Rozdział CXXVI

   Wiedziałam co się szykuje. Dobrze to wiedziałam, dlatego nie mogłam dłużej wytrzymać w domu. Oczywiście Eric był zachwycony nagłą wizytą naszej rodzicielki, bo oczywiście o niczym nie wiedział. Tym lepiej dla niego. 
Nie mogąc znieść napiętej atmosfery wiszącej w powietrzu, która zapowiadała niezbyt przyjemną nadciągającą rozmowę, szybko wygrzebałam z plecaka swoje ulubione słuchawki i wkładając kurtkę, błyskawicznie zbiegłam ze schodów prosto do drzwi. Na szczęście, nikt nie próbował mnie zatrzymywać. Ciocia szykowała się do pracy, a matka w dalszym ciągu zajęta była rozmową z Ericiem. No cóż, muszę przyznać, że bracia się jednak do czegoś w życiu przydają.
Zatrzaskując za sobą drzwi usłyszałam jeszcze jego śmiech. Potem w uszach dudniły mi tylko znajome rytmy piosenek.
Miasto wokół spowijała gęsta mgła. Przez nią przebić się zdołały jedynie pojedyncze promienie wschodzącego słońca. Tak czy inaczej, nie widziałam co było przede mną dalej niż maksymalnie dwadzieścia metrów. Wzdychając mimowolnie skierowałam kroki w stronę mojego ulubionego parku. Przechadzając się powoli kolejnymi ścieżkami myślałam co się teraz może stać. Po co przyjechała tu mama i co wyniknie z tej rozmowy? Co teraz planuje zrobić Wiktor? I najważniejsze.
Co w tej całej historii mogę zrobić ja?
Lekki szron osiadły na pojedynczych gałązkach wyglądał naprawdę zjawiskowo. Co chwila przystawałam na moment by odpocząć, ale także by popatrzeć na to śliczne zjawisko.
Chodziłam tak w kółko chyba z godzinę, aż w końcu temperatura dała mi się we znaki. Dosłownie, nie czułam swoich rąk, mimo tego, że były głęboko wciśnięte w ciepłe kieszenie kurtki, to i tak przybrały kolor czerwony i z lekka nawet siwy. Nie zastanawiając się dłużej, zawróciłam w stronę, jak mniemałam, domu. Uliczki w parku są dość kręte, a w dodatku przy tej mgle, człowiek zaraz się gubi. Postanowiłam po prostu ruszyć przed siebie a gdzieś na pewno dojdę. Wyciągnęłam też słuchawki z uszu by móc lepiej usłyszeć, skąd dochodzi ewentualny ryk silników samochodów, które teraz powinno być słychać. 
No właśnie, powinno, a ja słyszałam tylko przeraźliwie głuchą ciszę. Jedyny dźwięk, który rozbrzmiewał dookoła, to stukot moich butów o lekko zamarzniętą ścieżkę. Nie wiem ile czasu minęło, ale w końcu doszłam do miejsca, w którym zaczynał jakby wyrastać spod ziemi, biały, wysoki mur. Był zdobiony pięknymi płaskorzeźbami, a czarna brama, z lekko uchylona, stanowiła idealne dopełnienie całego krajobrazu. Chociaż nigdy nie widziałam tego muru, to postanowiłam sprawdzić jaką tajemnicę w sobie kryje.
Powoli przekroczyłam granicę, która była wyznaczona bramą. Z każdym kolejnym krokiem czułam się coraz lżej. Za murem był piękny ogród. Mimo tego, że był już w stanie uśpienia spowodowanego niską temperaturą, to i tak wyglądał niesamowicie pięknie. Malownicze krzaki z poskręcanymi gałęziami z pewnością były krzakami róż. Co do tego nie miałam wątpliwości. 
- Podoba ci się? - usłyszałam nagle znajomy głos. Z początku nie mogłam go skojarzyć z odpowiednią twarzą, jednak te szare oczy wszystko mi przypomniały.
- Wiktor? Co ty tutaj robisz? - spytałam, cofając się mimowolnie parę kroków w tył.
- O to samo chciałbym spytać ciebie - zaczął prześwietlać mnie wzrokiem.
- Ja... Po prostu szłam przed siebie. Co to za miejsce? - spytałam, rozglądając się lekko, ponieważ miałam nieodparte wrażenie, że chłopak coś wie.
- To mój ogród - na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu - kiedyś był piękny, kwitł cały rok - powiedział, patrząc z melancholią na obumarłe gałązki drzew - ale teraz już nic z niego. Nie sądzisz, że i tak wygląda pięknie? Tak tajemniczo - spojrzał w zamyśleniu na samotne drzewo rosnące przy murze, delikatnie oddalone od pozostałych roślin.
Szybko przetrawiłam tę dawkę informacji i zaczęłam myśleć nad logiczną całością.
- To on nie był taki dawniej?
- Oczywiście, że nie. Nie wiem co się stało, pewnego dnia wszedłem tu i zastałem taki bezład. Mimo to lubię tu przychodzić - odwrócił twarz w moją stronę - Ale bardziej interesuje mnie informacja, jak ty się tu znalazłaś i dlaczego? Nie powinnaś tutaj być - stwierdził, robiąc parę kroków w przód ku kolejnym martwym roślinom - Jesteś dla mnie coraz większą zagadką - westchnął pod nosem.
- Wiktor, powiedz... W sprawie tego listu.
- List, tak? - zaśmiał się cicho pod nosem - Zapewne chodzi ci o tego kolesia w białych włosach. Spokojnie, nic mu nie zrobię, jak już pisałem.
