Rozdział CXXIII

   - Jessico, nie płacz..
Te słowa słyszałam nawet wtedy, gdy byłam już w domu. 
Nie płacz.
Staram się. Do cholery, staram się! Ale wszystko nie jest takie jak być powinno. A zwierzając się komukolwiek narobiłabym więcej problemów. Muszę w końcu zacząć liczyć sama na siebie. Coraz bardziej zastanawiałam się nad zmianą szkoły. Czy nie wyjechać, czy nie porzucić szkoły, przyjaciół, rodziny i przede wszystkim Wiktora. Ta myśl przyszła tak nagle. Jeśli wyjadę nie będę już nikomu sprawiać kłopotu. Przecież dobrze widzę, że Lysander nie jest ani ślepy, ani głupi. Zaczyna się czegoś domyślać. A on nie poddaje się tak łatwo. Dyskretnie, ale dopnie swego. A tego zrobić nie może. Czy powinnam ich porzucić dla ich własnego dobra? Oszczędności jakieś mam. Z pewnością dałabym sobie radę. Przy okazji zatrudniłabym się to tu to tam... Gorzej z ukończeniem szkoły.
Tak rozmyślałam leżąc na łóżku w swoim pokoju i patrząc w sufit. Coraz bardziej dobijała mnie cała sytuacja i przytłaczała mnie moja bezradność. Przed czym chcę uciec? Sama tego nie wiedziałam. 
Być może nawet przed samą sobą.
Nie mogąc znieść nieznośnych myśli rozsadzających mi głowę, wstałam z łóżka i poczłapałam powoli do kuchni zrobić sobie gorące kakao. Ja wiem, że to zbrodnia przeciwko figurze, zważając, że była już 23:00.  Ale to było silniejsze ode mnie. Po cichu otworzyłam drzwi do pokoju, które skrzypnęły lekko, po czym delikatnie na palcach przemierzyłam schody. Szybko pstryknęłam światło przekraczając próg kuchni po czym skierowałam się prosto do lodówki. Po niecałych piętnastu minutach napój już aromatycznie parował w moim ulubionym czerwonym kubku. Cicho, tak by nikogo czasem nie obudzić, wyszłam na schody. Jednak jedna osoba w domu ma słuch czulszy, niż się spodziewałam.
- Jessico? - już miałam nacisnąć klamkę do pokoju, kiedy nagle zatrzymałam się w pół kroku.
- Tak Eric?
Uśmiech. Uśmiechnij się dziewczyno.
- Możesz na chwilę przyjść do mojego pokoju?
Zielone tęczówki brata lekko błysnęły w ciemnościach.
Czyżby się czegoś domyślił, zauważył? A może Lysander coś mu powiedział?
- Oczywiście - mimo wielu wątpliwości, rzuciłam to słowo lekko i powoli skierowałam kroki w stronę pokoju brata. Dłonie lekko mi drżały po niedawnej sytuacji, jednak starałam się to ukryć. Pełna wątpliwości weszłam do ciemnego wnętrza, a chłopak delikatnie zamknął za nami drzwi. Ogrzewając zimne dłonie o kubek, usiadłam na krawędzi jego łóżka i spojrzałam na niego. 
Eric nie wyglądał najlepiej. Wymięta, biała podkoszulka, którą miał na sobie oraz czarne spodenki wskazywały na to, że chłopak kładł się już spać. No a przynajmniej taki miał zamiar. Zmierzwione kosmyki włosów zdawały się żyć każdy swoim życiem, a oczy wpatrzone w podłogę były jakby przygaszone. To fakt, zaniedbywałam brata ostatnimi czasy. Na ferie wyjechaliśmy bez niego, a całe dnie spędzane w szkole lub na próbach też nie sprzyjały naszym kontaktom. Nagle poczułam się jak wyrodna siostra.
- Jess, wiesz... - urwał w pół zdania, jakby namyślając się nad doborem odpowiednich słów, przygryzł lekko wargę.
A może on ma jakieś problemy w nowej szkole?! Boże, a ja nic nie zauważyłam!
-... Martwię się o ciebie - dokończył przenosząc swój wzrok z podłogi na mnie.
Przyznam lekko mnie to zbiło z tropu.
- Niepotrzebnie - uśmiechnęłam się, chcąc by moje słowa zabrzmiały pewniej. 
