Rozdział CXXIX

 Witam wszystkich moich kochanych, wytrwałych czytelników! Przepraszam, że tak długo nie było rozdziału, mam nadzieję że nie jesteście źli :) Miałam małe trudności z pisaniem, plus moje myśli skupiały się bardziej koło czegoś zupełnie innego niż nowy rozdział, za co przepraszam. Tak w ogóle, wielki szcun dla Was, gdyż niedługo dojdziemy do 17 tys. wyświetleń! Wielkie WOW dla wszystkich wytrwałych! Jestem bardzo zaskoczona :D Dziękuję za to ogromnie, gdyż bez Was nic bym nie zrobiła! Czytam każdy komentarz i wszystkie rady i pomysły biorę do serca. Nawet nie wiecie, jakiego to daje człowiekowi kopa! ♥ Dziękuję

Właśnie zaczęłam ferie, więc myślę, że będę mogła się bardziej skupić na blogu :) Kto z Was już odpoczywa od szkoły razem ze mną? :D

Nie przedłużając, zaczynamy kolejny rozdział, tak wyczekiwany! ♥

-----------------------------------------------------------------------------

 Podążałam wciąż przed siebie. Mimo ciemności i dokuczliwego zimna szczypiącego moje dłonie, nie zwolniłam tempa ani na moment. Nie wiem ile zajęło mi dotarcie pod dom białowłosego, ale gdy ujrzałam w oddali znajomy ogród, mimowolnie uśmiechnęłam się z ulgą pod nosem. Przyspieszając kroku wleciałam na schody i delikatnie zapukałam. Po kilku sekundach usłyszałam dźwięk odmykanego zamka.
- Jessico? Och, a co ty tutaj robisz? - w drzwiach ujrzałam nieprzytomne oczy i zmierzwione, czarne włosy Leo. W jednej chwili pożałowałam, że tutaj przyszłam, nie uprzedzając ich wcześniej i nie pytając o zgodę. A gdy wzrok chłopaka przeniósł się na moją mini-torbę, poczułam się jak idiotka. Jak mogłam być tak bezmyślna i wpychać się komuś do domu w środku nocy? Chyba kompletnie straciłam rozum. To nie film romantyczny, w którym wystarczy stanąć pod oknem drugiej połówki a ta przyjmie cię na noc z otwartymi ramionami. Jeszcze użyczy ci swojego łóżka i będzie robić za kaloryfer leżąc obok... Ugh, co za myśli mnie nachodzą!
- Hmm... C-cześć Leo - uśmiechnęłam się niezdarnie próbując ukryć zakłopotanie. I jak mam się teraz wykręcić?
- Potrzebujesz czegoś? - spytał, ziewając ukradkiem - Lysander chyba już śpi...
- A to jak śpi, to nie będę przeszkadzać - przerwałam mu szybko. Czułam, jak pieką mnie policzki od wstydu - Chciałam się o coś zapytać, ale skoro śpi...
- To ja go obudzę - uśmiechnął się chłopak - Skoro przyszłaś o tej godzinie to znaczy, że sprawa musi być ważna. Zaraz go zawołam.
Zamyśliłam się. Czy sprawa naprawdę była tak poważna? To przecież tylko zwykła kłótnia z mamą. Nic wielkiego, pewnie tak pomyśli Lys. To wszystko nie ma sensu.
- Stój Leo! - chwyciłam go za skrawek podkoszulki, gdy już zdążył się odwrócić - Nie trzeba. Powiedz Lysowi, że wpadnę jutro, na razie! - pomachałam, posławszy niezdarny uśmiech i szybko zbiegłam na dół ze schodów. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że byłam zdolna, do takiego kompromitującego głupstwa. Ale mimo wszystko, co mam teraz zrobić? Gdzie pójść? Do domu na pewno nie wrócę. Szłam przed siebie, nie zwracając za bardzo uwagi na to gdzie idę. Myśli wirujące niespokojnie w mojej głowie całkowicie mnie pochłonęły. Dopiero po chwili zorientowałam się, że nigdy nie byłam w tej części miasta. Otaczały mnie niezbyt przyjemne kluby z których dobiegała głośna muzyka. Przed nimi stały młode damy, które, jakby to ujął Lysander, nie należały do takich które umiałyby mówić poprawną polszczyzną nie wtrącając co drugiego słowa na "k" i znając męskie towarzystwo wyłącznie z sypialni. No cóż, będę z wami szczera. Nienawidzę takiego towarzystwa. Dlatego nie myśląc długo, szybko odwróciłam się na pięcie w stronę z której przyszłam w to jakże ciekawe miejsce. Pewnie to nie sekret i dobrze o tym wiecie, że mam niezwykły talent do przyciągania kłopotów, więc byłoby wręcz dziwnie niepokojące, gdybym wtedy mogła tak po prostu odejść. 
- O, patrzcie państwo, kolejna dziunia do kolekcji - usłyszałam obleśny rechot tuż za mną. Przyspieszyłam kroku, nawet nie odwracając głowy.
- Hej, koleżanko, wróć no tu do nas! Palanty, pewnie to nowa i już musieliście ją wystraszyć...! - ciężkie kroki dość szybko zbliżały się w moim kierunku. Zaczęłam biec, nie zważając na krzyki za mną. Niestety, wciąż słyszałam za sobą niezbyt przyjemne słowa. Ale to był na razie mój najmniejszy problem. Nagle poczułam mocny uścisk na nadgarstku. Starając wyrwać się z uścisku, wymierzałam kolejne ciosy mojemu przeciwnikowi.
