Rozdział specjalny (na życzenie Akiry ♥)

Hej wszystkim! Dziś rozdział na życzenie czytelniczki Akiry, która była jedną z dziewczyn które wygrały konkurs, czego jej jeszcze raz gratuluję :D Chciała się ona dowiedzieć czegoś więcej o "tajemniczym Wiktorze", więc na jej prośbę, napisałam ^^ Od razu mówię, że nie planowałam tych informacji teraz ujawniać, bo chciałam Was jeszcze trochę potrzymać w niepewności, no ale jak mu to mus :D Jednak nie wyjawiłam wszystkiego. Wiktor nadal pozostanie małą zagadką, chociaż już trochę go poznacie. Tak więc, miłego czytania, mam nadzieję, że Wam się spodoba ♥ (a i jeszcze jedno. Rozdziały będą się teraz ukazywały później, ponieważ mam mega dużo nauki :/ wybaczcie mi, będę starała się dodawać tak szybko, jak to tylko możliwe)

--------------------------------------------------------------------------------------------  

 W trakcie rozmowy, kiedy Rozalia próbowała coś negocjować z zapatrzonym w ekran Natanielem, nagle poczułam się niezwykle nieswojo. Rozejrzałam się dokładnie po pokoju w poszukiwaniu.. sama nie wiem czego. Ale nagle w oknie mignęły mi znajome, czerwone oczy.. Natychmiast przypomniałam sobie o dziwnym lokaju, oraz liściku, który nadal tkwił w mojej kieszeni. Zaczęło mi się robić gorąco.
- Słuchajcie, ja zaraz wrócę - uśmiechnęłam się przepraszająco do reszty i zaczęłam powoli wycofywać się do drzwi pod wpływem badawczego spojrzenia białowłosej.
- Gdzie to się wybierasz? - spojrzała na mnie uważnie, marszcząc brwi.
- Zostawiłam coś w recepcji - wymyśliłam na poczekaniu - To ważne. Obiecuję, że zaraz wrócę - nie czekając na kolejne pytania, szybko wyszłam z pokoju. Zamknąwszy za sobą drzwi, skierowałam kroki w stronę windy, która na marginesie dość szybko zjechała na moje piętro. Weszłam do niej i rozgorączkowana nacisnęłam przycisk z numerem ostatniego piętra. Gdy drzwi zamknęły się za mną, sięgnęłam dłonią do kieszeni w poszukiwaniu małego zwitka papieru.
- Już o mnie zapomniałaś. To przykre - usłyszałam pełny ironii, znajomy głos za plecami. Wystraszona, obróciłam się tak szybko, że ledwo zdołałam utrzymać równowagę. W kącie, oparty o ścianę w luźnej pozie ze spuszczoną głową, stał Wiktor. Jego białe kosmyki delikatnie opadały na oczy tak, że nie byłam w stanie ich dostrzec.
- Skąd ty się tu wziąłeś? - spytałam skołowana, nie za bardzo zdając sobie świadomość z jego nagłego pojawienia się. Dałabym sobie głowę uciąć, że jak wchodziłam to jeszcze go nie było.
- Magia - zaśmiał się i podniósł na mnie wzrok. 
Zamarłam.
Jego oczy mieniły się krwistym odcieniem czerwieni.
- Wiktor, twoje..
- Oczy? - uśmiechnął się lekko i podszedł do mnie, delikatnie odgarniając swoją zimną dłonią kosmyk moich włosów - Czasami tak mam. 
Poczułam lęk. Chłopak zaczął napawać mnie strachem tak silnym, jak nigdy dotąd. Zadrżałam pod wpływem jego spojrzenia. 
W tym momencie winda zatrzymała się na moim piętrze. Nie oglądając się na chłopaka wybiegłam na korytarz, ale nie zdołałam daleko uciec, gdyż zimna dłoń białowłosego zacisnęła się na moim nadgarstku.
- Chodźmy porozmawiać w spokojniejsze miejsce - powiedział tonem domagającym się odpowiedzi twierdzącej.
Nie mogłam wyrwać ręki. Nie mogłam krzyknąć. Słowa były wypowiadane przez niego w taki sposób, że nie mogłam się im sprzeciwić.
Wbrew wszystkiemu skierowałam się do pokoju, który specjalnie dla mnie wynajął Lysander. Drżącymi rękami otworzyłam drzwi i weszłam do ciemnego pomieszczenia. Oczywiście Wiktor także wszedł. 
