Rozdział CXVII

  Obudziłam się, kiedy słońce powoli chowało się za horyzontem. Z początku nie miałam pojęcia, gdzie się znajduję, jednak szybko oprzytomniałam. Chciałam się podnieść z kanapy, lecz kiedy po całym ciele przeszedł mnie ból i nieznośnie zakręciło mi się w głowie, położyłam się z powrotem. Zamknęłam oczy.
"Jessico..." 
Znajomy szept rozległ się w  mojej głowie. Z trudem podniosłam ociężałe powieki i jeszcze raz dokładnie rozejrzałam się po pustym pokoju. Po chwili starałam się znów wstać. Mimo bólu dałam radę i już po chwili przemierzałam hotelowe korytarze. Ogólnie, zauważyłam że bardzo dużo mdleję, czy zasypiam ze zmęczenia. Wcześniej mi się to nie zdarzało.
Do końca naszego pobytu nie zdarzyło się nic bardziej nienormalnego i dziwacznego od zdarzeń, które miały miejsce do tej pory. Oczywiście Wiktora spotykałam regularnie na korytarzu, jednak starałam się unikać rozmów z nim jak ognia. Niby czułam się przy nim dobrze, tak, jakby był tym czymś czego mi brakuje. Niestety, informacje i wiedza na jego temat sprawiły, że już nie czułam się tak spokojnie...
Wracaliśmy autobusem. Oczywiście, jak przystało na nas, zajęliśmy sobie miejsce z samego tyłu autobusu. Od okna siedział Lysander, następnie ja, Kentin, Leo i Roza. Miejsce przed nami po jednej stronie byli Armin z Natanielem, a naprzeciwko Kastiel i Alexy. Cała droga zeszła nam na śmiechach i opowiadaniach, jak to było zabawnie, kiedy Alexy wywalił się na swoich sankach. Dopiero pod koniec trasy parę osób, w tym ja, padło. Zasnęliśmy. Kiedy obudziłam się, byliśmy już na miejscu. Zaspana, wysiadłam z autobusu, pożegnałam się z resztą i wróciłam do domu. Oczywiście, ciotki nie było, ale po zapachu spalenizny wyczułam, że w domu musi być Eric. Nie jest za dobrym kucharzem, więc gotuje tylko wtedy kiedy jest naprawdę bardzo głodny. Więc ciotki musi nie być od samego rana.
- Eric, jestem! - krzyknęłam, zarzucając płaszczyk na wieszak i powoli wspinając się po stromych schodach w kierunki swojego pokoju. Ciężką walizkę ciągnęłam za sobą po schodach.
- Nareszcie! - z pokoju wybiegł Eric dosłownie rzucając mi się na szyję - Ta kuchnia mnie przeraża! Zrób coś! - wtulił się we mnie.
Nie mogąc się powstrzymać, uśmiechnęłam się pod nosem. Tak bardzo brakowało mi tego jego głosu.
- Niech zgadnę. Znowu lodówka patrzy na ciebie krzywo? - spytałam z udawanym zainteresowaniem.
- Nie. Coś dużo gorszego - mruknął, unikając mojego spojrzenia.
- Poznałam katastrofę po zapachu - z uśmiechem wyminęłam go i ruszyłam w stronę pokoju by wrzucić tam walizkę. Kiedy już to zrobiłam, szybko zleciałam po schodach na dół by sprawdzić w jakim stanie jest kuchnia. No cóż, nie była w najlepszym, ale jeszcze nie było tragicznie. Szybko myłam kolejne naczynia przebywając myślami zupełnie gdzieś indziej. Mimo wszystko nadal myślałam o Wiktorze. I tym razem czułam coś jeszcze. Miałam wrażenie, że czegoś bardzo mi brakuje.
Od następnego tygodnia zaczęła się nauka. W poniedziałek z samego raza zadzwonił do mnie Paul w sprawie kapeli. Zaproponował mały koncert w pobliskim klubie. W duchu, bardzo się ucieszyłam, ale najpierw musiałam pogadać z resztą. I właśnie w takim dobrym humorze zmierzałam w kierunku szkoły. 
Już przy sali A spotkałam Kastiela, który stał oparty o szafki słuchając muzyki na czarnych słuchawkach. Nie namyślając się długo, podeszłam do niego i klepnęłam go w ramię. Spojrzał w moją stronę błędnym wzrokiem i zdjął słuchawki.
- No no no, czy to mój widok wprawia cię w tak dobry humor? - na jego twarzy wykwitł znajomy, łobuzerski uśmieszek.
- Chciałbyś - uśmiechnęłam się zadziornie po czym wytłumaczyłam mu szczegóły propozycji Paula. Z każdym moim słowem w oczach buntownika można było dostrzec iskierki podniecenia, jednak maskował się obojętną miną. 
Nie ze mną takie numery.
- Więc sobota o dziewiętnastej? - spytał, upewniając się.
- Jasne - potwierdziłam z uśmiechem.
- Nie mogę się doczekać - mrugnął do mnie. Resztę naszej konwersacji przerwał dzwonek oznajmiający rozpoczęcie się lekcji. Wchodząc do sali czułam na sobie czyjeś niezbyt przychylne spojrzenie. Odwracając się wyłapałam w tłumie błękitne, kipiące złośliwością oczy Amber, lecz nie przejęłam się tym zbytnio. Kątem oka jeszcze zdążyłam zauważyć, jak szepcze coś do swoich przyjaciółek patrząc na mnie. Z pewnością mnie obgadywały.
Nie przejęłam się tym nic a nic.
Po chwili już siedziałam wygodnie w swojej ostatniej ławce przy oknie. Zauważywszy przyjazny uśmiech Alexy'ego, który machał w moją stronę, odmachałam mu. Niby to tylko jeden gest a i tak zrobiło mi się bardzo ciepło na sercu. 
Właśnie w tej chwili do klasy wparował zdyszany profesor. Wszyscy podnieśliśmy się z miejsca.
- Dzień dobry! - rozległo się naraz trzydzieści głosów.
- Dobry..dobry - wymruczał, po czym rzucając teczkę na swoje biurko, poprawił sterczące włosy i stanął pośrodku naszej klasy. Odchrząkając znacząco poprawiając marynarkę i okulary.
- Witam wszystkich po feriach. Cieszę się, że jesteście tu wszyscy cali i zdrowi. Chciałbym przedstawić wam nowego ucznia, który przepisał się do naszej szkoły. Bardzo proszę o miłe traktowanie! - zagroził i odchrząknął - Proszę, wejdź...
Drzwi otworzyły się i do środka powoli wszedł wysoki, szczupły chłopak o białych włosach i szarych oczach.
Szkolny mundurek złożony z białej koszuli i granatowego garnituru leżał na nim wyjątkowo dobrze. Chłopak patrzył dokładnie na każdego z uczniów. Nie wyglądał na zastraszonego, czy zdenerwowanego, jak to zwykle bywa w pierwszych dniach z nowymi. O nie, on patrzył na wszystkich ze spokojem i jakby.. znudzeniem?
Wszystkie trzydzieści spojrzeń zaczęło lustrować nowego. Parę dziewczyn westchnęło i cicho zapiszczało na jego widok. 
Fakt, był nieziemsko przystojny, więc nie dziwiłam się im. Tylko mi nie było do śmiechu i zalotnych pisków.
- Oto i on. Proszę, przywitajcie miło Wiktora...