- Czyli to, że powiedziałam...?
- Nie fajnie się zachowałaś. Prosiłem cię, byś nic nie mówiła. Potem ja musiałem się tłumaczyć. Ale nie ważne, dopóki kochaś wie, ale tego nie rusza to jest dobrze. Ale jak zacznie wsadzać swoje łapy do tego, to nie daruję - oczy chłopaka błysnęły znajomą czerwienią. Poczułam nagły ścisk w gardle.
- Czy możesz mi wytłumaczyć, po co tutaj jesteś? I do czego jestem potrzebna ci ja? - spytałam, walcząc z nagłymi skurczami żołądka. Mimo wszystko, nie chciałam uciekać. 
Chłopak nie odpowiedział. Dalej omijał mnie wzrokiem i szedł powoli coraz głębiej do wnętrza ogrodu. Podążyłam za nim.
- Wiktor, proszę, wytłumacz mi. Po co się tu zjawiłeś? - nie odpuszczałam.
- Czy to nie oczywiste? Żeby być bliżej swojej małej siostrzyczki - odwrócił się w końcu i spojrzał prosto na mnie - Jessico, moje życie nie było łatwe. A teraz, jak jesteś ty wreszcie czuję, że mam wsparcie, nie jestem sam. Moje życie to prawdziwe piekło - zaśmiał się, a mnie przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Po chwili podszedł bliżej i kładąc swoją dłoń na moim ramieniu, rzekł - To nie ja jestem ten zły w tej całej historii. Wbrew wszystkim pozorom.
Przyciskając zmarznięte dłonie do klatki piersiowej, czułam jak mocno bije moje serce. 
- Więc kto? - spytałam, a z moich ust wydobyła się biała para, która świadczyła o naprawdę niskiej temperaturze powietrza.
- Sam chciałbym wiedzieć - pogłaskał mnie delikatnie po policzku - Pomożesz mi znaleźć tą osobę? Sam nie dam sobie rady.
Nie wiem dlaczego wtedy nie wycofałam się i nie uciekłam jak najdalej. Przecież Lysander mnie przed nim ostrzegał, powinnam go słuchać. Ale patrząc w duże, szare oczy chłopaka, widziałam w nich lęk. Może jestem zbyt łatwowierna, ale czułam, że on nie kłamie.
- Jak mam to zrobić? Nawet nie wiem, co ta osoba zrobiła.
- Dasz sobie radę, nie jesteś zwykłą dziewczyną. Gdybym nie był święcie przekonany, że sobie poradzisz, to czy zadałbym sobie tyle trudu by cię odnaleźć? - spytał, biorąc moje skostniałe ręce w swoje. Mimo tego, że zawsze były zimne, dziś wydawały mi się przyjemnie ciepłe.
- Postaram się - westchnęłam cicho.
- Dziękuję - uśmiechnął się lekko. Przez chwilę ten miły uśmiech przypomniał mi Lysandra - I nie martw się. Nie zrobię nic twojemu kochasiowi. Przecież nie pozwoliłbym, byś cierpiała. Chciałem tylko uchronić ciebie przed innymi. Nikt nie powinien o tym wiedzieć. Ludzie im więcej o nas wiedzą, tym łatwiej jest im nas ranić - powiedział odsuwając się ode mnie.
- Ale Lysander taki nie jest! Nie wszyscy ludzie są tacy - czułam na policzkach ciepłe łzy.
Wiktor uśmiechnął się pod nosem.
- Zazdroszczę ci twojej niewinności i optymizmu. Nie zostałaś nigdy zraniona, więc nie wiesz jak to jest. Ja też kiedyś taki byłem - powiedział przyglądając się z uwagą zamarzniętym krzakom róż - Ale to stare dzieje. A teraz wracaj do domu i nie bój się rozmowy z matką.
Dalej nie patrzył na mnie wypowiadając te słowa.
- Ale skąd wiesz...? - zrobiłam krok w jego stronę.
Przez chwilę milczał.
- Wyjście jest zaraz za tobą. Nie martw się siostrzyczko, niedługo znowu się zobaczymy - uśmiechnął się w moją stronę, kompletnie ignorując poprzednie pytanie i zniknął w gęstej mgle.
Stałam skołowana przez dłuższą chwilę i nie mogąc się powstrzymać, ruszyłam za nim. Jednak nie było go już. Tak samo jak i czarnej bramy przez którą weszłam i pięknego, białego muru. Nim się spostrzegłam, znów szłam znajomą, zamarzniętą ścieżką mijając kolejne wysokie drzewa.
Jednak te drzewa wcale nie przypominały tych, na które z takim rozmarzeniem patrzył Wiktor. Wycierając mokry policzek rękawem, ruszyłam w stronę domu. Miałam dość wrażeń, jak na jeden dzień. Ale dziwne przeczucie, że to jeszcze nie koniec absolutnie nie chciało mnie opuścić.
Będąc blisko bramy usłyszałam radosne szczekanie psa.
- Jessica? Co ty tutaj robisz? - usłyszałam za sobą znajomy głos, a po chwili czyjaś ciepła dłoń wylądowała na moim ramieniu.
***
Hej Wam! ;* W niedawnej ankiecie wygrali, jak dobrze Wam wiadomo, Armin i Alexy :D Dziś ich skończyłam. Nie jestem zbyt zadowolona z efektu i przy najbliższej okazji bardziej się postaram.
Podstawiam wszystkich ciepło i do następnego! <3