Rozdział CXIII

  - Przynieśli moje ciastka? - spytał szatyn z nadzieją, dosłownie wyskakując z łóżka.
- Tak, masz je na stoliku - powiedziałam, siadając w jednym ze skórzanych foteli znajdujących się obok okna. Podwinęłam pod siebie nogi i powoli wyciągnęłam z kieszeni tajemniczą karteczkę od Wiktora. Szczerze, nie mogłam w ogóle przestać myśleć o nim i o tajemnicy, którą w sobie skrywał. Cały czas siedział mi w głowie. 
Właśnie w momencie w którym miałam rozwinąć zwitek, zadzwonił mój telefon. Szybkim ruchem schowałam ją z powrotem do kieszeni i odebrałam telefon.
- Halo?
- Halo córcia! Jak się trzymasz? - w słuchawce rozbrzmiał wesoły szczebiot mojej mamy.
- W porządku - uśmiechnęłam się.
- Słyszałam od cioci, że jesteś z przyjaciółmi na nartach. Szczerze, miałam nadzieję, że chociaż w ferie odwiedzicie mnie razem z Eric'em. Tak za wami tęsknie.. - zaczęła. 
I nie mogła przestać skończyć przez najbliższe piętnaście minut. Z westchnieniem przewracałam oczami ze zniecierpliwienia a Kentin bezczelnie skręcał się na łóżku ze śmiechu.
- Pozdrawiam ciocię! - krzyknął w pewnym momencie przerywając mamie bardzo ciekawą opowieść o przeziębieniu naszej babci.
- Ooo.. To Kentinek też jest z tobą? O jak miło, powiedz, że też go pozdrawiam! A to wy pewnie teraz coś zwiedzacie - słyszałam po jej głosie, że się uśmiecha.
- Nie mamo, jesteśmy w pokojach - westchnęłam.
- To przyszedł cię odwiedzić? I tylko on? Bo nie słyszę tam nikogo innego - zaczęła nasłuchiwać.
- Nie mamo, dzielimy razem pokój.. - powiedziałam i natychmiast zasłoniłam dłonią buzię. Boże, co za idiotka ze mnie!
- Słucham? - ton głosu mojej mamy stał się poważniejszy - Dziecko, nic mi nie mówiłaś, że masz chłopaka...
- Mamo! - przerwałam jej, czując, jak policzki mi szkarłatnieją - Kentin to nie..
- A z resztą co się czepiam! - znowu mi przerwała - Przecież jesteś prawie dorosła. A Kentinek to bardzo spokojny chłopak. Wiedziałam, że w końcu będziecie razem. Powtarzałam to twojemu ojcu odkąd byłaś małym szkrabem. Zawsze was do siebie ciągnęło! Tak więc, cieszę się, że w końcu to zrozumieliście! - szczebiotała wesoło, podczas gdy moja twarz od czerwieni, przechodziła w kolor purpury.
- Mamo, to nie tak.. - spróbowałam znowu, jednak nic z tego.
- Kochanie mogłabyś mi dać Kentinka do telefonu? Tak bardzo chciałabym z nim porozmawiać i..
- NIE! - krzyknęłam.
- Kochanie, proszę daj mi go do słuchawki - powiedziała poważniejszym tonem nie zwracając uwagi na moje protesty.
- Chce ze mną rozmawiać? - rozweselił się szatyn. 
Boże, to jakaś kompletna porażka, weźcie mnie stąd.
Kentin wesoło podszedł do mnie i dosłownie wyrwał mi słuchawkę.
- Cześć ciociu! - zaśmiał się wesoło. 
Mój przyjaciel od zawsze tak nazywał moją mamę, pomimo tego, że nie byliśmy spokrewnieni. Po prostu jako dzieciak tak się do niej zwracał i zostało mu to do teraz. Z drugiej strony ja jego mamę także nazywam ciocią.
- Tak, w porządku! ...Jessica? Też dobrze... Ach, wspaniale! Szkoła taka sobie, ale do wytrzymania.. - na razie cały czas się uśmiechał. Bardzo lubi moją mamę - Ach tak?... Tak, tak dzielimy... Dlaczego?.. Tak, opiekuję się nią najlepiej jak potrafię... Że słucham? Ale co..? - uśmiech powoli schodził mu z twarzy a policzki zrobiły się lekko czerwone. 
O mój Boże, pozwólcie mi zniknąć. Wzięłam kołdrę i narzuciłam ją sobie na głowę. Nie chciałam widzieć zażenowanego spojrzenia Kentina 
- Ja także się cieszę... Tak.. Przez cały czas.. Staram się.. No co ty, ciociu - usłyszałam jak się.. śmieje? Wystawiłam lekko głowę zza prowizorycznego bunkru i spojrzałam na chłopaka. Wciąż miał lekko czerwone policzki, ale się uśmiechał - Tak.. Oczywiście, że będę... Nigdy w życiu bym tego nie zrobił... Dobrze.. Do usłyszenia - powiedział i się rozłączył. Cała czerwona wzięłam od niego drżącymi rękami telefon.