- Ja wiem, że ty się do niczego nie przyznasz, bo wolisz czekać aż sytuacja sama cię przytłoczy. Ale proszę cię, jestem twoim bratem. A tym razem sytuacja w której się znalazłaś nie wydaje się być wesoła. Ciągle nie ma cię w domu, a jak jesteś to chodzisz przygaszona i wciąż błądzisz gdzieś myślami. Tym razem nie dam się zbyć słowami typu: nic mi nie jest, nie martw się, dam sobie radę... Nie wątpię, że nie dasz sobie rady. Przecież ty sobie ze wszystkim radzisz. Chodzi o to, żebyś w końcu zaczęła dostrzegać innych dookoła. Oni chcą ci pomóc, a ty ich nieświadomie odtrącasz chcąc ich chronić. A przecież odtrącając ich, ranisz bardziej... - urwał.
Jego oczy lekko błyszczały, co świadczyło o tym, że z trudem stara się powstrzymać łzy.
Przyznam szczerze. Nie takich słów się spodziewałam. Przecież to co mówi Eric nie może być prawdą.
A jeśli jest?
Jego szmaragdowe oczy były wpatrzone we mnie z napięciem. Patrząc na niego zdałam sobie sprawę z jednej rzeczy.
Że Eric, ten mój słodki, młodszy braciszek, dorósł. Może był nawet doroślejszy ode mnie. 
Wzięłam głęboki wdech.
- Eric,  ze sprawą w którą jestem zamieszana muszę poradzić sobie sama. Proszę cię, nie martw się i pozwól mi działać. Jeśli będzie naprawdę źle, powiadomię cię o wszystkim - uśmiechnęłam się do niego ciepło.
W wielkich, zielonych oczach chłopaka zobaczyłam niedowierzanie. Ewidentnie mi nie ufał.
- Jess, proszę, daruj sobie - wstał i okrążając pokój parę razy, westchnął głęboko. Był wściekły.
- Proszę, zrozum... - zaczęłam, ale mi przerwał.
- Co mam niby rozumieć? Że własna siostra jest wplątana w coś dziwnego, a może nawet groźnego a ja mam stać z boku i przyglądać się temu bezczynnie? I czekać łaskawie na znak, kiedy już będzie "naprawdę źle"? - zaczął żywo wymachiwać rękami w powietrzu. 
Nie rozumiałam. Kompletnie nic z tego nie rozumiałam. Ja chciałam ich tylko chronić, a oni wszyscy się wściekali. Czy nie rozumieją, że to jest dla ich dobra? Czy mogą w końcu to pojąć?
- Przepraszam, że tak bardzo chcę twojego dobra. I przepraszam, że tak bardzo cię kocham. I przepraszam, że musisz mieć taką siostrę - wstałam z łóżka.
Naprawdę, jego słowa bardzo mnie bolały. Nie zważając na nic, przemierzyłam cały pokój od łóżka do drzwi i pewnie nacisnęłam klamkę.
- Jess, wróć - chłopak ruszył w moim kierunku, jednak było już za późno.
- Dobranoc Eric - rzuciłam zamykając za sobą drzwi. Niemal w prędkości światła dotarłam do siebie i zamknęłam drzwi. Księżyc, którym tak bardzo zachwycałam się u Lysa, teraz zdawał się być ponury. Rzuciłam się na łóżko i szczelnie owinęłam kocem. Chciałam być sama.
Kiedy tak leżałam, powoli odpływając w sen, usłyszałam ciche skrzypnięcie drzwi. Nie chciałam już dzisiaj oglądać ani Erica, ani ciotki, więc zaczęłam udawać, że twardo śpię. Drzwi cicho zamknęły się i dało się słyszeć ciężkie kroki zbliżające się do mnie. Ja jednak ani drgnęłam. Jednak gdy poczułam, że łóżko się pode mną zapada i ten ktoś ewidentnie siedzi na nim, nie wytrzymałam. Zerwałam się do pozycji siedzącej, a tam... Oczom dosłownie nie mogłam uwierzyć, kiedy na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech.
- Przepraszam o najście o tak późnej porze, madame.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Hej wszystkim! :D Oczywiście pod poprzednim postem bardzo zaskoczyliście mnie ilością komentarzy i pomysłów na rysunek, więc postanowiłam zrobić małą ankietę, która jest z prawej strony bloga. Zachęcam do oddania głosu, który jest całkowicie anonimowy ♥