Rozdział CXVIII

  - Cześć wszystkim.. - rzucił jakby od niechcenia.
- Możesz usiąść - kiwnął dłonią profesor i zatopił się w swoich papierach. Wiktor powoli ruszył w moją stronę i usiadł obok. Nawet na mnie nie spojrzał. Nie dał kompletnie po sobie poznać, że mnie zna. Miałam dziwne wrażenie, że nic już nie będzie takie jak dawniej. 
Na długiej przerwie wpadłam na Lysandra. Dosłownie. Z jego talentem do zamyślania się w najmniej odpowiednim momencie i do mojej nieuwagi, nie było to trudne. 
- Auć.. - jęknęłam siedząc na zimnej podłodze i masując sobie głowę w poszukiwaniu guza.
- Najmocniej przepraszam..! - usłyszałam przestraszony głos białowłosego nad sobą - Jessico, wszystko w porządku? - wyciągnął do mnie dłoń.
- Tak.. chyba - uśmiechnęłam się i wstałam, otrzepując sobie siedzenie - Jestem straszną ciamajdą - oboje zaśmialiśmy się z naszego małego wypadku.
- Zdążyłem to już dawno zauważyć - uśmiechnął się uroczo.
- Słuchaj, właśnie dobrze, że na ciebie wpadłam.. - zaczęłam, ale nagle poczułam silne uderzenie z prawej strony i ból stopy. Ktoś na mnie wpadł.
- Sorry.. - powiedział znajomy głos. Spojrzałam w bok.
Stał tam Wiktor.
- Nic się nie stało - uśmiechnęłam się i spojrzałam na rozbawionego Lysandra.
- Przyciągasz pecha - poczochrał mnie z czułością po włosach.
- Jestem Wiktor - odezwał się chłodno i wyciągnął rękę do mnie i Lysandra. Kiedy podałam mu dłoń uścisnął mnie strasznie mocno. Miałam wrażenie, że zaraz połamie mi kości. 
Czy Wiktor.. Jest na mnie zły?
- Miło poznać - Lys lekko się uśmiechnął - Nowy, zgadza się?
- Tak - westchnął - Jeszcze nie za bardzo wiem co i jak.
- Nataniel jeszcze nic ci nie wytłumaczył? - białowłosy zmarszczył brwi i spojrzał na mnie - Jessico, może oprowadzisz go po szkole? Chętnie ja bym to zrobił, ale właśnie muszę spotkać się z Kastielem, poza tym on - wskazał gestem na Wiktora - chyba chodzi z tobą do klasy, zgadza się? - uśmiechnął się.
- Tak - westchnęłam cicho i zaklęłam w duchu. 
Ten cholerny Wiktor! Cwany jest i dobrze gra. Jeszcze nikt nie połapał się, że się znamy. A tak poza tym, nie miałam najmniejszej ochoty zostawać z nim teraz sam na sam.
- To wspaniale - Lysander uśmiechnął się promiennie i zbliżył swoją twarz do mojej - Po lekcjach cię porywam - wyszeptał tuż do mojego ucha. Zadrżałam pod wpływem jego ciepłego, miętowego oddechu, który owionął mój kark. Po chwili patrzyłam na jego oddalające się szerokie plecy.
- No, no - gwizdnął Wiktor wkładając ręce do kieszeni.
- Co ty..? - warknęłam, odwracając się w jego stronę - Co ty tutaj robisz?
- Uczę się - wzruszył ramionami - Chyba nie jesteś zbyt bystra, skoro tego nie zauważyłaś - ziewnął.
Zagotowałam się w środku.
- Ach, doprawdy? - wysyczałam przez zaciśnięte zęby siląc się na uśmiech.
- To twój chłopak? - spytał Wiktor. W jego głosie dosłyszałam kpinę.
- Tak. Czy to ci przeszkadza? - starałam się mówić miło, gdyż reszta uczniów przyglądała się nam na korytarzu. Chłopak swoim wyglądem robił dość duże zamieszanie w żeńskiej części liceum.
- Trochę - westchnął - No cóż, muszę coś wymyślić, byś uważała, że tylko ja jestem twą miłością - uśmiechnął się pozornie uroczo. Zza pleców usłyszałam piski.
- Daruj sobie - prychnęłam, lecz nagle poczułam w klatce piersiowej ostry ból. Spojrzałam na chłopaka. Jego oczy mieniły się znajomym odcieniem krwistej czerwieni.