- Powiedz mi, co się tutaj dzieje - powiedziałam stanowczo, patrząc prosto w oczy chłopaka - Mam tego dosyć. Wciąż mówisz mi, że niedługo wszystkiego się dowiem. A ja już tak dłużej nie mogę! Odkąd cię spotkałam, mam wrażenie, że nie jestem sobą. W dodatku te dziwne uczucia, które mi towarzyszą! - dopiero teraz spostrzegłam, że podniosłam głos - Proszę, powiedz mi, co się tutaj dzieje - powiedziałam już łagodniej.
Chłopak spojrzał na mnie ze smutkiem w oczach, a jednak na jego twarzy malował się złośliwy uśmieszek.
- Wybacz mi, nie mogę podać ci wszystkich informacji jak na tacy, bo wtedy nie byłoby zabawy. A o to przecież chodzi w życiu. Nic nie jest w nim łatwe, ani przyjemne - zaśmiał się.
- To daj chociaż jakąś podpowiedź..
- Miałaś już zbyt dużo podpowiedzi ode mnie. Nie jesteś zbyt bystra, skoro ich nie zauważyłaś.
Zamyśliłam się na moment i na spokojnie zaczęłam analizować wszystkie sytuacje z Wiktorem. Jego pokój, tak podobny do mojego w dzieciństwie. Jego uczucia, które czasem zdarzyło mi się odczuć. Dziwne, czerwone oczy. Róże. Krew. 
"Jak dwie połówki, tego samego jabłka" - usłyszałam nagle jego głos w swojej głowie.
Na myśl przychodziło mi tylko jedno rozwiązanie. Ale to nie mogłaby być prawda. To niemożliwe. 
A może jednak..?
Szybkim ruchem sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam telefon. Wybierając numer mamy, ręce lekko mi drżały.
Odebrała po paru sygnałach.
- Halo, mama? - spytałam, zanim zdążyła się odezwać - Mam do ciebie parę pytań.
- Ach, to ty kochanie. Pytaj śmiało - słyszałam w jej głosie, że się uśmiecha.
No cóż, nie zdarzało mi się do niej dzwonić dwa razy tego samego dnia.
- Powiedz.. znałaś w przeszłości jakiegoś Wiktora? - spytałam z nadzieją, a w słuchawce zapadła cisza tak długa, że zaczęłam się niepokoić - Mamo, jesteś tam?
- Jestem dziecko - głos lekko jej drżał - Nie, nie znałam nikogo takiego - zaprzeczyła twardo.
Dobrze wiedziałam, że kłamie. No bez przesady, jest moją mamą, którą znam od dziecka! Więc dobrze wiem, kiedy nie mówi mi całej prawdy. 
- Nie kłam - powiedziałam stanowczo - Mam powód by uważać, że jest inaczej.
- Niby jaki? - starała się zgrywać twardą, niestety jej głos nadal był niepewny i przelękniony.
- Nie ważne. Powiedz mi prawdę.
Moja rodzicielka znów zamilkła.
- Dobrze, jeżeli już tak bardzo chcesz wiedzieć, to powiem ci wszystko. Ale nie miej mi tego za złe - przerwała, wyczekując mojej odpowiedzi. Kiedy się nie odezwałam, westchnęła ciężko i zaczęła - Zanim zaszłam z tobą w ciążę, chodziłam z takim jednym zabójczo przystojnym facetem. Był wręcz idealny. Szmaragdowo zielone, duże oczy, przepiękny uśmiech. A jego maniery..! Istny dżentelmen, znał dobrze zasady savoir-vivre. Ale to, co mnie w nim urzekło najbardziej, to niesamowicie.. białe włosy - po tym zdaniu zaczęłam tracić grunt pod nogami. Chwytając się kurczowo słuchawki, czekałam na dalsze słowa mamy - Zakochaliśmy się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia. Był bardzo tajemniczy i małomówny, ale to wcale mi nie przeszkadzało. Niestety, jak się nagle pojawił tak i nagle zniknął. Po jego zaginięciu, trzy miesiące później, kiedy to ja i twój tata mieliśmy swoje początki, zaczęłam się bardzo źle czuć. Po namowach taty udałam się do lekarza a tam usłyszałam, że jestem w ciąży - głos się jej załamał. Odetchnęła głęboko i zbierając w sobie siłę, zaczęła mówić dalej - W dodatku okazało się, że to mają być bliźnięta. Ojciec, gdy się o tym dowiedział był zachwycony... Tylko ja wiedziałam, że dzieci które się mają urodzić, nie są jego - zaczęła szlochać.
