Rozdział CXXX (130!!!) ♥

   Przejażdżka nie trwała długo. W świetle pełnego dzisiaj księżyca widziałam połyskujące delikatnie fale jeziora. Gdy zatrzymaliśmy się w końcu w docelowym miejscu, powoli zeszłam z motoru i podchodząc do metalowej barierki wpatrywałam się w oszałamiający widok. Jednak czy mogłam się zachwycać takim czymś po tym co się właśnie wydarzyło? Mogłam. Szczerze powiedziawszy, ta akcja przed momentem pozwoliła mi dać upust buzującym we mnie jak niespokojny gejzer, uczuciom. Lecz nie byłam aż tak bardzo pochłonięta widokiem, by nie zauważyć, że Wiktor oparł się o barierkę tuż obok mnie.
- Pięknie tu, prawda? - westchnął cicho, jakby bojąc się, by spłoszyć delikatnych fal wody.
Nic nie odpowiedziałam, tylko spojrzałam na niego starając się ocenić szkody i sprawdzić, czy nie jest jakoś poważnie ranny. No cóż, nie ukrywajmy, jego koszula była w naprawdę opłakanym stanie. Zawiązany niechlujnie, zwisający z jego szyi swobodnie, niebieski krawat w kratkę był cały zniszczony, to samo można powiedzieć o koszuli, która kiedyś zapewne była biała. Na boku w miejscu żeber po prawej stronie widniało dość spore zadrapanie. Przyjrzałam się temu bliżej, jednak nie było dużo krwi, więc nie zaczęłam panikować, tylko spokojnie podeszłam do pojazdu sprawdzając, czy nie ma w jego tylnym schowku czegoś w rodzaju apteczki, czy coś w tym guście. Jednak zawiodłam się.
- Spoko, nie martw się tą raną - usłyszałam spokojny głos chłopaka - samo się zagoi.
***
- Leo, przyszedł ktoś? - spytałem lekko zaspany. Ostatnio mam strasznie lekki sen i każde stuknięcie sprawia, że się budzę. Nie wiem dlaczego tak się dzieje. Możliwe, że to z powodu pewnej zielonookiej piękności nękanej ostatnimi czasy przez marnotrawnego braciszka. 
- Tak, była tu Jessica, ale szybko wyszła. Chciała coś od ciebie, ale nie poczekała aż cię zawołam. Była jakaś... inna - westchnął, dopowiadając ostatnie zdanie z zamyśleniem.
- Inna? Co masz na myśli? - poczułem jak serce gwałtownie mi przyspiesza. Ona nie mogła przyjść tutaj ot tak sobie, bo chciała mnie widzieć. Musiała mieć jakiś powód, a powód ten był poważny, jeśli przyszła tu w środku nocy.
- Nie wiem. Ale strasznie jej było gdzieś spieszno, skoro tak szybko uciekła - powiedział i zniknął w swojej sypialni.
Nie czekając na rozwój wydarzeń, pobiegłem na górę po swój telefon i starając się do niej dodzwonić odliczałem w napięciu kolejne sekundy. Jednak, chociaż sygnał był, to nie odbierała. Nie namyślając się długo ubrałem kurtkę i wyszedłem w stronę jej domu. Dojście na miejsce nie zajęło mi sporo czasu. Drzwi były otwarte, więc wszedłem po cichu, starając się nie zbudzić nikogo. Powoli przemierzałem kolejne schody prowadzące prosto do jej pokoju. To co zobaczyłam, a może raczej, czego nie zobaczyłem, lekko wytrąciło mnie z równowagi. Mianowicie, nie było jej tam. Zacząłem się denerwować wybierając po raz kolejny numer w kontaktach. Cicho wyszedłem i zapukałem do drzwi obok. Otworzył mi zaspany Eric.
- Cześć, wybacz, że cię budzę, ale nie wiesz przypadkiem gdzie jest twoja siostra?
- Po cholerę mnie budzisz, pewnie się gdzieś szlaja... - odburknął zdenerwowany, przecierając oczy.
- Nie wiem czy wiesz, ale jest druga w nocy. O tej godzinie też ma w zwyczaju się "szlajać"? - spytałem, zakrapiając swoją wypowiedź sporą dawką ironii. Wiem, że chłopak mnie nie lubi, ale w tym momencie mógłby zacząć ze mną współpracować. Dobrze wiem, że za siostrą w ogień by skoczył.
- Że która?! - moje słowa podziałały na niego jak kubeł zimnej wody, a ja westchnąłem z ulgą na myśl, że udało mi się do niego dotrzeć - Dzwoniłeś do niej?
