Rozdział LXXXVII

      Następnego dnia obudziły mnie poranne promienie słońca. Powoli podniosłam się do pozycji siedzącej i przeciągając się leniwie rozejrzałam się po pokoju mrużąc oczy. Do mojej głowy bardzo mozolnie zaczęły dopływać poszczególne informacje z dnia wczorajszego. Ale tylko jedna myśl sprawiła, że moje serce zabiło szybciej a na twarzy mimowolnie pojawiły się rumieńce. Dosłownie zeskoczyłam z łóżka i pobiegłam do łazienki przywrócić się do stanu używalności.
***
Kiedy białowłosy wypowiedział te dwa słowa, z początku myślałam że się przesłyszałam. Ale kiedy jego ciepły uśmiech nie schodził z twarzy a w oczach można było dostrzec czułość przemieszaną z nutą pożądania, nie miałam już wątpliwości. Przez cały ten czas wmawiałam sobie, że się nie zakochałam a sygnały wysyłane przez niego były tylko przejawami zwykłej przyjaźni i troski. Eric miał rację, zamykałam się na uczucia. Ale wiem, że kocham Lysandra. Problem jest tu, że boję się uczuć.
I to samo odparłam białowłosemu. Najzwyczajniej w świecie spuściłam głowę i odparłam, że się boję, na co on chwycił moją twarz w swoje ciepłe dłonie i uśmiechnął się czule.
- Zrobię wszystko, żebyś tylko przestała się bać - odparł cicho, ale tak przekonująco, że od razu uwierzyłam w jego słowa, po czym odwzajemniłam uśmiech i wtopiłam swoje usta w jego.
***
Wyparowałam z łazienki wciąż czując niestabilny rytm mojego serca i zbiegłam po schodach na naleśniki z czekoladą oraz moją ulubioną kawę, które już stały na stole. Ciocia właśnie stała przy gazie smażąc kolejną porcję i nucąc coś podobnego do słów piosenki w radiu.
- Dzień dobry - powiedziałam wesoło przekraczając próg kuchni.
- Dzień dobry Jessie - ciocia odwzajemniła uśmiech i usiadła za stołem naprzeciwko mnie, uważnie mi się przyglądając - No opowiedaj, bo już widzę że coś jest na rzeczy - zaśmiała się upijając łyk swojej kawy.
- Zdaje ci się - ugryzłam kawałek, czując że moje policzki robią się czerwone na wspomnienie ciepłych warg białowłosego.
- Pewnie cię pocałował - odparła bez większych emocjii, zatapiając wzrok w porannej gazecie a ja o mało nie udusiłam się kawałkiem naleśnika.
- Coś ci się uroiło - mruknęłam wbijając wzrok w podłogę.
- Z pewnością uwierzę w twoje słowa, zważając na to, że przed chwilą właśnie udusiłaś się swoim śniadaniem - uśmiechnęła się złośliwie pod nosem - A czerwona jesteś pewnie dlatego, że przez chwilę brakowało ci powietrza - parsknęła śmiechem upijając kolejny łyk napoju.
- Szatan, nie ciotka - mruknęłam i z prędkością światła pochłonęłam dwa naleśniki po czym umyłam za sobą talerz i wróciłam do swojego pokoju. Ciepłe niedzielne słońce nadal świeciło przyjemnie przez moje okna. Poprawiłam wymiętą poduszkę i rzuciłam się na łóżko z moją ulubioną książką w ręce. Jednak moje myśli nie krążyły wokół głównych bohaterów, tylko ciągle odlatywały gdzieś daleko, w kierunku dwukolorowych oczu i białych kosmyków. Z westchnieniem odłożyłam lekturę na nocny stolik obok łóżka i zamknęłam oczy. Promienie słońca przyjemnie grzały mnie w plecy i po chwili odleciałam w krainę swoich snów.
Jakąś godzinę później obudził mnie dźwięk telefonu. Przetarłam oczy i nie patrząc na wyświetlacz, odebrałam.
- Cześć Jessie - usłyszałam wesoły, męski głos. 
- Cześć Kentin - uśmiechnęłam się i usiadłam na łóżku.
- Co porabiasz? - zaczął dziwnie przeciągać samogłoski. Od razu wiedziałam, że mój przyjaciel coś wykombinował.
- Śpię - uśmiechnęłam się.
- To przepraszam, że przeszkodzę, ale nie miałabyś może ochoty na mały spacer? - spytał niewinnie, ale wiedziałam w duchu, że jeśli pójdę to nie będzie to zwykły spacer. Kentin coś wymyślił, ale jeszcze nie wiedziałam co. Miałam do wyboru leżenie na łóżku do południa, albo tajemnicze wyjście z Kentinem. Wiadomo, które wybiorę.
- A kiedy mam wyjść? - wstałam z łóżka i podeszłam do szafy.
- Jak najszybciej. Czekam pod twoim domem - odparł dziwnie wesoło i się rozłączył. Westchnęłam z uśmiechem i zaczęłam wkładać na siebie błękitną kurtkę z kapturem. Jeszcze tylko parę razy przejechałam szczotką po włosach i wyszłam z pokoju ubierając moje ulubione białe nauszniki.
- Ciociu, wychodzę! - krzyknęłam wiążąc wysokie buty i szybko wyszłam na zewnątrz, zanim ciocia zaczęła zadawać pytania.
