Rozdział CXV

   Winda zatrzymała się z głuchym skrzypnięciem. Niepewnie z niej wyszłam, rozglądając się dookoła. Korytarz był pusty, nie dochodziły z niego żadne dźwięki. Tutaj na pewno nie spotkałabym tej pani sprzątaczki. Z westchnieniem ruszyłam przed siebie. Wciąż nie mogłam przestać myśleć o Wiktorze. Wewnątrz siebie czułam, że znam go od zawsze. To, że jesteśmy bliźniakami, wiele wyjaśniało. Ale dlaczego dowiaduję się o tym dopiero teraz? I kim tak naprawdę jest Wiktor? I dlaczego mnie szukał? Co teraz chce ode mnie? I najważniejsze: 
Kim był mój biologiczny ojciec?
Pytania dosłownie mnie zasypywały.
Poczułam dziwne pulsowanie wewnątrz czaszki. Zmrużyłam oczy opierając się o ścianę, by chwilę odpocząć. Zmęczenie dawało mi się we znaki. Przez chwilę zapomniałam o naszej grze i po co tu naprawdę przyszłam. Myślami byłam gdzieś, zupełnie indziej. 
Tak bardzo chciałam porozmawiać z Lysandrem. Mało ze sobą ostatnio rozmawiamy. Podczas gry dziwnie mi się przyglądał. Czułam, jak jego spojrzenie dosłownie prześwietla mnie na wylot. Czyżby białowłosy domyślał się czegoś?
Męczyłam się z tym. Chciałam porozmawiać z przyjaciółmi o tym, co tak naprawdę się dzieje. Ale nie mogłam. Wiktor powiedział, że mogę narazić ich na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Ich bezpieczeństwo jest dla mnie na pierwszym miejscu. 
- A co ty tu robisz, kochanieńka? - usłyszałam ciepły, kobiecy głos. Mimo tego, że był tak przyjazny, wystraszyłam się. Przede mną stała starsza, siwa pani w czarno-białym uniformie. To na bank była sprzątaczka, której wszyscy szukaliśmy.
- Przepraszam.. trochę się zgubiłam - skłamałam szybko.
- Nic nie szkodzi, to wielki hotel. Nie dziwię ci się - starsza pani uśmiechnęła się miło. Jednak nie starała się zbytnio ukryć ciekawskich spojrzeń w moją stronę
- Coś nie tak? - spytałam, wyrywając ją z zamyślenia.
- Och, nie - potrząsnęła głową i spojrzała mi w oczy - Po prostu, bardzo mi kogoś przypominasz - westchnęła i zabrała swój mop, zmierzając do wyjścia.
- Proszę zaczekać! - podbiegłam do niej.
Nie wiem, co mną kierowało. Powinnam była także odejść i powiadomić resztę, gdzie znajduje się cel ich poszukiwań. Ale nie mogłam. Czułam, że ta pani coś wie. Gdzieś w głębi coś do mnie krzyczało, żebym jeszcze z nią pogadała.
- Tak? - odwróciła się do mnie z uprzejmym uśmiechem.
- Kogo mogę pani przypominać? - spytałam i zaraz uświadomiłam sobie jak irracjonalnie to zabrzmiało. Ale nie wycofałam się. Patrzyłam kobiecie w oczy, kilkoma komórkami mojego ciała przeczuwając odpowiedź.
- Och, to nie jest ważne - machnęła ręką i odwróciła się, by odejść. Westchnęłam ciężko i oparłam się o ścianę. Nie wiem, co sobie wyobrażałam. To takie śmieszne, sama nie wiem, co robię.
- Panno Eugenio, dlaczego nie odpowiedziała pani na pytanie tej sympatycznej panienki? - w pustym korytarzu oprócz odgłosu kroków kobiety rozległ się nagle znajomy, męski głos. Odruchowo podniosłam wzrok szukając jego właściciela. Nie musiałam się długo rozglądać. Tuż za starszą kobietą stał, opierając się o ścianę, Wiktor. Z założonymi na piersi rękami, uśmiechał się do mnie zawadiacko. Jednocześnie w tym momencie wyczułam przerażenie, które biło od starszej sprzątaczki. Stała odwrócona do mnie tyłem, lecz wpatrzona w białowłosego, jakby bojąc się wykonać ruch. Nagle jednak oprzytomniała i dygnęła lekko.