- I co? - spytałam ostrożnie, a szatyn ze śmiechem ściągnął ze mnie kołdrę.
- Twoja mama myśli, że jesteśmy razem - wybuchnął śmiechem.
- I co jej powiedziałeś?
- Prawdę. Że się tobą opiekuję i pilnuję, kiedy nie ma w pobliżu Erica - wypiął dumnie pierś.
- Ale powiedziałeś, że nie jesteśmy razem? - chciałam się upewnić.
W tym momencie twarz Kentina zrobiła się lekko czerwona.
- Tak się cieszyła - powiedział, unikając mojego spojrzenia, a ja złapałam się za głowę.
- Kentin! Zabiję cię! - warknęłam, rzucając w niego poduszką.
- Wybacz - zasłonił się przed atakiem - Ale nie chciałem robić jej przykrości. Poza tym to ty ją pierwsza nakręciłaś - odbił piłeczkę, za co dostał ponownie poduszką.
- Masz rację - westchnęłam ciężko - Trzeba to odkręcić. Ale już nie dzisiaj. Dziś jestem za bardzo wykończona - potarłam skronie i padłam na łóżko.
- Sorki Jess - szatyn uśmiechnął  się przepraszająco - Wiesz co? Chodźmy się trochę rozerwać! Przecież nie będziemy ciągle siedzieć w pokoju - złapał mnie za rękę i ściągnął z łóżka.
- Hej, zaraz! - zaśmiałam się, starając się nie upaść - Gdzie mamy iść?
- Odwiedzimy innych! - pociągnął mnie za sobą w stronę drzwi - Myślę, że Alexy zdążył się już za tobą stęsknić - mrugnął do mnie porozumiewawczo.
- Raczej za tobą - mruknęłam pod nosem, uśmiechając się zadziornie.
- Co ty tam gadasz do siebie? - odwrócił się do mnie.
- Nic, nic - zaprzeczyłam i szybko wyszłam na korytarz kierując się w stronę pokoju. Delikatnie zapukałam do drzwi chłopaków i nie czekając na odpowiedź, weszłam do środka.
- Cześć wam - uśmiechnęłam się wesoło, siadając na jednym z foteli, który stał pod oknem.
- Cześć Jess - Nataniel szeroko uśmiechnął się na mój widok. Właśnie grał z Arminem w jakąś grę i bardzo mocno się w nią wczuwał. 
Aż miło popatrzeć, jak dobrze dogaduje się z innymi. Jakoś przed wyjazdem nie był za bardzo towarzyski. Ciągle tylko te papiery i papiery...
- Jeeeeeessss! - krzyknął Alexy, który właśnie teraz wyszedł z łazienki. Prawdopodobnie brał szybki prysznic, o czym świadczyła woda, która powoli spływała z jego niebieskich kosmyków na śnieżnobiały, puchaty dywan - Ratuj - wpakował się obok na ten sam fotel i spojrzał na mnie zrozpaczony.
W tym momencie do pokoju wparował Kentin.
- Hej wam - uśmiechnął się do wszystkich i usiadł na krawędzi łóżka - Co porabiacie?
- To co zwykle - westchnął niebieskowłosy i spojrzał na mnie - Jess, pomóż mi odciągnąć tych dwoje od konsoli, bo zaraz zwariuję! - spojrzał na mnie błagalnie, a szatyn parsknął śmiechem.
- Armin sprowadził Nata na złą drogę? - spytał, spoglądając na zatopioną w rozgrywkach dwójkę - No, no, kto by się spodziewał - pokręcił głową z niedowierzaniem.
- Taaa - westchnął Alexy, podpierając głowę na dłoni - zupełne no-life'y. Nie wiem już co mam robić.
- A ja wiem! - uśmiechnęłam się szeroko - Już dzwonię do Rozalii - mrugnęłam porozumiewawczo do chłopaka i wyciągnęłam z kieszeni telefon.

-----------------------------------------------------------------------------------

Witam wszystkich w ten słoneczny, pierwszy dzień szkoły! Nie wiem jak wy, ale ja od dzisiaj zaczynam nowe liceum.  Może to nie jest Słodki Amoris, ale jestem pozytywnie nastawiona i mam nadzieję, że będę tam miała równie ciekawe przygody, co nasza Sucrette :D (spokojnie, nie mam zamiaru chować się w męskiej szatni ;-;) Szczerze, to znudziło mi się ciągłe przesiadywanie w domu i nawet cieszę się, że to koniec wakacji. A jak tam samopoczucie u Was?

Wstawiam tutaj mojego Wiktora ♥ Mam nadzieję, że Wam się spodoba ^^

Pozdrawiam ciepło moich kochanych czytelników! ♥