- Niemożliwe.. - powiedziałam do siebie zbielałymi wargami - Miałam mieć starsze rodzeństwo..
Mimowolnie spojrzałam na Wiktora, który siedział swobodnie na czarnej, skórzanej kanapie i przyglądał mi się z wyrazem ledwie dostrzegalnego smutku w swoich nadal czerwonych oczach.
- Nie, skarbie - powiedziała mama, kiedy zdołała się trochę uspokoić - Ty byłaś jednym z bliźniąt.
Żadne ze słów nie są w stanie opisać tego, co wtedy czułam.
W sumie, to nawet nie wiem jak to nazwać. 
Pustka..
Tak, pustka, to bardzo dobre określenie.
- Kiedy dowiedziałam się, że mają być to chłopiec i dziewczynka - kontynuowała, pociągając nosem - Miałam zamiar nazwać je Jessica i Wiktor.
- A co się stało z Wiktorem? - spytałam twardym, lecz ledwo dosłyszalnym głosem.
- Pielęgniarki powiedziały mi, że zmarł przy porodzie. Ale nie uwierzyłam im, bo doskonale widziałam przez okno w jednej z sal, jak ze szpitala wychodzi mój były luby. Ten, który nagle zniknął. Krzyczałam i żądałam, by zwrócono moje dziecko. Niestety, wszyscy upierali się, że nastąpił zgon. Nawet twój ojciec. Później uznali, że wpadłam w szok po porodowy. Nawet nie zobaczyłam jego zwłok.. - ostatnie słowo powiedziała szeptem.
Świat mi się zawalił. Ale w tej jednej, maleńkiej sekundzie uświadomiłam sobie coś jeszcze.
- To znaczy, że tata.. i Eric.. 
- Tak mi przykro.. - wyszeptała mama - Nie mam pojęcia, jak się dowiedziałaś o Wiktorze, dziecko. Może lepiej, żebym nie wiedziała. Nie proszę cię o wybaczenie, bo na to chyba za późno - westchnęła ciężko.
Byłam zła. Smutna. Rozgoryczona. Zawiedziona. Wściekła.
I nadal jakby pusta. 
Wszystko zaczęło logicznie układać się w całość. Zanim nacisnęłam czerwoną słuchawkę, spytałam o jeszcze jedną rzecz.
- Gdzie spotkałaś tego tajemniczego faceta?
- W jednym z najlepszych hoteli, w górach...
Po tych słowach rozłączyłam się. 
Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam wydobyć słowa. Chciałam się ruszyć, tupać nogą, rozwalić coś, ale każda komórka mojego ciała jakby znieruchomiała.
Chciałam logicznie pomyśleć, ale w mojej głowie panował totalny chaos.
- Wiktor, ja.. - zaczęłam, ale głos dosłownie uwiązł mi w gardle.
- Wiem - podszedł bliżej i przytulił mnie. Byłam lekko zaskoczona jego gestem, ale w tym momencie nie myślałam zbytnio o tym. Ponieważ byłam w szoku. 
Po głowie tłukło mi się tylko jedno zdanie.
Wiktor jest moim bliźniakiem.
- Ciii.. spokojnie. Teraz wiesz, jak okrutny potrafi być świat, skoro własna matka potrafi zataić takie informacje przed dzieckiem. Ale nie martw się - wziął mnie delikatnie za podbródek i uniósł moją zapłakaną twarz tak, bym mogła zobaczyć jego szare oczy mieniące się kolorami krwistej czerwieni - Już teraz zawsze będziemy razem. Tak długo cię szukałem. Teraz musi być dobrze - zbliżył swoją twarz do mojej - Kocham cię, moja siostrzyczko - wyszeptał mi prosto do ucha, a jego oddech poczułam aż na karku.
- Ja.. ja... - starałam się cokolwiek powiedzieć, niestety nadal nie mogłam.
- Teraz tylko się uspokój. Kiedy szok ci trochę przejdzie, wróć do przyjaciół i zachowuj się jakby nigdy nic się nie stało. Oni nie mogą się o tym dowiedzieć. Inaczej będą w niebezpieczeństwie - zakończył ponuro, a po chwili uśmiechnął się lekko w moją stronę i delikatnie otarł dłonią spływającą po moim policzku łzę. 
A jego dotyk nadal pozostawał zimny.