Rozdział CXIX

- Lysander, to chyba twoja zguba - powiedział buntownik i puścił moją dłoń. 
Białowłosego znaleźliśmy w piwnicy, gdzie z zapałem zapisywał coś w swoim czarnym notatniku. Teraz patrzył na nas pytającym wzrokiem.
- Zguba? - spytał, lekko zbity z tropu.
- Ty na nią uważaj. I miej na oku tego nowego pajaca - rzucił Kastiel i zaczął wycofywać się do drzwi.
- Kas? - odwróciłam się i spojrzałam na niego z uśmiechem - Jeszcze raz wielkie dzięki.
- Spoko.. - wymamrotał, uciekając wzrokiem w bok i jak najszybciej opuścił piwnicę zostawiając nas samych. 
Dwukolorowe, uważne tęczówki Lysandra prześwietlały mnie na wylot. Kiedy tylko drzwi zamknęły się za czerwonowłosym, wstał i kładąc dłonie na moich ramionach, spytał:
- Jessico, co się stało?
Uwielbiałam ten jego zatroskany, uroczy ton głosu. Kochałam w nim wszystko. Kiedy patrzył na mnie z napięciem, kiedy czułam ciepło jego dłoni, lub kiedy mnie przytulał. I tylko on mówił do mnie pełnym imieniem. Nikt inny. Może to trochę dziecinne, ale czułam się przez to wyjątkowo.
- Wiktor... Cóż, nie jest jednym z miłych ludzi, to wszystko - uśmiechnęłam się przekonująco, jaką miałam nadzieję, do Lysa.
- To znaczy? - mój luby zmarszczył brwi. 
- To nic ważnego - machnęłam ręką - po prostu za mocno złapał mnie za ramię, to wszystko.
Lysander nic nie odpowiedział, tylko w milczeniu chwycił moje ramię i podwinął rękaw. Nie protestowałam, bo i tak nie było to nic poważnego. 
Jednak mocno się pomyliłam.
Na mojej ręce, trochę powyżej łokcia, widniał ogromny, fioletowy siniak w kształcie dłoni. Dokładnie można było odróżnić odbite palce. 
Chyba nie muszę opisywać tego szoku, w którym się znalazłam po zobaczeniu tego. Nie spodziewałam się. Przecież nic mnie nie bolało!
- Och, doprawdy? - spytał białowłosy, dokładnie oglądając moje ramię - To nic ważnego?
Po tonie jego głosu odszyfrowałam, że jest zły. Nie, zły to za małe słowo. W jego głosie brzmiała wściekłość, chociaż spokojny wyraz twarzy mógł lekko wprowadzić w błąd, ale nie mnie. Ja widziałam targające nim emocje w jego dwukolorowych tęczówkach. Nie na darmo mówi się, że oczy są odzwierciedleniem duszy.
- Ale ja naprawdę nic nie czuję! To nic - uśmiechnęłam się i zgrabnym ruchem wyrwałam mu się naciągając rękaw po sam nadgarstek - Nie martw się.
Ale on nie słuchał. 
- Jak tylko go znajdę... - wymruczał pod nosem, zaciskając pięści.
Westchnęłam ciężko.

***

Nigdzie nie mogłem go znaleźć. Doprawdy, nie wiem co z niego za człowiek. Właśnie miałem pewien dobry pomysł na piosenkę, ale potrzebowałem zgody Kastiela. Długo błąkałem się korytarzami by wyłapać w tłumie znajomą, czerwoną czuprynę, ale nic z tego. W końcu machnąłem na to ręką i udałem się w stronę piwnicy. Prędzej, czy później powinien się tam zjawić.
Usiadłem na ławce obok sceny i otworzyłem notatnik. Muszę przyznać, że humor mi dzisiaj wyjątkowo dopisywał. Miałem pełno planów na dzisiejszy dzień. Oczywiście te plany dotyczyły pewnej znanej mi, uroczej osóbki. Ja nie wiem co ta dziewczyna w sobie ma, ale nie jestem w stanie przestać o niej myśleć choćby na moment. Nie umknęło więc mojej uwadze, że coś ją od ostatniego czasu mocno dręczy. Ale nie nalegałem, ponieważ kiedy zapytałem wprost co jej leży na sercu, odpowiedziała że nie może mi powiedzieć. Ale to, co mnie zaniepokoiło, to strach, który czaił się w jej szmaragdowych oczach. Z jednej strony czułem się bardzo bezsilny. Ale zawsze taka była. Nie chce obciążać innych swoimi problemami, dlatego stara się samej ze wszystkim radzić. Czasami nawet bierze na barki ciężar większy, niż sama może udźwignąć. Chciałbym, żeby w końcu dostrzegła, że ma mnie. 
Właśnie wtedy do głowy wpadły mi słowa nowej piosenki. Szybko zapisywałem je, wciąż mając ten roześmiany obraz dziewczyny w mojej głowie. Nagle usłyszałem trzask otwierających się, metalowych drzwi. Od razu, nawet nie podnosząc głowy rozpoznałem, że to Kastiel. Ale oprócz jego kroków, dało się słyszeć inne, delikatniejsze. Podniosłem wzrok i zobaczyłem ją.
- Lysander, to chyba twoja zguba - powiedział.
Na samym początku nie wiedziałem zupełnie, czemu ją tutaj przyprowadził. Przecież miała oprowadzać po szkole tego całego Wiktora. 
W spojrzeniu dziewczyny widniała pustka. Patrzyła na mnie wielkimi, przerażonymi oczami, ale w nich nie było nic oprócz pustki. To tak, jakby ktoś dał jej jakieś narkotyki. Wystraszyłem się mocno.
Po krótkim czasie wszystko się wyjaśniło. A gdy dodatkowo zobaczyłem to jej zmasakrowane ramię, krew dosłownie we mnie zawrzała. 
Chyba pierwszy raz byłem na kogoś tak wściekły. Wybiegłem na korytarz szybciej, niż można było się tego spodziewać. Za sobą słyszałem jeszcze jej słodki głosik wołający moje imię, ale nie odwróciłem się. Nie mogłem.
Nie musiałem szukać długo. Był na dachu, odwrócony do mnie plecami patrzył na miasto. Pierwsze co zobaczyłem, to białe kosmyki poruszające się lekko na mroźnym wietrze i szerokie plecy. Z trudem łapałem oddech po maratonie po schodach, który właśnie przebiegłem najszybciej w całym swoim życiu.
- Czekałem na ciebie. Byłem pewny, że niedługo przyjdziesz - usłyszałem jego zimny i smutny ton głosu.