Rozdział CXX

Lysander wybiegł z piwnicy jak poparzony po zobaczeniu tego nieszczęsnego siniaka. Zdziwiło mnie jego zachowanie, gdyż jeszcze nigdy nie zareagował aż tak gwałtownie. Nawet kiedy Debra wróciła, był w stanie trzymać swoje nerwy na wodzy. A tak dziwnie zachował się po zobaczeniu jednego, niegroźnego siniaka, który w dodatku wcale mnie nie bolał. 
Miałam tylko nadzieję, że nie zrobi nic głupiego.
Oczywiście po jego nagłym wyjściu również opuściłam piwnicę. Czułam się dziwnie nieswojo.
Jak nie ja.
Idąc w stronę klasy biologicznej, poczułam jak coś nagle z impetem ląduje na moim ramieniu
- Hej Jess! - usłyszałam roześmiany głos zza pleców i odwróciłam się. Pierwsze co zobaczyłam to burza niebieskich, zmierzwionych włosów i zarumienione policzki.
- Hej Alexy - uśmiechnęłam się do różowych oczu chłopaka - Jak leci?
- W porządku - wzruszył ramionami - Widziałaś może gdzieś Armina?
- Niestety - pokręciłam głową - Ale mogę pomóc ci go poszukać.
- Naprawdę? - chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej, a kiedy kiwnęłam głową chwycił mnie za nadgarstek i z wielkim uśmieszkiem krzyknął:
- No to chodźmy! - i pociągnął w stronę schodów.
- Tak w ogóle, to po co szukasz Armina? Przecież widujecie się codziennie w domu - spytałam, wspinając się za chłopakiem po schodach na pierwsze piętro.
- Bo się znowu gdzieś schował przede mną - westchnął. Choć nie mogłam dostrzec jego twarzy, gdyż szłam za nim, to i tak wiedziałam, że przewraca oczami.
- Dlaczego? - zdziwiłam się.
- Wie, że znowu będę prawić mu morały na temat konsoli. A to naprawdę już przechodzi ludzkie pojęcie, co on wyczynia! Siedzi na niej dwadzieścia cztery na dobę. Nawet w nocy słychać z jego pokoju słabą muzyczkę. To powoli staje się nienormalne - usłyszałam rezygnację w jego głosie. 
Mimowolnie na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Ta dwójka mimo wszystko tworzy wspaniały zespół jako rodzeństwo i naprawdę świetnie się dopełniają. Widać między nimi braterską miłość. To dlatego na sercu poczułam przyjemne ciepło.
- Cały Armin - westchnęłam.
- Hej Alexy, gdzie ty wleczesz biedną Jess? - na korytarzu przed nami jak spod ziemi wyrosła Rozalia.
- Szukamy Armina - wyjaśniłam.
- Znowu gdzieś się ukrył - dopowiedział Alexy, puszczając moją rękę.
Białowłosa zamyśliła się na moment.
- Ostatnio widziałam go, jak kręcił się na dziedzińcu - powiedziała - Myślę, że teraz siedzi na jednej z ławek z nosem w konsoli.
- No tak! - krzyknął chłopak - Jeszcze tam nie szukałem. Dzięki Roza - uśmiechnął się i zawrócił na schody.
- Nie ma za co, powodzenia! - usłyszałam jej śmiech za plecami pędząc za Alexym. Już po chwili byliśmy na mroźnym powietrzu.
- Nie widzę go tutaj - westchnął chłopak ze zrezygnowaniem - Musiał już się gdzieś teleportować - westchnął.
- Nie przejmuj się, może poszedł do którejś z sal? - spytałam, by go pocieszyć.
- Nie, tam już szukałem - machnął ręką.
- To gdzie jeszcze nie szukałeś?
Niebieskowłosy zamyślił się na dłuższą chwilkę.
- Dach! - krzyknął z uśmiechem - Tam jest na pewno.
Ruszyliśmy oboje po krętych schodach. Byliśmy już zmęczeni tym bieganiem po całej szkole, więc po prostu wczołgiwaliśmy się powoli na kolejne stopnie.
- Zaraz płuca wypluję - powiedział chłopak dysząc ciężko, gdy już byliśmy prawie na samym szczycie.
W końcu dotarliśmy. Jako że szłam pierwsza, otworzyłam drzwi i bez zastanowienia weszłam na dach. To, co zobaczyłam później przeszło moje najgorsze oczekiwania. Przez chwilę zastygłam bez ruchu.
Lysander trzymał Wiktora za kołnierz tuż na krawędzi dachu. 
Serce mi zamarło w piersi. Jedyne, co wtedy zrobiłam to krzyknęłam z całych sił: 
- Lysander!
I zakryłam dłonią usta. To Alexy zachowując zimną krew podbiegł do nich i pociągnął Lysandra jak najdalej od krawędzi, rozdzielając przy tym chłopaków. Wiktor, cały blady (zresztą, jak zawsze) dyszał ciężko podpierając dłonie na kolanach, po czym oparł się o ścianę i osunął na ziemię. Wtedy odzyskując pełnię świadomości, podbiegłam do niego.
- Wiktor, jesteś cały? - spytałam, dotykając dłonią jego zimnego policzka. Spojrzał na mnie zamglonymi oczami i kładąc zimną dłoń na mojej uśmiechnął się.
- Teraz tak.
Ulżyło mi, gdy usłyszałam taką odpowiedź. Akcja wyglądała naprawdę groźnie, przez chwilę naprawdę myślałam, że Lys puści chłopaka, a ten spadnie. 
No właśnie, Lysander!
Szybko wstałam z klęczek i odwróciłam się w stronę białowłosego, który siedział z rezygnacją na zimnej podłodze i opierając głowę na dłoniach patrzył w ziemię. Podbiegłam do niego jak oparzona.
- Lys, co ci strzeliło do głowy?! - wrzeszczałam wysokim, piskliwym głosem, którego nienawidzę, ale nad którym nie potrafię zapanować, przy okazji dając upust emocjom - Nie wierzę, że z powodu jednego, durnego siniaka byłeś w stanie zrobić coś tak okropnego! Jak mogłeś? Przecież on mógł spaść! - naprawdę, cudem powstrzymywałam się, by nie złapać go za kołnierz koszuli i ryknąć w twarz. Nie mogłam dopuścić do świadomości, że ta akcja była prawdą. To było prawie tak, jakbym obudziła się po Drugiej Stronie Lustra. 
- Jessico, to nie była moja wina. To nie byłem ja. To znaczy, byłem, ale tylko ciałem. Ja tego nie zrobiłem. - mówił cichym, zdławionym głosem. 
Naprawdę, z trudem docierało do mnie to co słyszałam.
- Jak możesz tak obrzydliwie kłamać? - szepnęłam z niedowierzaniem, a kiedy nie usłyszałam odpowiedzi, podniosłam się z klęczek i spojrzałam na niego ze zrezygnowaniem.
- Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś - usłyszałam swój oschły i twardy głos. Co to był za głos. Z pewnością nie mój własny.
- Jessico, chodźmy stąd - usłyszałam ciepły ton Alexy'ego, który po chwili otulił mnie swoim ramieniem i powoli sprowadził po schodach w dół, razem z Wiktorem. 
A potem, ni stąd, ni zowąd, pojawiły się łzy. Ostrzegło mnie o tym jedynie ostre swędzenie w nosie. W chwilę później usiłowałam stłumić łkanie, wtulona w tors niebieskowłosego, który delikatnie głaskał mnie po włosach.