- Przestań się tak szarpać, suko! - wysoki, napakowany brunet syknął mi wprost do ucha, przeciągając ostatnie słowo, tak jakby zawierało kilka sylab. 
Uderzyłam tak szybko, że nie zdążył zauważyć podniesionej pięści ręki, która była wolna. Grzmotnęłam go na tyle mocno, że zaskoczony nagłym atakiem puścił mój nadgarstek. Gdy moja dłoń zderzyła się z jego nosem, usłyszałam satysfakcjonujące chrupnięcie. Ciesząc się w duszy, w mgnieniu oka wyzbierałam się i pobiegłam pędem przed siebie. No cóż, może i jestem "małą bezbronną Jessicą" według pewnego czerwonowłosego chłopaka, ale obronić się umiem. Tak przynajmniej myślałam, zanim nie dogoniła mnie reszta całej ich paczki. Nie było ratunku, otoczyli mnie w ciasnym kółku. Pod wpływem popchnięcia pewnej tlenionej blond cizi upadłam na ziemię. Byłam pewna, że zaraz wydrapie mi oczy tymi swoimi dwumetrowymi tipsami. Ale dziwiło mnie jedno. Jak, do jasnej anielki, ona tak szybko się tutaj dostała na tych szpilkach niczym szczudła?! Czary? A może lata praktyki? 
Magia po prostu.
- Ty dziwko! Jak śmiałaś uderzyć mojego faceta? Uduszę cię ty... - wzięła zamach.
Pełna przerażenia zakryłam się rękami. Miałam nadzieję, że to całe przedstawienie niedługo się skończy, a ja przeżyję i nie wyląduję w jakimś rowie, pięćdziesiąt kilometrów od domu. Zacisnęłam powieki i czekałam, jednak uderzenie nie nastąpiło. Nadal pełna przerażenia odważyłam się otworzyć jedno oko. 
- Jak śmiesz podnosić swoje brudne łapy na moją siostrę? - usłyszałam spokojne pytanie... Wiktora. Stał nade mną, trzymając za łokieć szamoczącą się blond diwę. Ci jej kolesie też przez chwilę stali w niemym zdumieniu. Jednak jeden odważniejszy, w końcu oprzytomniał i rzucił się od tyłu z wrzaskiem na chłopaka. 
- Wiktor, uważaj! - krzyknęłam, podnosząc się szybko z ziemi i podstawiając temu facetowi nogę. Nie trzeba być wróżbitą, żeby przewidzieć efekt - runął na ziemi jak długi.
Nagle wszyscy naraz rzucili się w naszą stronę. Tleniona blondyneczka puszczona w końcu przez Wiktora, uciekła na bezpieczną odległość do swojego damskiego boksera, któremu wcześniej przywaliłam. A zrobiłam to chyba dość dobrze, gdyż jego nos był teraz dziwnie zdeformowany. Mimo to, odepchnął brutalnie swoją dziewczynę i ruszył wściekły w naszą stronę.
- Jessico, uciekaj! - usłyszałam krzyk Wiktora za sobą.
- Nie ma mowy, nie zostawię cię! - krzyknęłam, opierając się placami o jego plecy.
Zdziwieni moją reakcją? Ja też. Ale w tamtej chwili czułam, że muszę na czymś odreagować dzisiejszą kłótnię z rodzicielką. Byłam tak nabuzowana wszystkimi emocjami, że niemal czułam, jak dostają się one w moje pięści. Byłam wściekła. Już za dużo wszystkiego w sobie trzymałam.
- Padnij! - krzyknęłam, kiedy kątem oka dostrzegłam ciemnego faceta wymachującego nam nad głowami żelazną rurą. Szybkim ruchem kopnęłam go tam, gdzie najbardziej boli, a gość zgiął się w pół.
- Nie damy rady im wszystkim! - krzyknął chłopak, kiedy zobaczyliśmy jak na ratunek zbiegają się następni niezbyt miło wyglądający ludzie. Nie, nie ludzie, bardziej wyglądali jak napakowani bokserzy na sterydach.
- Daj mi rękę - powiedział, a ja to zrobiłam. Dość sprytnie wymknęliśmy się pomiędzy tłum gapiów i dobiegliśmy do najbliżej stojącego motoru.
- Umiesz tym kierować? - spytałam, nie będąc pewna możliwości chłopaka.
- Czy to teraz ważne? Zaufaj mi i złap się mocno! - krzyknął. Nie zastanawiając się dłużej, wtuliłam się w jego plecy. Pojazd niemal natychmiast ruszył. Kątem oka jeszcze widziałam biegnących za nami kolesi, ale to już było nieważne. I tak by nas nie dogonili, gdyż już po chwili pruliśmy po pustej ulicy. Czułam zimny powiew wiatru, słyszałam silnik motoru, widziałam nocne niebo pełne gwiazd. Wtulona w poszarpaną koszulę chłopaka, czułam się już bezpieczna. Chociaż serce nadal niemiłosiernie szybko biło, to już wszystko było dobrze. Mknęliśmy razem pośród ulic i drzew, niedługo potem mogłam podziwiać piękne fale jeziora rozciągającego się przed moimi oczyma. Już wiedziałam, gdzie Wiktor zrobi nam przystanek. Dobrze znałam to miejsce. 
Punkt widokowy na stromym klifie.