście zadowoleni :) 

A tutaj scena powitania z Kentinem. Pozdrawiam wszystkich ♥