- Wybacz mi, paniczu - powiedziała cichym, drżącym głosem i odwróciła się do mnie. Na jej twarzy wciąż widniał uśmiech, ale miałam wrażenie, że nie jest on tak samo szczery i ciepły, jakim był poprzednio. Może efekt psuł lęk, który malował się w pustych oczach kobiety.
- Bardzo przypomina mi panienka panicza Wiktora - dygnęła przede mną, spuszczając lekko głowę - Musi być pani kimś dla niego bardzo ważnym - wtrąciła nieśmiało.
Już miałam powiedzieć, że jestem jego siostrą, niestety głos uwiązł mi w gardle. Zamiast mnie, odezwał się Wiktor.
- To moja bliźniaczka - powiedział, ciepło się do mnie uśmiechając zza pleców sprzątaczki, która po jego słowach jeszcze bardziej zbladła. Z przerażeniem ukłoniła się przede mną ponownie, tym razem bojąc się podnieść głowę.
- Wybacz mi panienko..! Ja nie wiedziałam.. - odparła.
Zrobiło mi się żal starej kobieciny. 
- Nic się nie stało - powiedziałam pośpiesznie - Niech pani się nie wygłupia - uśmiechnęłam się najmilej, jak potrafiłam. 
- Sama do niedawna tego nie wiedziałam - odparłam do siebie w myślach, jednak nie powiedziałam tego na głos.
Kobieta podniosła się i widząc mój szczery uśmiech, rozluźniła się nieco.
- Jessico, mogę zamienić z tobą słówko? - spytał chłopak podchodząc do mnie i lekko głaskając mój policzek.
- Bardzo miło było panienkę poznać - usłyszałam cichy szept sprzątaczki i nim się obejrzałam, znikła za zakrętem hotelowego korytarza. Uśmiechając się przepraszająco do Wiktora, odeszłam od niego kawałek i wysłałam wszystkim sms'a, że osoba, której zawzięcie szukają jest na dwunastym piętrze. Kiedy wiadomość doszła, schowałam urządzenie z powrotem do kieszeni i wróciłam do chłopaka. 
- Co chciałeś ode mnie? - spytałam, spoglądając mu w oczy.
- Widzę, że już lepiej się czujesz w związku z tą sprawą - uśmiechnął się przyjaźnie, kładąc dłoń na moim ramieniu - Wiesz, Jessie.. - zamilkł, jakby bijąc się z własnymi myślami. Po chwili odezwał się ponownie - Postanowiłem, że przepisuję się do waszego liceum - wypalił. W jego oczach dostrzegłam niezwykłą pewność siebie.
- Ale.. Nie możesz! - wypaliłam, ale natychmiast się wycofałam - To znaczy.. Jak? - byłam tak skołowana, że nawet nie mogłam dobrać odpowiednich słów.
- Muszę, siostrzyczko. Muszę - uśmiechnął się - Nie mogę ponownie cię stracić. 
- Ale co mam powiedzieć reszcie? - spytałam, słysząc już ich wesołe okrzyki na schodach.
- Nic. Będę tylko nowym uczniem, nikim więcej. Absolutnie nie możesz powiedzieć im, że jestem twoim bratem. Rozumiesz? - spytał, patrząc z troską w moje oczy. Kiwnęłam głową.
- Dobra dziewczynka - pogłaskał mnie po głowie.
- To tutaj! - usłyszałam zdyszany głos Rozy. Odwróciłam się, by spojrzeć w stronę schodów. Przyjaciele właśnie wbiegli na korytarz.
- Hej Jess, co tak stoisz? - zaśmiał się Kentin i ruszył w moją stronę.
Odwróciłam się w stronę Wiktora. Ale jego już obok mnie nie było. 
Wtedy uświadomiłam sobie, że moje dłonie stały się dziwnie zimne.