- Nie odbiera - wzruszyłem ramionami.
Chłopak rzucił się do pokoju i w mgnieniu oka był gotowy do wyjścia.
- Muszę jej poszukać. Przecież mogło się jej coś stać! - mruczał do siebie schodząc ze schodów. Złapałem go delikatnie za kaptur.
- MusiMY jej poszukać - sprostowałem - Idę z tobą, czy ci się to podoba, czy nie.
Chłopak wywrócił oczami, wzdychając ciężko.
- No dobra. Ale nie wlecz się i trzymaj moje tempo - zarządził, wkładając buty. Niedługo potem szliśmy prostą ścieżką przed siebie.
- Gdzie najpierw? - spytał, rozglądając się dookoła.
- Myślę, że warto sprawdzić park - uśmiechnąłem się do siebie widząc w wyobraźni Jessicę idącą z uśmiechem wśród jesiennych liści - Ona tam często przebywa.
- Wiem przecież - ofuknął mnie Eric - to było pytanie retoryczne - powiedział i nie patrząc na mnie skręcił w jedną z parkowych ścieżek. W międzyczasie napisałem do Kastiela, że przyda nam się jego pomoc w poszukiwaniach. Dobrze wiedziałem, że chłopak nie będzie spał, bo jego rodzice dziś są w domu. Z pewnością chodzi gdzieś bez konkretnego celu, więc zgodzi się pomóc. Szczególnie, jeśli chodzi o nią.
- Przestań wpatrywać się tak w ten telefon i rozglądaj się - prychnął chłopak - Ona może być wszędzie.
- Tak, wiem - uśmiechnąłem się.
Dobrze zdawałem sobie sprawę z tego, że Eric nie darzy mnie zbytnią sympatią. Powód jest całkowicie nieuzasadniony, ale nie niedorzeczny. Chodzi o to, że nie lubi dzielić się siostrą z innymi osobnikami płci tej samej co on. Śmieszne, prawda? Ale jednak doskonale rozumiem jego uczucia. Też nie chciałbym się nią dzielić z nikim i szczerze powiedziawszy czasami czuję lekkie ukłucia w klatce piersiowej, gdy rozmawia z jakimś kolegą z klasy, lub uśmiechnie się do innego. Jednak to normalne. Kocham ją całym sercem i wszędzie widzę zagrożenie. Bagatelizuję to jednak, bo wiem, że zazdrość jest tylko bezsensownym uczuciem. Gdy zacznę się w to wkręcać i zachowywać się niedorzecznie na każdym kroku, to wtedy sam ją wystraszę. Ona potrzebuje wolności. I ja jej ją daję. Nie mam wpływu na decyzje, które podejmie, więc jeśli chciałaby mnie zostawić, nie mógłbym zatrzymywać. Jej życie.
- Człowieku, nie popadaj w takie zamyślenie jak do ciebie mówię! - z zamyślenia wyrwał mnie głos Erica.
- Wybacz, co mówiłeś?
- Ktoś idzie przed nami. Kto to? - spytał, marszcząc brwi. Fakt, w ciemności ciężko cokolwiek dostrzec, jednak ja wiedziałem kto idzie.
- Spokojnie, to tylko nasza odsiecz - uśmiechnąłem się pod nosem.
- Odsiecz? - chłopak dalej nie za bardzo wiedział o kogo mi chodzi, jednak kiedy ten ktoś zbliżył się, wiedział już wszystko.
- Dzięki, że o mnie nie zapomnieliście - złośliwy uśmieszek czerwonowłosego jak zawsze rozluźnił atmosferę - To gdzie ta nasza zguba znowu uciekła?

-----------------------------------------------------------------------

Tak oto w pięknym stylu dotarliśmy do 130 rozdziału! Wow, jestem w lekkim szoku, że jest tego aż tak dużo :D No cóż, rozpisałam się ciutkę. 

A tak z innej paki, to szykuję dla was mały konkurs/zabawę! Będzie on polegał na zaprojektowaniu stroju w którym wystąpi Jessica na scenie :) Jeszcze oficjalne dane co, jak, kiedy i gdzie dodam w następnym poście. To jest taka mała zapowiedź. Jestem ciekawa, ile osób weźmie udział i czy jest sens w ogóle coś takiego organizować? Jeśli nie będzie chętnych, to wymyślę coś innego. Więc? Jesteście zainteresowani takim czymś? Zgłaszać się w komentarzach :D Czekam na Was! ♥ Miłego wieczorku ♥