Rozdział LXX

    Spojrzałyśmy z Rozalią po sobie wymieniając się spojrzeniami. Myślałyśmy dokładnie o tym samym.
Jeszcze tylko jej nam brakowało. 
Po chwili milczenia Kastiel podniósł się z miejsca.
- Niepotrzebnie tutaj siedzimy. Chodźmy się przewietrzyć przed koncertem - powiedział i nie czekając na naszą odpowiedź ruszył do wyjścia. 
Lysander westchnął ciężko, spojrzał na nas przepraszająco i ruszył za czerwonowłosym. Zostałyśmy same.
- Ta Debra to umie popsuć atmosferę - mruknęła białowłosa z niezadowoleniem.
- Czasem tak ma, ale zazwyczaj jest miła - uśmiechnęła się Iris.
Wymieniłyśmy się po raz drugi spojrzeniami z białowłosą. 
No tak, rudowłosa nie miała o niczym pojęcia, więc co tutaj się dziwić. Westchnęłam ciężko.
- Powiedziałam coś nie tak? - zmieszała się Iris.
- Nie, nie - zaprzeczyłam szybko z uśmiechem. Nie było potrzeby mówienia jej prawdy. 
- To ja może też pójdę się przewietrzyć - odparła rudowłosa i szybko wyszła na zewnątrz. Rozalia kazała mi się jak najszybciej przebrać i poszła w ślady członków zespołu, to znaczy opuściła piwnicę i zostałam sama. No nie całkiem, ponieważ właśnie zaczynali schodzić się ludzie czekający na występ. Nie czekając długo wyjęłam sukienkę z plecaka i ruszyłam w kierunku pobliskiej toalety. Na szczęście była pusta. Zamknęłam się w jednej z kabin i powoli zaczęłam ubierać sukienkę. Po chwili ktoś wszedł do środka i po upływie zaledwie kilku sekund usłyszałam najbardziej znienawidzony głos świata.
- Jessie, jesteś tutaj? - zaćwierkała fałszywie wesoło.
- Nie ma mnie - mruknęłam starając się nie zwracać na Debrę zbytniej uwagi i dalej męcząc się z suknią. Po chwili rozległ się cichy stuk dochodzący zza drzwi. 
- To dobrze że cie nie ma - usłyszałam jej psychopatyczny śmiech - Mam nadzieję, że to cię nauczy nie wtykania swojego ego tam gdzie cie nie potrzebują. I nie martw się, postaram się ciebie zastąpić - powiedziała ze śmiechem i wyszła z toalety głośno zamykając za sobą drzwi. 
Nie bardzo wiedziałam co miała na myśli, ale to chyba nie wróżyło nic dobrego. Ubrałam się w ekspresowym tempie i pociągnęłam za klamkę.
Ani drgnęła.
W ułamku sekundy to do mnie dotarło. Zostałam zamknięta od zewnątrz. Zaczęłam rozpaczliwie walić w drzwi i krzyczeć ile sił w płucach, ale najwyraźniej ludzie już zdążyli zebrać się w piwnicy i nikt mnie nie słyszał. Najgorsze było to, że nie miałam przy sobie telefonu. Inteligentnie zostawiłam go w plecaku, więc nie miałam jak powiadomić kogokolwiek z zewnątrz, że mam mały problem. Spojrzałam w górę. Jedyne wyjście było przez szyb wentylacyjny, ale nie miałam zamiaru bawić się w tajną agentkę. Poza tym szyb i tak byłby dla mnie zbyt ciasny i pewnie zaklinowałabym się jeszcze po drodze. Tak więc waliłam w drzwi i krzyczałam najgłośniej jak tylko mogłam. Jeśli dobrze orientuję się w czasie to pozostało mi nie więcej jak piętnaście minut do rozpoczęcia.
No cóż, chyba jednak przegrałam. Usiadłam na ziemi i podkuliłam nogi opierając głowę o kolana. Co się teraz stanie?
Po pierwsze, Kastiel odejdzie ze szkoły i może zostanie sławnym gitarzystą. 
Uśmiechnęłam się pod nosem. To nie byłoby takie złe, w głębi duszy życzyłam mu jak najlepiej. Tylko problem w tym, że prawdopodobnie do tego nie dojdzie, bo Debra kopnie go w tyłek jak zrobiła to kiedyś.
Po drugie, połowa szkoły dalej będzie patrzyła na mnie krzywo jak teraz. Nikt nie dowie się o prawdziwym obliczu Debry.
Po trzecie, do końca życia będę pamiętać tą porażkę i przegraną wojnę.
Taa.. Przyszłość zapowiadała się bardzo różowo. Ostatni raz nabrałam powietrza do płuc i krzyknęłam. Jednak odpowiedziała mi głucha cisza. 
Objęłam się ramionami i oparłam głowę o zimną ścianę. Zamknęłam oczy.
Nagle usłyszałam kroki na korytarzu. Z nadzieją krzyknęłam jeszcze raz. Po chwili kroki stały się coraz bliższe i ktoś otworzył drzwi do łazienki.
- Jest tutaj ktoś? - usłyszałam ciepły męski głos. Nie przypominam sobie, żeby należał do któregokolwiek chłopaka z naszej szkoły. Ale to nie było w tej chwili istotne.
- Tak, tutaj jestem! Zostałam zamknięta - powiedziałam podnosząc się z ziemi.
Usłyszałam że chłopak szarpie za klamkę a po chwili drzwi zostały otwarte. Spojrzałam z wdzięcznością w oczy mojego wybawiciela. Patrzył na mnie z niedowierzaniem.
- Jessica, to ty..? - spytał szeptem nie odrywając ode mnie wzroku.