- No nareszcie - usłyszałam tuż obok mojego ucha i aż podskoczyłam ze strachu. Szatyn stał obok drzwi wejściwych i uśmiechał się do mnie niewinnie.
- Uprzedzaj następnym razem, wystraszyłeś mnie! - uderzyłam go w ramię, na co on udał, że go niemiłosiernie zabolało.
- Uprzedzaj jak bijesz - odparł naśladując mój ton głosu, przez co dostał drugi raz w to samo miejsce - Dobra, rozejm! - parsknął śmiechem, zasłaniając się rękami.
- Idiota - uśmiechnęłam się do przyjaciela - Tak w ogóle, to gdzie idziemy?
- A zobaczysz - odwrócił wzrok ku niebu, z tym swoim dziwnym uśmieszkiem.
- Nigdzie z tobą nie pójdę, dopóki nie powiesz mi gdzie idziemy - stanęłam na środku chodnika buntowniczo zaplatając ręce na piersi.
- Oj pójdziesz - podszedł do mnie i ku mojemu zdziwieniu podniósł mnie lekko, po czym bez najmniejszego problemu przełożył przez swoje ramię.
- Kentin, puść mnie! - próbowałam się oswobodzić, jednak był silniejszy. W końcu westchnęłam ze zrezygnowaniem i starałam się domyślić dokąd mnie zabiera. Musiałam wyglądać idiotycznie wisząc głową w dół, ale co mogłam na to poradzić? 
Po kilku minutach dotarliśmy do pobliskiej kawiarenki. Ze zdziwieniem spostrzegłam, że przy jednym ze stolików siedzą Kastiel, Rozalia, Alexy i Armin. Dalej, w rogu obok okna siedział jak zwykle zamyślony Lysander z tajemniczym uśmiechem błąkającym się na jego twarzy. Szatyn delikatnie postawił mnie na ziemi, a ja w zamian uderzyłam go całą siłą w ramię.
- Ej nie bij - zaśmiał się.
- Niosłeś mnie jak worek ziemniaków - odparłam, udając oburzenie - Co to za zgromadzenie? - spojrzałam na wszystkich z uśmiechem. 
- Postanowiliśmy zrobić  sobie małe spotkanko przed kolejnym tygodniem ciężkiej harówki w liceum - odparła Roza z uśmiechem.
- I naprawdę nie mogliście do mnie normalnie zadzwonić, tylko wysyłać pod mój dom Kena? - prychnęłam przewracając oczami.
- Bo on baaardzo chciał! - palnął Alexy z szerokim uśmiechem na ustach a wokoło zabrzmiało ciche "Oooo.." na które szatyn oblał się lekkim rumieńcem.
- Oj, dajcie spokój - mruknął odwracając wzrok.
Parsknęłam śmiechem i zrzucając z siebie kurtkę, usiadłam przy stoliku między Lysandrem a Rozalią, która specjalnie zrobiła tam dla mnie miejsce. Kastiel poszedł zamówić coś do picia, a przy stoliku zaczęła się dyskusja oraz śmiechy. Co dziwne, nie byłam skrępowana w towarzystwie białowłosego. Wręcz przeciwnie - obok niego czułam się swobodnie, mimo ciągłego spojrzenia i nikłych uśmiechów posyłanych w moją stronę. Przyjemne ciepło rozlewało się po moim ciele, a serce nieznacznie przyspieszało. 
Nieprzyjemne wydarzenia ostatnich dni stawały się tylko niemiłym snem. A przynajmniej tak mi się wydawało. 
- Ej co powiecie na małe nocowanie za miastem? - spytał Armin, upijając łyk swojej coli. Wokół stolika zapanowała cisza.
- Ej, to nie jest taki zły pomysł - odezwał się w końcu Kentin.
- Nie jestem przekonana.. - mruknęłam, spoglądając w okno na wirujący śnieg - Jeszcze powiedz, że będziemy spać w namiotach i piec kiełbaski.
- Nie no, myślałem, że pojechalibyśmy gdzieś na ferie - na twarzy Armina pojawił się uśmiech.
- No nie wiem.. - zaczęłam, ale Rozalia mi przerwała.
- To świetny pomysł i Jessica też podziela moje zdanie! - zachichotała i ruchem głowy wskazała mi na zamyślonego Lysandra - Będziesz mogła spędzić z nim więcej czasu - szepnęła mi do ucha, na co lekko się zmieszałam.
- Halo, niegrzecznie jest szeptać w towarzystwie - powiedział Kas, uśmiechając się do nas złośliwie.
- To nasze sprawy zboczeńcu ty jeden - mruknęła Rozalia posyłając czerwonowłosemu tryumfalny uśmiech.
W końcu po długich dyskusjach i namowach, zgodziłam się i rzuciłam propozycję nart, a Roza od razu podchwyciła ten temat. Więc postanowiliśmy udać się w pobliskie góry by poćwiczyć szusowanie na stokach. Pomysł jazdy na nartach wszystkich wprawił w dobry humor i jeszcze przez jakieś pół godziny temat kręcił się wokoło ferii. 
Koło trzeciej musiałam udać się jeszcze na komisariat, więc po mile spędzonych dwóch godzinach w towarzystwie przyjaciół musiałam wracać do domu, na co wszyscy zareagowali protestami. Mimo tego, że ja też nie miałam najmniejszej ochoty wracać, podniosłam się i powoli ubrałam kurtkę.