Powoli zbliżył swoją twarz do mojej.
- Moja mała, kochana siostrzyczko - wyszeptał - Psy, które najwięcej szczekają, najsłabiej gryzą.
Po chwili chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą w stronę dachu. Poczułam znajomy chłód.
Chciałam się wyrwać. Chciałam się zatrzymać. Chciałam krzyczeć. 
Jednak nie mogłam. 
Moje ciało zostało jakby oddzielone ode mnie. Zaciskając mocniej dłoń na jego dłoni czułam strach i jednocześnie wszechogarniająca pustka, która była przy mnie obecna odkąd wyjechaliśmy z hotelu, nagle mnie opuściła. Przy tym chłopaku czułam się dobrze.
Lecz problem był w tym, że wcale nie chciałam. To uczucie zarezerwowane było w moim sercu tylko i wyłącznie dla Lysandra.
Wbiegliśmy szybko na tak dobrze znane mi, betonowe schody. Z każdym krokiem byłam coraz bardziej bezwładna. Już nie walczyłam. Po prostu nie robiłam nic.
- Proszę, proszę, proszę - znajomy głos, który usłyszałam po chwili był jak światełko w ciemnym tunelu. Chociaż normalnie na co dzień przyprawiał mnie o zaawansowaną nerwicę - Lysander zszedł ze sceny i teraz jest inny? Nie ładnie, moja droga.
Czerwone kosmyki włosów, które poruszały się przy każdym jego ruchu. Znajome, połyskujące na szaro tęczówki. Złośliwy uśmiech. Zapach skórzanej kurtki. I jego płynne, znajome ruchy.
Nagle jakbym została wyrwana z ciemnej mantry. 
- Kastiel! - ze środka mnie wydobył się krzyk.
- A więc to jest ten słynny buntownik? - kpina, którą dało się słyszeć w głosie Wiktora sprawiła, że oczy Kasa rozbłysły chęcią walki.
- Nie wiedziałem, że jestem aż taki sławny - uśmiechnął się i stanął tuż naprzeciwko nas - Za to ty wręcz przeciwnie. 
- Spokojnie, coś czuję, że będziemy mieć jeszcze nie jedną okazję do przedstawienia się - usta białowłosego wykrzywiły się w uśmiechu.
- Mam taką nadzieję - zaplótł ręce na piersi i spojrzał na mnie - Jess, nie spodziewałem się tego po tobie.
- Jessica tylko pokazuje mi szkołę - powiedział białowłosy, zanim zdążyłam coś wykrztusić - prawda?
- I dlatego musisz ją tak kurczowo trzymać za ramię? - zakpił Kas. Mój wzrok powędrował w tamtą stronę i dopiero teraz zauważyłam, że dłoń Wiktora jest dość mocno zaciśnięta. Kiedy rozluźnił uścisk, poczułam ból i mimowolnie syknęłam cicho.
- Nie powinno się tak traktować dziewczyn, nawet ja to wiem - westchnął Kastiel i przyciągnął mnie w swoją stronę - Wybacz kochasiu, ale muszę oddać tą dziewczynę jej prawowitemu właścicielowi - spojrzał na mnie porozumiewawczo, a po chwili poczułam jego ciepłą dłoń na swojej. Kątem oka jeszcze dostrzegłam Wiktora, w którego oczach migotała wściekłość przemieszaną z bólem. Jego oczy już nie mieniły się czerwienią.
- Co ja z tobą mam, Jess? - spytał Kastiel, kiedy schodziliśmy schodami w dół - Jesteś nieobliczalna. I ciągle pakujesz się w jakieś kłopoty. Tyś widziała, jak on na ciebie patrzył? Jak jakiś pedofil, albo jeszcze gorzej. Nie mam pojęcia, co to za koleś, ale lepiej, żebyś na niego uważała - mówił, a ja słuchałam. Ciepło, które teraz oblało moje serce sprawiło, że na mimowolnie się uśmiechnęłam.
- Dziękuję Kastiel.
Chłopak odwrócił się w moją stronę. Na jego twarzy wykwitł rumieniec. Spuszczając głowę, odburknął:
- Nie ma za co..
I ściskając mocniej moją dłoń ruszył w stronę dziedzińca.